The reward of poverty – Thatsanawadi

Who says one can’t write poignantly and subtly about the life of the working class without hectoring? Thatsanawadi does just that with this far-reaching slim story of a little girl hankering for a teddy bear. MB

รางวัลแห่งความจน	The reward of poverty
ทัศนาวดี	Thatsanawadi
		TRANSLATOR’S KITCHEN
น้ำผึ้งพลิกกายตะแคงหันหน้าเข้าฝา ขดตัวคุดคู้จนหัวเข่าเกือบชนใบหน้า มือน้อยๆ คว้าผ้าห่มกลิ่นอับขึ้นคลุมโปงเสียงจิ๊กจั๊กเล็ดลอดออกมาจากริมฝีปากบางๆ ด้วยความรำคาญกับเสียงตอกเสาเข็มทั้งคืนยันสว่าง	Nam Phueng* turns over to lie on one side facing the partition wall and curls up so that her knees almost touch her face. Her little hands clutch the smelly blanket to cover the tsk! tsk! escaping her thin lips in irritation at the sound of pillars being pounded all night until dawn.	* Nam phueng: ‘honey’.
เมื่อคืนนี้กว่าจะนอนหลับก็ล่วงเข้าสู่วันใหม่ แม่กับพ่อทะเลาะกันอีกแล้ว เป็นเรื่องเดิมๆ นั่นแหละ พ่อเมามา เงินค่าแรงหายไปส่วนหนึ่ง แม่บ่นเสียดายและด่าไปหลายคำ พอแม่ไม่มีท่าว่าจะหยุด พ่อก็ตะคอกกลับบ้าง ทีนี้แหละเป็นเรื่อง ทะเลาะกันยืดยาว	Last night before she could sleep a new day was dawning. Mum and dad were quarrelling again same as ever. Dad had come back drunk. Part of the wages had gone missing, mum complained and reproached, swearing, and when it looked as though she wasn’t going to stop, dad began to shout back. That’s when it grew into a full-fledged quarrel.	เป็นเรื่องเดิมๆ นั่นแหละ: literally, ‘what else but the same old story’.
“มันต้องให้รางวัลกับชีวิตบ้าง เหนื่อยทั้งปีทั้งชาติ” พ่อขึ้นเสียง	‘There must be some reward in life, being exhausted all life long.’ Dad raised his voice.
“รางวัลกะเปรตอะไร เมายังกะหมา คิดถึงอนาคตบ้างสิ” เสียงแม่เริ่มสั่นเครือ น้ำผึ้งสงสารแม่มากกว่า แม่ทำงานหนักเท่าๆ กับพ่อ ขนหินขนทรายตักปูนอยู่กลางแดดตั้งแต่เช้ายันค่ำ	‘What kind of a crummy reward is that, being drunk like a dog? Why can’t you think of the future?’ Mum’s voice was beginning to shake. Nam Phueng felt for mum more. Mum worked as hard as dad, carried stones and sand and mixed cement under the sun from morning to dusk.
“รางวัลแห่งความจนไงล่ะ มันกลุ้ม มันหาอนาคตไม่เจอ รู้ยังงี้ไม่น่ามาลำบากแต่งงานเล้ย”	‘The reward of poverty, that’s what. So darn gloomy. No future in sight. If I’d known I wouldn’t have taken the burden of getting married.’
“อะไร พูดหมาๆได้ไง” คราวนี้แม่ร้องไห้สะอึกสะอื้น คว้าน้ำผึ้งมานั่งในวงตัก อ้อมแขนของแม่รัดร่างแน่นขึ้น น้ำตาหยดเยาะๆ ลงบนหัวน้ำผึ้ง	‘What! What a rotten mouth you have!’ This time, mum cries and sobs, grabs Nam Phueng and has her sit in her lap. The embrace of mum’s arms tightens. Tears drip-drop on Nam Phueng’s head.	พูดหมาๆ: can anyone come up with a better translation, please?
“เฮ้ย ล้อเล่นน่า…” เสียงพ่ออ่อนลง เถิบเข้ามาใกล้ แม่ผลักออกห่างไม่ไยดี เสียงร้องไห้ดังขึ้นกว่าเดิม พ่อล้มลงนอนหงายมือก่ายหน้าผากอยู่กลางห้อง หลับตาถอนหายใจยาวหลายครั้ง กลิ่นเหล้าโรงจากลมหายใจคละคลุ้งอบอวล	‘Hey, I was teasing…’ Dad’s voice weakens. He moves a little closer. Mum pushes him away. The crying grows louder. Dad lies down on his back, one hand over his brow, in the middle of the room, closes his eyes and heaves sighs repeatedly. The smell of whisky on his breath wafts through the shed.	= ไม่ไยดี = indifferent, unconcerned, unint- erested. No need to translate here.
