Marlee’s second death – Wutisant Chantwiboon

oo

All the ingredients not to say tics of self-reflective, self-questioning, ambivalent and layered post-modern writing are in this short story, with of course the lure of the return to consciousness if not life of the dead. All told, another ghost story with a difference. MB

oo

มาลีกับความตายครั้งที่สอง	Marlee’s second death
วุฐิศานติ์ จันทร์วิบูล	Wutisant Chantwiboon
		TRANSLATOR’S KITCHEN
บ่ายวันหนึ่งเมื่อกลับมาถึงสำนักงาน วิภาพบจดหมายฉบับหนึ่งอยู่บนโต๊ะทำงาน เธอหยิบซองสีขาวไร้ลวดลาย มองดูรอยหมึกจางๆ พิมพ์ชื่อและที่อยู่ของเธอ นอกจากนั้นไม่มีข้อความอื่นใดที่อาจบ่งบอกถึงที่มานอกจากตราไปรษณีย์ เพียงแค่นี้เธอก็รู้ได้ว่าเป็นจดหมายของใคร เธอสอดซองจดหมายไว้ในกระเป๋าถือ จัดการกับเอกสารบนโต๊ะอยู่จนกระทั่งเลิกงาน	One afternoon, when she returned to the office Wipha found a letter on her worktable. She picked up the plain white envelope, looked at her faintly typed name and address, with no indication of source apart from the post office stamp. Just this and she knew who it was from. She slipped the envelope into her bag and dealt with the documents on her table until the end of office hours.	ไร้ลวดลาย: literally, ‘without decorative design’; thus, ‘plain’.
เธอเดินออกมารอรถเมล์ที่อนุสาวรีย์ชัยฯ ขึ้นรถปรับอากาศคันหนึ่งจากต้นสาย เลือกที่นั่งเดี่ยวด้านเดียวกับคนขับ วิภาเปิดกระเป๋าดึงซองจดหมายออกมา ใช้ปลายคัตเตอร์บรรจงกรีดบนซองด้านหนึ่ง เก็บคัตเตอร์แล้วคลี่จดหมายออกดู มีชื่อของเธออยู่มุมบนด้านซ้ายมือ ตามด้วยจุดไข่ปลาสามจุด ไม่มีวันที่หรือถ้อยคำอื่นใดนอกจากตัวพิมพ์ดีดด้วยหมึกจางๆ เป็นพืดเต็มหลายหน้ากระดาษ เธออ่านเงียบๆ สลับการเหม่อมองภาพความสับสนภายนอกรถ	She walked over to the bus stop at the Victory Monument, got on an air- conditioned bus at start of line and took the only seat available on the driver’s side. She opened her bag and pulled out the envelope, used a cutter to carefully slice it open on one side, put the cutter back and pulled the letter out. On the left top corner, her name was followed by three sus- pension points. There was no date or other words above the text typed in pale ink over many pages. She read quietly in between gazing at the confused scenes outside.
วิภาแวะหาอะไรกินก่อนกลับมายังห้องพัก เธออาบน้ำจนรู้สึกเย็นชื่น สวมชุดนอนสีน้ำเงินเดินมาหน้าโต๊ะเขียนหนังสือ คลี่ผ้าโพกศีรษะออกขยี้ผม และเช็ดอย่างบรรจง ขณะสายตาจับจ้องอยู่ที่จดหมาย วิภาหย่อนร่างบนเก้าอี้ หยิบจดหมายขึ้นมาเปิดอ่านอีกครั้ง	She sought something to eat before returning to her boarding room. She took a shower and felt refreshed, put on a blue nightgown, walked over to the desk, undid the terry cloth around her head and shook her hair then dried it with care while her eyes stayed on the letter. She let herself down on the chair, picked up the letter, unfolded it and read it once again.
	=
วิภา…	Wipha…
หลายวันมานี้มีเรื่องราวเกิดขึ้นกับฉันมากมายเหลือเกิน จนอาการปวดศีรษะอย่างรุนแรงกลับมาอีกครั้ง ความมืดโรยตัวลงมา สายลมแผ่วพัดหอบไอเย็นเข้ามาภายในกระท่อม ขณะฉันกำลังเขียนจดหมายฉบับนี้ ฉันยังไม่สามารถสลัดภาพของมาลีออกไปได้ ราวกับหล่อน พยายามติดตามฉันอยู่ตลอดเวลา ไม่สินะ ฉันต่างหากที่พยายามติดตามหล่อนไป วิภาจำมาลีได้ไหม ผู้หญิงจากบ้านโสเภณีคนหนึ่งที่ฉันพยายามเล่าให้ฟัง ในขณะที่ฉันกำลังเขียนถึงเรื่องราวของศรีฬา ตอนหนึ่งฉันเล่าถึงมาลี วันนั้นเป็นวันที่ศรีฬาและเพื่อนๆ หนีโรงเรียนไปเที่ยวที่บ้านโสเภณี จึงทำให้เขาได้รู้จักมาลี ฉันเคยบอกเธอแล้วไม่ใช่หรือว่า มาลีเป็นตัวละครที่มีชีวิตชีวามากที่สุดในฉากนั้น แต่มันก็น่าจะจบลงเพียงเท่านั้น เธอจำมาลีได้ไหม…	Lately so many things have happened to me that my splitting headaches are back. Darkness has fallen around me. A light wind is blowing cold air into the cabin. As I write this, I’m still unable to shake off the vision of Marlee as if she was trying to follow me all the time. Actually, no: it’s I trying to follow her. Wipha, you remember Marlee, don’t you? That girl from the brothel I’ve tried to tell you about. While I was writing the story of Seela, at one point I told you about Marlee. That was the day Seela and his friends played truant to go to the brothel, and thus met Marlee. I’ve told you, haven’t I, that Marlee was the liveliest character in that scene, but it should have ended there. You remember Marlee, don’t you? …	The use of the formal หล่อน (she) in the letter is worth noticing. Ironically it applies to Marlee, ‘the girl from the brothel’, while the more familiar เธอ (you, he, she) addresses Wipha.
=	=	=
วิภานึกถึงมาลี จำได้ว่าเขาเขียนเล่าถึงเรื่องนี้เสียยืดยาวเชียว นี่เขาคิดจะเล่าเรื่องของมาลีอีกงั้นรึ วิภาครุ่นคิดขณะที่ผ้าขนหนูยังคลุมศีรษะ เธอลูบเส้นผมอยู่ไปมา	Wipha thought of Marlee, remem- bered that he had written about this at great length. Was he thinking of telling her about Marlee all over again, Wipha pondered, the terry cloth still loosely tied around her head. She kept stroking her hair.