พอพ่อเงียบ แม่ก็ไม่ฟูมฟายอีกต่อไป คงมีแต่เสียงสะอื้นซึ่งค่อยๆ เบาลงๆ สักครู่ใหญ่ๆ เมื่อได้ยินเสียงกรกของพ่อ แม่จึงปล่อยน้ำผึ้งออกจากตัก บอกให้นอนก่อนที่จะล้มตัวลงข้างๆ	When dad is quiet, mum stops crying and her sobs dwindle down after a long while. When she hears dad snoring, she eases Nam Phueng out of her lap and tells her to lie down before lying down next to her.
เป็นปกติเสียแล้ว ไม่มีใครสนใจการทะเลาะเบาะแว้งของกรรมกรผัวเมีย ทุกคนเหมือนทราบดีว่าอีกหน่อยก็เงียบ เงียบเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ไม่มีอะไรร้ายแรงจนต้องเข้ามาสอดรู้สอดเห็นหรือห้ามปรามผัวเมียทุกคู่หอบหิ้วกันมาจากผืนดินอันแร้นแค้น บ้างหนีตามกันมาตายดาบหน้า บ้างก็มีลูกเล็กๆ ติดมาคนสองคน ถึงทะเลาะตบตีกัน บ้างคงไม่มีอะไรเกินเลยมากกว่านั้น ราวกับว่าเหตุการณ์ดังกล่าวคือชูรสแห่งชีวิต	This has become usual. Nobody is interested in the quarrels of a married couple of labourers. It’s as though every- one knows full well that before long it’ll be quiet, quiet as if nothing had happened, nothing violent that one should get involved in to snoop or intervene. All married couples go through thick and thin from the land of indigence. Some flee each other to take a chance of better luck in the future; others have a brat or two in tow and quarrel and fight each other; others still have nothing more than that, as if those happenings were the flavour of life.
คงเป็นเช่นนั้นจริงๆ กระมัง น้ำผึ้งคิด หลายครั้ง หลังเหตุการณ์อันน่าระทึก เมื่อตื่นขึ้นกลางดึก แทนที่จะอบอุ่นในอ้อมกอดของแม่เหมือนก่อนหลับ ร่างของแม่กลับซุกอยู่ในอกพ่อเสียนี่ น้ำผึ้งไม่ได้น้อยใจหรอก แต่อดจำไม่ได้ แม่ไปซุกอยู่ได้ยังไง วันทั้งวันพ่ออาบเหงื่อแทนน้ำ ซ้ำยังเหม็นเหล้าอีกต่างหาก ทั้งขำทั้งสงสัยนั่นแหละ มันเป็นเรื่องที่เด็กอย่างน้ำผึ้งไม่มีทางล่วงรู้	Maybe it’s really like that, Nam Phueng reflects. Many times after so scary an event, when she wakes up at night, instead of mum’s embrace before she fell asleep, mum’s body is tucked under dad’s chest. Nam Phueng doesn’t feel slighted but can’t imagine how mum can do that. All day long dad is covered in sweat instead of water, and on top of that he stinks of booze. It’s both funny and pitiful; it’s something a child like Nam Phueng cannot fathom*.	= = = = = = = * ล่วงรู้: to have foresight, know in advance, anticipate.
	=
กำลังหลับได้ที่พลันก็สะดุ้งตกใจตื่นเมื่อมือที่เคยโอบกอดในยามค่ำคืนฟาดเผียะลงแก้มก้นพร้อมกระชากผ้าห่มออกจากร่าง และมือข้างเดียวกันนั่นแหละที่ดึงน้ำผึ้งลุกนั่งงัวเงียในเวลาไล่เลี่ยกัน	She’s startled awake out of deep sleep when the hands that hug her at night slap her buttock as they snatch the blanket off her body and almost simultaneously pull her up to make her sit up drowsy.	A slight reshuffle of elements here to make the sentence simpler and more fluid, as ‘the hand on the same side’ is confusing.
“นอนกินบ้านกินเมืองหรือไง ไปล้างหน้าล้างตาเดี๋ยวนี้” แม่ตบหลังอีกฉาด น้ำผึ้งเบ้ปาก น้ำตาร่วงด้วยความตกตะลึง กำลังจะหลุดเสียงสะอื้นแล้วเชียว พอดีมองลอดผ่านขี้ตาเจอนิ้วกายสิทธิ์ชี้อยู่ตรงหน้าผาก ก้อนสะอื้นก็ไหลลงในอกโดยอัตโนมัติ แม่กลายเป็นนางยักษ์ไปแล้วหรือ ไม่หรอก อีกหน่อยแม่ก็ดี น้ำผึ้งรู้	‘Are you going to spend your whole life in bed or what? Go and wash your face this minute.’ Mum slaps her back once again. Nam Phueng opens her mouth. Stupor triggers tears. She’s on the verge of letting out a sob, but as she looks through her eye snot she sees a super- natural finger in front of her brow. Her sob regresses into her chest automatically. Has mum become an ogress? Of course not, before long mum will be nice, Nam Phueng knows.	นอนกินบ้านกินเมือง: literally, ‘lie (in bed) eating house and town’.