	=
ก่อนที่ฉันจะเล่าเรื่องของมาลี ฉันอยากแนะนำให้เธอรู้จักศรีฬาเสียก่อน ศรีฬาเขามีอะไรหลายอย่างคล้ายกับฉันมากเหลือเกิน แต่ความจริงแล้วฉันมีอะไรที่คล้ายเขามากกว่า เพราะเขาเกิดก่อนฉันหนึ่งปี และมันไม่ได้มีเพียงเราเท่านั้นที่คล้ายกัน แต่รวมถึงครอบครัวของเราทั้งสอง เราจึงกลายเป็นครอบครัวชาวเรือที่คล้ายกันมากที่สุด พ่อของเรามาจากหมู่บ้านเดียวกัน และเป็นเพื่อนรักกัน ในขณะที่แม่ของเรามีเชื้อสายจีนเช่นเดียวกัน	Before telling you about Marlee, I’d like to introduce Seela to you first. Seela is almost alike me in many ways, but actually I have even more things in common with him, because he was born one year before me and it’s not just us who are alike but also our two families, so that we are boat-faring families that are most alike. Our fathers come from the same village and are bosom friends while our mothers both have Chinese blood.
ในส่วนที่ต่างกันระหว่างเราคือ ตรงที่ฉันมีลักษณะด้อยกว่าเขาในด้านกายภาพ เขามีร่างกายแข็งแรงสมส่วน ในขณะที่ฉันเป็นเหมือนเด็กอมโรค และที่สำคัญที่สุดคือเขามีน้องสาวที่น่ารักคนหนึ่ง ในขณะที่ฉันมีน้องชาย	The differences between us are that I’m more of a weakling, he has a strong and well-proportioned body while I’m like a sickly child, and, most important, he has a lovely younger sister while I have a younger brother.
ด้วยเหตุว่าครอบครัวเรามีความละม้ายคล้ายคลึงกันมากจนยากที่จะแยกแยะความแตกต่าง มันจึงเป็นเสมือนกระจกสะท้อนซึ่งสามารถมองเห็นตัวเองได้จากอีกฝ่ายหนึ่ง และนี่เป็นสาเหตุเบื้องต้นทำให้ฉันคิดที่จะเขียนเรื่องราวของเขาออกมา เพราะครึ่งหนึ่งในเรื่องราวของเขานั้นมีฉันรวมอยู่ด้วย และมันง่ายที่จะเล่าเรื่องราวอย่างตรงไปตรงมา…	Because our families are so much alike that it’s difficult to spot the differences, it’s like a mirror in which one side is able to see itself in the opposite side, and this is the first reason why I want to write about him, because half of what concerns him involves me and writing about it forthrightly is easy…
	=
วิภาขมวดคิ้วเข้าหากัน ครุ่นคิดถึงศรีฬา เธอเริ่มไม่แน่ใจเสียแล้ว ครั้งแรกเธอคิดว่าศรีฬาเป็นเพียงแค่ตัวละครที่เกิดขึ้นจากจินตนาการของเขาเสียอีก แต่นี่เขากลับมีตัวตนอยู่จริง หรืออาจเคยมีตัวตนอยู่จริง ถ้าอย่างนั้นแล้วมาลีล่ะ ความใคร่อยากรู้เข้าครอบงำเธอเสียแล้ว	Wipha frowned, thinking about Seela. She was no longer sure. At first she thought Seela was merely a character born out of his imagination, but now it turned out he existed or might have existed for real. In that case, what about Marlee? Wipha was already overtaken with curiosity.
	=
แต่แล้วในเช้าวันรุ่งขึ้น เธอรู้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้นกับฉัน ขณะที่สายลมหนาวพัดผ่านเข้ามาทางหน้าต่างกระท่อมด้านทิศเหนือ ฉันตกอยู่ในภวังค์กึ่งหลับกึ่งตื่นคล้ายอยู่ในความฝัน มาลีมานั่งจ้องมองฉันอยู่ข้างๆ หล่อนคงเฝ้าดูอยู่เงียบๆ เหมือนที่หล่อนเคยเฝ้ามองศรีฬายามที่เขาหลับ หล่อนไม่ได้พยายามปลุกฉันเลย นอกจากเสียงเรียกแผ่วเบาที่คล้ายกับเสียงของสายลมหนาว	But then the next morning, do you know what happened to me? While a cold wind entered my cabin through the window from the north, I fell into a state of somnolence as if I was in a dream. Marlee had come and sat staring at me by my side. She was watching me quietly as she had watched Seela while he slept. She didn’t try to wake me, but called me as soundlessly as does the cold wind:
“ถึงเวลาตื่นของเธอแล้วล่ะ”	‘It’s time for you to wake up.’
ฉันลืมตาตื่นขึ้นมาพบใบหน้ายิ้มระรื่น แล้วหลับตาลงอีกครั้ง พยายามขับไล่ภาพในความคิดฝันออกไป ฉันคิดว่าตัวเองคงหมกมุ่นอยู่กับงานมากเกินไปจนฟุ้งซ่าน หล่อนช่างมีชีวิตชีวาเหลือเกินในฉากนั้น แต่เมื่อฉันลืมตาขึ้นอีกครั้ง ปากของฉันต้องอ้าค้าง ดวงตาเบิกกว้างจ้องมองใบหน้ายิ้มละไมของหล่อน	I opened my eyes on a face smiling gaily and then closed my eyes again, trying to chase the vision from my dream. I thought I’d been absorbed in work to the point of distraction. She was exceedingly alive in that scene, but when I opened my eyes again, my mouth simply gaped and my eyes opened wide and stared at her smiling face.
“จำฉันไม่ได้หรือ ฉันอยากเห็นเธอเล่าเรื่องของฉัน” หล่อนพูด แตะนิ้วชี้กับริมฝีปากของตัวเอง แล้วเอามาแตะริมฝีปากของฉัน ก่อนที่ฉันจะแหกปากร้องลั่น เพียงเท่านั้นเอง ทำเอาฉันนิ่งงัน เงียบเชียบ ราวกับเข้าใจเรื่องราวได้ทั้งหมด	‘Do you remember me? I’d like you to tell my story,’ she said, putting her index finger to her lips and then to mine before I could utter a shout. This was enough to keep me quiet, dead still, as if I understood the whole story.
“ลุกขึ้นมาเถอะ ช่วยเล่าเรื่องของฉันให้จบ” ใบหน้ายิ้มแย้มของหล่อนช่างสดกระจ่างราวกับดวงจันทร์ในคืนเพ็ญ หล่อนดูต่างไปจากเมื่อก่อนมาก ฉันจำได้ดี แต่ยามนี้ หล่อนกลับดูงดงามราวกับดอกไม้ กลิ่นหอมอ่อนๆ รวยรินสดชื่น ทำให้ฉันต้องยอมแพ้ ลุกขึ้นแต่โดยดี…	‘Get up, will you. Tell me how my story ends.’ Her smiling face was so very bright, like a full moon. She looked very different from before. I remember- ed it well, but at that moment she looked as beautiful as a flower. I had to give in to her faint perfume, subtle and fresh, and I got up willingly…
	=
วิภาขมวดคิ้วเข้าหากันอีกครั้ง แตะนิ้วชี้กับริมฝีปากตัวเองราวกับมันจะช่วยให้เธอเข้าใจเรื่องราวได้ทั้งหมด หรือว่ามันเป็นเรื่องจริงกันนะ ตอนอยู่บนรถเมล์ เธอคิดว่ามันเป็นเพียงเรื่องสั้น เพราะการอ่านจดหมายของเขาแต่ละฉบับนั้นเหมือนกับได้อ่านเรื่องสั้นสักเรื่องหนึ่ง เขาเป็นคนเงียบดูแปลกแยกและโดดเดี่ยว เธอเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่า เรื่องที่เขาเล่าอยู่นี้เป็นเรื่องจริง หรือเป็นเรื่องที่อยู่ในจินตนาการอันเพ้อฝันของเขากันแน่ บางทีมาลีอาจเคยมีตัวตนอยู่จริงก็ได้ แต่เธอไม่เชื่อเรื่องผีสางนางไม้หรือวิญญาณเหลวไหลอะไรที่เขาพยายามเล่าอยู่นี้เลย นี่มันศตวรรษไหนกันแล้ว	Wipha frowned again, put her index finger to her lips as if this would help her understand the whole story. Or was it a real story? On the bus, she had thought it was only a short story because reading his letters each time was like reading a short story. He was quiet, looked alienated and lonely. She was beginning to wonder whether what he was telling her here was true or something out of his delirious imagination. Maybe Marlee had really existed, but she didn’t believe in this nonsense of ghosts or souls he was trying to tell her here. Which century was this?
	=
ขณะที่ฉันออกไปทำธุระยามเช้า และกลับมาพร้อมแก้วกาแฟ นั่งลงหน้าเครื่องพิมพ์ดีด ฉันพยายามคิดว่าหล่อนเป็นอะไรกันแน่นะ คล้ายกับว่ามีตัวตนอยู่จริง หล่อนนั่งทับส้นเท้าอยู่ข้างๆ เฝ้ามองฉันอ่านทวนต้นฉบับ แสงเช้าสาดเข้ามาตกต้องอยู่หน้าประตูก่อนถึงร่างของมาลี ฉันมองดูใบหน้าแย้มยิ้มของหล่อน	While I went out to do my morning chores and came back with a cup of coffee and sat down before my typewriter, I tried to think what the matter with her was, almost as if she really existed. She sat on her heels beside me, watching me going over the text. Morning sunshine entered and spread in front of the door without quite reaching Marlee’s body. I looked at her smiling face.	‘without quite reaching Marlee’s body’ seems to me more vivid than ‘before reaching’, as the Thai has it. The problem here is one of formulation: ‘sunshine spread in front of the door before reaching her body’ sounds weird.
“ศรีฬาต้องคืนดีกับน้องสาวก่อน” ฉันพูด หล่อนพยักหน้าน้อยๆ ยิ้มให้กำลังใจ	‘Seela must make it up with his sister first,’ I said. She nodded a little, with a smile of encouragement.
หลังจากฉันพาน้องสาวมาคืนดีกับศรีฬาแล้ว ฉันเริ่มอารัมภบทถึงงานวัดในฤดูหนาว ค่ำคืนหนึ่งเมื่อศรีฬาทะเลาะกับเพื่อนหญิงที่เขาพามาเที่ยวงาน เขาจึงปล่อยหล่อนไว้ในวงล้อมแห่งแสงสีอันเร่าร้อนของสตริงวงดัง เขาเดินออกมารับไอเย็นของฤดูหนาว และได้พบมาลีโดยบังเอิญ ทั้งสองจึงชวนกันเดินเที่ยวงานวัด ไหว้พระ ยิงปืน ดูหนังกลางแปลงด้วยกัน มาลีพยายามเบียดเรือนกายกับร่างของเขา หล่อนเฝ้ากระซิบบอกเขาว่า หล่อนชอบเขา	After I took his sister to make up with Seela, I began to picture in a temple fair in the cold season. One night when Seela quarrelled with the friend he had brought to the fair, he left her surrounded by the sultry coloured lights of a famous string band. He walked out to enjoy the fresh air of the cold season and met Marlee by accident. The two of them thus strolled about the fair, calling on the monks, playing in the shooting gallery, watching an open-air movie together. Marlee kept trying to press her body against his. She whispered to him that she liked him.
พอหนังจบ พวกเขาเดินออกมาภายนอก ร้านรวงปิดกันหมดแล้ว มาลีพาเขาเข้าไปในซุ้มไม้ริมกำแพงด้านหนึ่ง	When the movie was over, they walked out of the fair. All the stalls had closed by then. Marlee took him to a grove by a wall on one side.
ฉันเหลือบสายตาดูนาฬิกา และหันมองดูรอยยิ้มของมาลี	I looked up to glance at the clock and turned to look at Marlee’s smile.
“เลยเวลาทำงานของฉันแล้ว พรุ่งนี้ฉันจะต่อฉากนี้ให้จบ” หล่อนยิ้ม พยักหน้าด้วยความพอใจ โน้มร่างเข้ามาจูบแผ่วเบาที่แก้มของฉัน พลางกระซิบคำขอบคุณ หล่อนยืนขึ้น ร่างนั้นเริ่มโปร่งแสงและเลือนหายไปตรงหน้า ฉันรู้สึกถึงความสั่นสะท้านของตัวเองเมื่อนึกถึงริมฝีปากของหล่อน มันเย็นเยือกราวกับน้ำแข็ง…	‘It’s past my working time. I’ll finish this scene tomorrow.’ She smiled, nodded with satisfaction, bent over to kiss me lightly on the cheek as she whispered ‘Thank you’. She stood up. Her body turned translucent and faded out before my eyes. I felt my own shivering when I thought of her lips. They were as cold as ice!
	=
วิภาเงยหน้าขึ้นจากจดหมายด้วยความรู้สึกแปลกประหลาดใจ เธอเริ่มไม่เข้าใจว่าเหตุใดเขาจึงพยายามเล่าเรื่องนี้ให้เธอฟัง เขาต้องการอะไรกันแน่ บางทีเขาอาจว่างมากเกินไป หรือเขาอาจเครียดเพราะหมกมุ่นอยู่กับงานเขียนของเขา จึงพยายามที่จะระบายมันออกมา แต่ทำไมเขาต้องระบายใส่เธอด้วย วิภาก้มมองดูจดหมายในมือ เธอลุกขึ้นเดินเอาผ้าขนหนูไปแขวนตากบนราวเหล็ก นั่งลงบนเตียงนอน มองมายังโต๊ะหนังสือ เธอเดินกลับมาหย่อนร่างบนเก้าอี้อีกครั้ง หยิบจดหมายขึ้นมาถือค้างไว้ตรงหน้า	Wipha looked up from the letter with a peculiar feeling. She was beginning to wonder why he was telling her this. What did he want? Maybe he was too idle, or he was under tension from excessive absorption in his writing and was trying to let it out. But why let it out on her? Wipha looked at the letter in her hand. She got up and went to put the terry cloth to dry on the iron clothes pole, sat down on her bed, looked at the writing desk. She walked back to ease herself onto the chair again, picked up the letter and held it in front of her.	I take โต๊ะหนังสือ to mean โต๊ะเขียนหนังสือ, that is ‘writing desk’ rather than ‘bookcase’ (ตู้หนังสือ, further down).
	=
รุ่งเช้าวันต่อมา มาลีมานั่งมองฉันอยู่เช่นเดิม ท้องฟ้าเพิ่งจะเริ่มสาง ลมหนาวผ่านเข้ามาแผ่วเบา หล่อนคงเฝ้าดูใบหน้าฉันอยู่เงียบๆ เมื่อฉันลืมตาตื่น ใบหน้าของหล่อนเรื่อแดง เผยรอยยิ้มสดกระจ่าง	The next morning, Marlee came to sit and look at me as before. It was getting light; a cold breeze was blowing in. She kept staring at me quietly. When I opened my eyes, her face was flushed, beaming a fresh bright smile.
“ตื่นได้แล้วพ่อคนขี้เซา” หล่อนหยอกเย้าแก้ขวย ฉันเฝ้ามองดวงตาคู่นั้นจนหล่อนเบือนหน้าหนี มันทำให้ฉันพบความงามบางอย่าง มันอาจเป็นความงามที่ทำให้    ศรีฬาหลงรักหล่อนก็เป็นได้ คงไม่ใช่เรื่องแปลกหากเขาจะหลงรักมาลี เพราะมันกำลังทำให้ฉันหลงรักหล่อนด้วยอีกคนไม่ได้ ฉันพยายามบอกตัวเอง พยายามหักห้ามใจไม่ให้อ่อนไหวเหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา วิภาจำบัวตองได้ไหม เด็กสาวแสนหวานคนนั้น ทำไมฉันจะไม่หลงรักหล่อน ในเมื่อหล่อนเหมือนนางฟ้าออกเช่นนั้น	‘Wake up, sleepyhead,’ she teased to hide her embarrassment. I stared into her eyes and she turned away. This made me find a beauty of some kind, perhaps the beauty that had Seela fall in love with her. There was nothing strange in his falling in love with Marlee, because it was making me fall in love with her too. No way, I tried to tell myself, trying to suppress my feelings as every time in the past. You remember Buatong, don’t you, Wipha, that sweet young girl? Why shouldn’t I fall in love with her when she was so much like a fairy?
	=
วิภาจำบัวตอง ตัวละครในเรื่องสั้นของเขาได้ เธอเคยอ่านมัน แต่เธอไม่รู้ว่ามันจะมีความพิเศษอะไร เพราะหล่อนก็แค่ตัวละครที่ไม่อาจสัมผัสได้ นอกจากมโนภาพที่เกิดขึ้นในจินตนาการ นี่เขาหลงรักตัวละครเหล่านี้จริงหรือ เขาอ่อนไหวง่ายเพียงนี้เชียวหรือ หรืออาจบางทีเขาคงจะหลงรักผู้หญิงทุกคนที่พบตามท้องถนนก็เป็นได้ เธอพยายามสะบัดศีรษะไปมา ราวกับมันสามารถทำให้ความนึกคิดเหล่านี้หลุดออกไปจากสมองได้	Wipha remembered Buatong, a character in a short story of his. She had read it, but she didn’t know if it had anything special, because Buatong was only a character that could not be visualised except in the imagination. Had he really fallen in love with this character? Was he so easily carried away? Or maybe he fell in love with every woman he met in the street. She shook her head as if this would dislodge those thoughts from her brain.	มโนภาพ: literally, mental picture; vision; imagination.พยายาม (try) is best left untranslated: unless you’re trussed up, either you shake your head or you don’t, even if in doing so you try to… The rest of the sentence would be shot.
	=
ฉันรีบลุกขึ้น มาลีช่วยเก็บที่นอนเอาวางไว้บนตู้หนังสือ ฉันหยิบผ้าพันคอมัดย้อมสีเขียวอ่อนมาคล้องคอหล่อน	I scrambled to get up. Marlee helped tidy the bedding and put it on top of the bookcase. I took a pale green scarf and folded it around her neck.
“เธอจะได้รู้สึกอุ่น” ฉันพูดเมื่อนึกถึงริมฝีปากเย็นเยือกราวน้ำแข็งของหล่อน	‘It’ll keep you warm,’ I said as I thought of her icy-cold lips.
มาลีจับมือฉันไว้ รู้สึกได้ถึงความอบอุ่นในอุ้งมือนั้น อบอุ่นและนุ่มนวล ฉันยิ้มให้และรีบออกไปทำธุระ กลับมายังกระท่อมอีกครั้งพร้อมด้วยถ้วยกาแฟและกระติกน้ำร้อน ฉันชงชาเขียวญี่ปุ่น กลิ่นของใบชาระเหยหอม	Marlee took my hands. I could feel the warmth of her palms, the warmth and the softness. I smiled at her and hurried out to do my business. I returned to the cabin with a cup of coffee and a hot water bottle. I made Japanese green tea. The vapour of the tea leaves was fragrant.
“เผื่อเธอจะรู้สึกดีขึ้น” ฉันรินน้ำชาใส่ถ้วยใบน้อย วางไว้ตรงหน้าหล่อน	‘To make you feel better.’ I poured the tea in a small cup I placed in front of her.
“มันไม่จำเป็นสำหรับฉันหรอก” มาลียิ้ม ขบขันความคิดของฉัน	‘That’s not necessary for me.’ Mar- lee smiled, amused by my reflection.
“แต่เธอหนาวไม่ใช่หรือ ลองดูหน่อยสิ” ฉันคะยั้นคะยอ หล่อนยกถ้วยชาขึ้นจิบ แล้ววางลงดังเดิม	‘But you’re cold, aren’t you? Try it,’ I insisted. She raised the cup and took a sip then put the cup down.
“เธอไม่รู้หรอกว่า ที่ที่ฉันจากมามันหนาวขนาดไหน กลางคืนที่มืดมิด” น้ำเสียงของหล่อนเศร้าสร้อย ดวงตาคู่นั้นฉายแววหม่นเพียงเล็กน้อยแล้วเปลี่ยนเป็นสุกใส ระบายยิ้มเต็มใบหน้า	‘You’ve no idea how cold it is where I come from, and pitch black at night.’ Her voice was sad. Her eyes had a fleeting dull gleam and then were back to brightness, a contented smile all over her face.
“เล่าเรื่องของฉันต่อเถอะ”	‘Get on with my story.’
ฉันจัดกระดาษม้วนเข้าแท่นพิมพ์ดีด มองดูหมึกจางๆ เริ่มอ่านที่เขียนค้างไว้เมื่อวาน ฉันรู้ดีถึงสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น คล้ายกับมันเคยเกิดขึ้นมาแล้วครั้งหนึ่ง มาลีมองดูฉันพลางยิ้มน้อยๆ มันอาจเป็นช่วงชีวิตที่หล่อนมีความสุขก็ได้	I introduced a sheet of paper into the typewriter, looked at the pale ink, began to read what I had written the day before. I knew what was going to happen, similar to what had happened once. Marlee looked at me, smiling lightly. Maybe it was a time of her life when she was happy.
ฉันเริ่มเรื่องของมาลีต่อจากเมื่อวาน ทั้งสองกอดจูบกัน ศรีฬาปฏิเสธสิ่งที่เกินเลยไปกว่านั้น ใช่ว่าเขานึกรังเกียจ แต่เป็นเพราะเหตุผลบางอย่าง ฉันไม่รู้หรอกว่ามันคืออะไร แต่มองเห็นความบริสุทธิ์บางอย่างในการแสดงออกอันละมุนละไมของพวกเขา	I resumed Marlee’s story from the day before. They hugged and kissed. Seela refused anything beyond that. Not that he was averse to it, but for some other reasons. I don’t know what they were, but I could see innocence of some kind in their tender performance.
มาลีเล่าให้เขาฟังถึงวันแรกที่ได้พบกัน เขาทำให้หล่อนนึกถึงน้องชาย ทั้งที่ความจริงแล้วมาลีไม่เคยมีน้องชาย หล่อนเพียงฝันอยากมีน้องชายสักคน และเขาเหมือนน้องชายในความฝันของหล่อน แต่มาลีไม่ได้บอกความจริงกับเขาในข้อนี้	Marlee told him about the day they met. He had made her think of her younger brother, even though in truth Marlee didn’t have a younger brother. She merely dreamt of having one and he was like the younger brother in her dreams, but she didn’t let on about this.	น้องชาย:  because of the formal language in use, I’ve opted for ‘younger brother’ rather than ‘little brother’, which is the usual transla- tion (used in dialogue further down).
ฉันหยุดเขียนและหันมองมาลี หล่อนยิ้มและเริ่มเล่าให้ฟังว่า ตั้งแต่หล่อนได้พบเด็กหนุ่มคนนี้ ทำให้หล่อนได้พบความฝันในวัยเด็ก หล่อนรู้สึกละอายกับอาชีพของตน หล่อนอยากหนีไปจากมัน และใช้ชีวิตเหมือนผู้หญิงธรรมดาคนอื่นๆ หล่อนเอ่ยเล่า มองดูฉันด้วยแววตาอ่อนโยน	I stopped writing and turned towards Marlee. She smiled and began to tell me that since she had met this young man she had met the dream of her childhood. She felt ashamed of her job. She wanted to flee from it and spend her life like any ordinary woman, she claimed, looking at me with gentleness in her eyes.
ฉันเริ่มฉากตอนที่มาลีมารอพบศรีฬาหน้าโรงเรียนในเย็นวันหนึ่ง ขอร้องให้เขาช่วยหาที่ซ่อนให้ หล่อนเล่าแผนการหนีให้เขาฟัง ร้องขอให้เขาไปรอที่ปั๊มน้ำมันหลอดก่อนถึงโรงพยาบาล เมื่อทั้งสองไปพบกัน เขาพาหล่อนมาค้างที่บ้านพี่ชาย เย็นวันต่อมา เพื่อนมาบอกข่าวการหนีไปจากซ่องของมาลี ทำให้เขารู้ว่า เรื่องที่น่าหวาดกลัวกำลังจะเกิดขึ้น	I began the scene when Marlee went to wait for Seela in front of the school early one evening, to beg him to find a hiding place for her. She told him of her plan to escape, beseeched him to go and wait at the small petrol station a little before the hospital. When the two of them met, he took her to stay overnight at his elder brother’s house. In the evening of the next day, a friend came to tell him that Marlee had escaped from the brothel, which made him realise that something dreadful was about to happen.	oปั๊มน้ำมันหลอด
มาลียิ้มอย่างพอใจเมื่อฉันบอกว่า พรุ่งนี้จะเขียนเรื่องของหล่อนให้จบ มาลีโน้มร่างเข้ามาจูบที่แก้มของฉันเหมือนวันวาน เอ่ยคำขอบคุณ ร่างของมาลีค่อยๆ โปร่งแสง ก่อนเลือนหายไปพร้อมด้วยรอยยิ้มของมวลดอกไม้ ฉันมองเห็นชายเสื้อแขนยาวสีฟ้าพลิ้วไหวในสายลม...	Marlee smiled with satisfaction when I told her I’d finish her story tomorrow. She bent over to kiss me on the cheek like the day before, uttering the words ‘Thank you’. Her body gradually turned translucent before fading away along with the smile of all the flowers. I saw the tails of her light blue long- sleeved shirt floating away in the wind…
	=
วิภาเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ด้วยความรู้สึกอ่อนล้า ราวกับว่าเธอได้เข้าไปเผชิญกับเรื่องเล่าของเขาด้วยตัวเอง แต่เธอก็ยังไม่อยากเชื่ออยู่ดีเรื่องที่มาลีมาหาเขาทุกเช้า มันอาจเป็นส่วนที่เขาจินตนาการหล่อนขึ้นมาเองและอาจหลงเพริดอยู่กับมันมากเสียจนเกิดสับสนและแยกแยะไม่ออกว่าอันไหนเป็นเรื่องจริง อันไหนเป็นเรื่องลวงที่เขาพยายามทำให้มันเป็นจริง บางทีเขาอาจเป็นเหมือนพวกวิกลจริต แต่คงไม่ใช่ เธอเคยพบเขาสองสามครั้ง เขาดูเศร้าๆ เงียบและโดดเดี่ยวมากเกินไป เธอคิดว่าควรอยู่ห่างเขาไว้หน่อยคงดี และรักษาระยะห่างตรงนั้นเอาไว้ เพราะเขาอาจทำให้เธอเป็นโรคประสาทไปด้วยก็ได้	Wipha reclined against the back of the chair with a feeling of lassitude as if she had herself gone through the story he was telling. But she still didn’t want to believe that Marlee came to see him every morning. He must have made her up and gaily indulged in it so much it gave rise to confusion and the inability to distinguish what was true and what was delusive that he tried to make true. Maybe he was slightly deranged, but maybe not. She had met him a few times. He looked excessively sad, quiet and lonely. She had thought it would be better to back away from him and keep him at a distance because he might make her neurotic too.
วิภาถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน ก้มมองดูจดหมาย เธอรู้สึกคล้ายกับมีอะไรบางอย่างดึงดูดให้เธออ่านต่อ ทั้งที่เธออยากถอนตัวเองจากเรื่องราวเหล่านี้ให้เร็วที่สุด ทว่าสิ่งเดียวที่ทำได้ก็คือการอ่านให้มันจบๆ เสียที	Wipha heaved a sigh of exhaustion, lowered her head to look at the letter. She felt as if something was compelling her to keep reading, even though she wanted to withdraw from the story as fast as possible. But the only thing she did was to read it through.
	=
แล้วเช้าวันนั้นก็มาถึง หล่อนนอนลงข้างกายของฉัน และคงเฝ้ามองดวงตาพริ้มหลับของฉันอยู่เนิ่นนานราวกับหล่อนปรารถนาเฝ้ามองอยู่เช่นนั้นจนฉันรู้สึกได้ถึงการจ้องมองของหล่อนได้กลิ่นหอมของดอกไม้ผสานกับลมหนาวจางๆ เมื่อลืมตาขึ้น ฉันพบใบหน้าของหล่อนลอยอยู่ตรงหน้า ใกล้เสียจนฉันตกใจ มาลียังคงเฝ้าเพ่งพิศต่อไปโดยไม่สนใจว่าฉันตื่นแล้วหรือยัง หล่อนมองดูดวงตาของฉันอย่างอ่อนโยนราวกับฉันเป็นเด็กน้อยคนหนึ่ง	Then the morning of that day came. She lay beside me and must have watched my eyes closed in sleep for a long time as if she was determined to watch like that until I became aware of her watching and of the fragrance of flowers in the cold breeze. When I opened my eyes, I found her face floating before me, so close I started. Marlee kept on looking intently without paying attention to whether I was awake or not. She gazed at my eyes with tenderness as if I was a little child.
“ฉันเหมือนน้องชายของเธอด้วยหรือ”	‘So I’m like your little brother, am I?’
หล่อนยิ้ม ส่ายหน้า	She smiled, shook her head.
“ไม่ใช่หรอก เธอก็รู้ว่าฉันไม่เคยมีน้องชาย”	‘Of course not. You know I don’t have a brother.’
ฉันชันร่างขึ้นนั่งพิงตู้หนังสือ เฝ้ามองดวงตาคู่งาม	I sat up, my back to the bookcase, staring at those beautiful eyes.
“ศรีฬาเขาก็รู้ว่าเธอไม่เคยมีน้องชาย”	‘Seela knows you never had a brother.’
หล่อนพยักหน้ารับรู้	She nodded in acknowledgment.
“เธอเหมือนกับเขามากนะ เหมือนเป็นคนคนเดียวกัน”	‘You’re very much like him, as if you were one and the same person.’
หล่อนยิ้ม	She smiled.
“ใช่แล้ว เราเหมือนกัน เพียงแต่ฉันไม่มีน้องสาว”	‘That’s right. We’re alike, except I don’t have a sister.’
“เธออยากมีน้องสาวรึ”	‘Would you like to have one?’
ฉันยิ้ม	I smiled.
“เหมือนเธออยากมีน้องชายนั่นแหละ”	‘Just as you’d like to have a brother.’
เราต่างหัวเราะให้กัน	We laughed at each other.
“เธอไม่รู้รึว่าเขาอยู่ที่ไหน”	‘Don’t you know where he is?’
หล่อนส่ายหน้า	She shook her head.
“แต่เธอรู้ว่าฉันอยู่ที่นี่”	‘But you know I’m here.’
“เป็นเพราะเธอคิดถึงฉันนะซี ฉันจึงรู้ว่าเธออยู่ที่นี่” หล่อนพูด	‘It’s because you’re thinking about me that I know you’re here,’ she said.
“ฉันคงต้องคิดถึงเธอบ่อยๆ แล้วล่ะ”	‘Then I must think about you often.’
หล่อนเผยรอยยิ้มเศร้า	She gave a sad smile.
“ฉันมาอีกไม่ได้แล้ว ฉันจะหายไปเมื่อเรื่องของฉัน – เมื่อฉันได้ตายเป็นครั้งที่สอง ฉันมาลาเธอ”	‘I can’t come any longer. I’ll disappear when my story – when I die for the second time. I’ve come to say goodbye to you.’
“เธอจะไปไหน”	‘Where will you go?’
ฉันรู้สึกคล้ายถูกจู่โจมโดยไม่ทันได้ตั้งตัว	I felt like being assaulted without warning and with no time to react.
“ฉันยังเล่าเรื่องของเธอไม่จบเลย”	‘I haven’t finished your story yet.’
“ฉันต้องไปแล้วล่ะ ไกลแสนไกลเชียว พวกเขาจะตามมา พบฉัน และจับฉัน” ดวงตาของหล่อนหวาดสะทก	‘I must go, very far away. They’re after me; they’ll find me and catch me.’ Her eyes were fearful.
“ศรีฬาต้องช่วยเธอได้ เขาต้องช่วยเธอได้แน่”	‘Seela must help you. He must help you for sure.’
แต่ดูเหมือนหล่อนรู้ดีว่าจะมีอะไรเกิดขึ้น	But it seemed she knew very well what would happen.
“ไม่หรอก เธออย่าหลอกตัวเองอยู่เลย พวกเขาจะจับฉัน เด็กหนุ่มคนนั้นช่วยฉันไม่ได้หรอก สุดท้ายเขาต้องเจ็บตัวเพราะฉัน ฉันจดจำค่ำคืนนั้นได้ดี ฉันอยากขอโทษเขาเหลือเกิน แต่ไม่เคยได้มีโอกาส…เธอว่าไหม เขาเป็นคนที่น่ารักนะ…ฉันรักเขา” หล่อนมองดูฉัน พูดด้วยเสียงสั่นสะท้านไม่ปะติดปะต่อ หยาดน้ำรื้นไหลจากดวงตา	‘No. Don’t fool yourself. They’ll catch me. That young man can’t help me. In the end he’ll have to suffer because of me. I remember that night very well. I’d so much want to apologise to him but I’ve never had a chance to … He’s such a lovely man, don’t you think? … I love him.’ She looked at me, speaking in a staccato, shaking voice, with tears in her eyes.
“ฉันช่วยอะไรเธอไม่ได้เลยหรือ”	‘Isn’t there anything I can do to help you?’
“ไม่หรอก ขอบใจเธอมาก เพียงแค่เธอยอมเล่าเรื่องของฉัน” มาลีพูดหอบหายใจแรงพยายามเช็ดดวงตาของตัวเอง	‘No. Thanks very much for being willing to tell my story,’ Marlee said, gasping for breath, trying to dry out her eyes.
“ฉันจะไม่เล่าเรื่องของเธอ ฉันไม่…” ฉันพูดราวกับพยายามหน่วงเหนี่ยวลูกโป่งที่กำลังจะหลุดลอยสู่ฟากฟ้ายามค่ำคืนเอาไว้	‘I won’t tell your story. I won’t…’ I said as if trying to prevent a balloon from escaping into the sky at night.
“ไม่ได้นะ เธอต้องเล่ามันออกมาให้จบ จริงอย่างที่เป็นจริงเท่านั้น เธอรับปากฉันแล้ว”	‘No! You must finish it, tell it as it is. You promised.’
“ไม่มีวิธีใดเลยหรือ”	‘Is there no other way?’
มาลีส่ายหน้า	Marlee shook her head.
“ขอโทษนะที่ทำให้เธอไม่สบายใจ ฉันไม่เป็นไรแล้ว” หล่อนฝืนยิ้ม “ฉันต้องไปแล้วล่ะ ฉันอยู่เหมือนทุกวันไม่ได้ ฉันคงไม่ได้พบเธออีก”	‘I’m sorry for making you unhappy. Never mind me.’ She forced a smile. ‘I have to go. I can’t stay like every day. I won’t meet you again.’
“เธอจะไม่มาอีก?”	‘You won’t come again?’
มาลีส่ายหน้า ยิ้มเศร้า เอื้อมมือปลดผ้าพันคอออก ฉันจับมันไว้ที่เดิม	Marlee shook her head, smiled sadly, raised her hand to take out her scarf. I stopped her gesture.
“ฉันให้เธอ ที่นั่นหนาวมิใช่หรือ” น้ำตาหล่อนรื้นไหลลงอาบแก้ม หล่อนกอดฉันไว้แน่น ร่างของหล่อนอบอุ่นด้วยเลือดเนื้อเช่นเดียวกับมนุษย์ และแล้วความรู้สึกนั้นค่อยๆ คลายออกร่างของหล่อนค่อยๆ เลือนจางลง ดวงตาคู่เศร้าของฉัน จนกระทั่งร่างของหล่อนเลือนหายไป น้ำตาของฉันไหลอาบแก้ม หล่อนจะไม่กลับมาอีกแล้ว…	‘Keep it. It’s cold over there, isn’t it?’ Her tears ran down her cheeks. She hugged me tightly. Her body was warm with blood like any human being’s and then that feeling slowly left her body, slowly faded. The sad eyes looked at me until her body vanished. Tears ran down my cheeks. She wouldn’t come back again…
	=
วิภาเอามือเช็ดดวงตาเปียกชื้น พลิกจดหมายไปหน้าสุดท้าย เธอมีความรู้สึกอย่างแปลกประหลาด ราวกับถูกจ้องมองด้วยดวงตาที่ไม่มีอยู่จริง บางครั้งจากเบื้องหลัง บางครั้งอยู่ตรงหน้าเธอเอง เธอรับรู้ได้ถึงความเศร้าของมาลีราวกับว่าเธอเป็นมาลีเสียเอง ภาพของหล่อนจึงชัดเจนราวกับมาลีต่างหากที่เป็นคนเล่าเรื่องทั้งหมดให้เธอฟัง	Wipha wiped her moist eyes with her hand, turned the letter to its last page. She had a strange feeling as if she was being watched by eyes that didn’t exist, sometimes from behind, sometimes right in front of her. She felt Marlee’s sadness as if she was Marlee herself. Her image was thus clear as if it was Marlee who was telling her the whole story.
	=
มันเป็นวันที่ฉันทุกข์ทรมานมากที่สุดในชีวิตของการเขียนหนังสือ มากกว่าวันที่ฉันไม่สามารถเขียนอะไรได้เลย เพราะฉันจำต้องเขียนในสิ่งที่ไม่อยากเขียน และไม่เคยปรารถนาให้มันเกิดขึ้น แต่มันก็เกิดขึ้นจนได้ ใช่สิ ไม่มีใครช่วยหล่อนได้เลย มาลีถูกจับได้ขณะพยายามหนีเพื่อนๆ ตามมาพบศรีฬานอนสลบไสลอยู่ริมถนน พวกเขามาช้าเกินไป อีกไม่กี่วันต่อมา หลังจากศรีฬากลับมาเรียนได้ตามปกติ เขาได้ข่าวว่ามาลีผูกคอตาย	This is the most tormenting day in my life as a writer, more than on those days when I’m unable to write anything, because I’m forcing myself to write what I don’t want to write, what I never wished to happen but which has happened. That’s right, no one could help her. Marlee was caught while trying to escape. Friends looking for Seela found him lying unconscious by the roadside. They had come too late. A few days later, after Seela had gone back to school as usual, he received the news that Marlee had hanged herself.
ฉันทิ้งศรีฬาไว้ตรงนั้น กับความทรงจำครั้งสุดท้ายก่อนที่วัยเยาว์จะพรากไปจากเขา ในขณะที่ฉันยังไม่อาจลืมมาลีได้ ทุกเช้าฉันเฝ้ารอที่จะได้พบหล่อนอีก แต่ก็ไม่มีแม้แต่ร่างโปร่งแสงของมาลี…ทำไมหนอ หล่อนถึงได้มาเหมือนกับความฝันและจากไปไม่ต่างจากความฝัน…	I give up Seela at that point bearing one last memory before youth deserted him, while I still can’t forget Marlee. Every morning I wait for her to come again, but there isn’t even her translucent body. Why did Marlee come like a dream and leave as in a dream?
วิภา เธอจะให้ฉันทำอย่างไร ในเมื่อฉันไม่พบผ้าพันคอสีเขียวอ่อนผืนนั้น แม้ว่าฉันพยายามหามันจากทุกซอกทุกมุมของกระท่อมโทรมๆ หลังนี้ มาลีคงรับมันไปเพื่อเป็นของขวัญชิ้นสุดท้าย	Wipha, what do you expect me to do when I can’t find that pale green scarf even though I’ve looked for it in every corner of this rundown cabin? Marlee must have taken it as a last gift.
เรื่องราวของศรีฬายังไม่จบเพียงเท่านี้ แต่ฉันไม่รู้จะเขียนอะไรอีกแล้ว เพราะหลังจากนั้นไม่นานเขาได้จากลาพวกเราไป แต่เชื่อฉันเถอะว่า เขาจะกลับมาอีกครั้งหนึ่งในเวลาอันใกล้นี้ เพื่อบอกเล่าเรื่องราวหลายปีที่สูญหายไป ฉันอยากรู้ว่า เขาจะทนต่อเสียงหลากไหลของสายน้ำที่พร่ำเพรียกอยู่ในจิตใจของเขาได้อีกนานแค่ไหน และเมื่อเขากลับมา ฉันจะบอกในสิ่งที่เขาไม่เคยรู้มาตลอดชีวิต เขาไม่เคยรู้หรอกว่า มาลีรักเขามากขนาดไหน การได้พบเขาทำให้ทั้งชีวิตของหล่อนเปลี่ยนแปลงไป แต่บางทีเขาอาจลืมมาลีไปแล้ว	The story of Seela doesn’t stop here but I don’t know what to write further, because not long after that he took leave of us. But believe me: it won’t be long before he comes back again to tell the story of those many years that have vanished. I’d like to know how long he’ll be able to withstand the multitude of voices of the currents that continuously call out in his conscience, and when he is back, I’ll tell him what he has never known in his life. He has never known how much Marlee loved him. Meeting him changed her entire life, but maybe he has already forgotten her.
	=
จดหมายจบเพียงเท่านี้ มีคำลงท้ายคำเดียวว่า เสมอ และไม่ลงชื่อเหมือนทุกครั้ง ราวกับเขาไม่เคยให้ความสำคัญกับมันเลย	The letter ended there. There was one last word – ‘Always’ – and no signature, as every time, as if he didn’t attach any importance to it.
วิภาเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ ภาพต่างๆ ยังหมุนเวียนอยู่ในความคิดคำนึง โดยเฉพาะภาพของมาลี เธอมองเห็นภาพได้ชัดเจนราวกับว่าเธอเคยรู้จักหล่อนมาก่อน	Wipha reclined against the back of the chair. The various pictures were still revolving in her mind, especially pictures of Marlee. She saw them clearly as if she had known her before.
วิภาลุกขึ้นจากโต๊ะ หันมาทางเตียงนอน ฉับพลันร่างของเธอเย็นวาบด้วยความตระหนกใจเมื่อมองเห็นภาพรางๆ ของหญิงสาวในชุดสีฟ้านั่งอยู่บนเตียง หล่อนส่งยิ้มให้เธอ วิภารู้ได้ทันใดเลยว่า หล่อนคือมาลี! หล่อนช่างเหมือนกับภาพในความคิดของเธอเสียจริง เธออ้าปากค้างโดยไม่มีเสียงใดเล็ดลอดจากริมฝีปาก เอามือขยี้ตาตัวเอง เมื่อเอามือออก เธอพบแต่ความว่างเปล่า เธอพยายามขยี้ตาอีกครั้งด้วยความไม่แน่ใจ เดินช้าๆ มายังเตียงนอน พลันเหลียวมองไปรอบๆ ห้องอย่างนึกหวาด พบเห็นเพียงความว่างเปล่า หากทว่าภาพของมาลียังติดตรึงอยู่ในใจของเธอ	She got up from the table, turned towards the bed. Suddenly her body froze in fright when she saw the faint picture of a young woman dressed in light blue sitting on the bed and smiling at her. Wipha knew at once it was Marlee. She was so much like the picture in her mind. Her mouth opened wide without a sound passing her lips; her hands rubbed her eyes. When she took her hands off them she saw only emptiness. She tried to rub her eyes again in doubt, walked slowly to the bed while looking around the room fearfully, met nothing but emptiness, but with the picture of Marlee still in her mind.	The second and third sentences need to be translated as one. หล่อนส่งยิ้มให้เธอ: ‘She smiled at her’ would be confusing.
วิภานั่งลงบนเตียงนอน ร่างของเธอยังเย็นเฉียบ แต่แล้วเธอเหลือบไปเห็นผ้าพันคอสีเขียวอ่อนตกอยู่ เธอหยิบมันขึ้นมาดูและพลันนึกถึงผ้าพันคอสีเขียวที่เขาให้มาลีเป็นของขวัญ แต่มันมาอยู่ในห้องของเธอได้อย่างไรกัน	Wipha sat down on the bed. Her body was still icy cold but then she glanced down and saw the pale green scarf on the floor. She picked it up and looked at it while thinking of the green scarf he had given Marlee. But how had it come into her room?
วิภาเหลียวมองไปรอบๆ ห้องอีกครั้ง…	She looked around the room once again…
	=
	‘Marlee kap khwamtai khrang thee song’ in Chor Karrakeit 44, 2008.
	Wutisant Chantwiboon, born 1973 in Ayutthaya in a trading family, is the author of two collections of short stories and, lately, of two novels for young readers, The old man’s tales and The return of the seagulls.	o

Tagged: author vs characters, วุฐิศานติ์ จันทร์วิบูล, death, ghost story, identity, literary creation, mystery, post-modernism, Wutisant Chantwiboon