“ตีลูกอีกแล้ว เฮ้อ มาลูกมา” พ่อรี่เข้ามาโอบลุกขึ้น พาเดินไปล้างหน้า คราวนี้เสียงสะอื้นค่อยๆหลุดออกมา คลายความอึดอัดบ้าง	‘You’re hitting her again! Come here, dearie, come.’ Dad hastily hugs her and lifts her, takes her to wash her face. This time she gives way to her sobs, helping to dispel the unease.
“ตะวันลนก้นแล้วยังไม่ลุก ปีหน้าจะไปโรงเรียนแล้ว” แม่บ่นออกมาอีก ขณะคดข้าวลงจานพลาสติก แล้วเลื่อนมาไว้กลางห้อง มือที่หวดก้นเมื่อกี้แกะถุงและน้ำพริกปลาร้าเทลงถ้วยใบเก่าบิดเบี้ยว พ่อจูงน้ำผึ้งเข้ามานั่งหน้าจานข้าว น้ำผึ้งมองแกงจืดซี่โครงไก่และน้ำพริกด้วยความเบื่อหน่าย	‘The sun is up and she isn’t. Next year she’ll be going to school,’ mum grumbles again as she ladles out rice onto plastic plates she goes and sets in the middle of the room. The hands that smacked her bottom a moment ago undo a plastic bag and squeeze fermented fish spicy dip out into an old bowl. Dad takes Nam Phueng by the hand and has her sit down in front of a plate of rice. Nam Phueng looks at the chicken rib soup and fermented fish with boredom.
“มีกินก็ดีแล้ว รีบกินเข้า” แม่ตะคอกซ้ำเหมือนรู้ทัน แล้วหันไปสาละวนอยู่กับการเก็บที่นอนเกาๆ ม้วนพับพอลวกๆ ก็โยนมันเข้าข้างฝา	‘Having something to eat is a blessing, so hurry and eat,’ mum bawls out again as if aware of what Nam Phueng is thinking and then turns to roll up the old mattress summarily and fling it out of the way against the partition wall.	= = = ‘out of the way’ is a flourish … gained in translation.
น้ำผึ้งฝืนกินอย่างเสียไม่ได้ ความคิดถึงยายและน้องแล่นเข้าจุกคอหอยจนไม่อยากกลืนข้าว ป่านนี้น้องคงนั่งอยู่บนตักยาย กินอาหารที่ไม่ซ้ำซากเช่นนี้ บางทีก็แถมท้ายด้วยขนมหรือไม่ก็ผลไม้ตามฤดูกาลที่พอหาได้ไม่ยากนัก	Nam Phueng forces herself to eat. The thought of grannie and her little brother blocks her pharynx so that she doesn’t feel like swallowing. By now her brother must be sitting on grannie’s lap, eating something that’s not always the same like this, perhaps capped with some cake or some fruit in season easy to find.
เพราะความอยากได้ตุ๊กตาเหมือนลูกคุณหมอที่อนามัยนั่นแหละ ทำให้น้ำผึ้งหลงตามพ่อมา แรกๆ ก็เซ้าซี้จะอยู่กับยายท่าเดียว ที่บ้านมีเพื่อนเล่นมีน้องไม่เหงา พ่อหว่านล้อมต่างๆ นานาบอกว่าลำพังน้อง ยายก็เหนื่อยพอแล้ว น้ำผึ้งยังยืนกรานจะอยู่กับยายจนพ่องัดไม้ตายเรื่องตุ๊กตา น้ำผึ้งจึงยินยอมให้พ่อจูงขึ้นรถ	Because she wants a doll like the daughter of the doctor at the health station has, Nam Phueng has followed dad. At first she kept asking to stay with grannie, as there were playmates there and she didn’t feel lonely. Dad coaxed her no end, telling her that grannie would be tired enough with just her little brother. Nam Phueng kept insisting she’d stay with grannie until dad came up with the trump card of a doll, so Nam Phueng let him take her by the hand and into the car.
เกือบครึ่งปีเข้าแล้ว ตุ๊กตาแสนสวยที่ปรารถนายังคงลอยอยู่เพียงในความฝัน และทุกครั้งที่ได้เล่นกับมันก็เพลิดเพลินมิรู้เบื่อ ต่อเมื่อฝ่ามือกระทบก้นนั่นแหละ เพื่อนเล่นของน้ำผึ้งจึงผละจากไปด้วยความตกใจ	After almost half a year, the beautiful doll she wished for still floated in her dreams and she was never bored playing with it. It was when a palm smacked her bottom that her playmate disappeared in fright.
เวลาที่พ่อแม่อารมณ์ไม่ดี หากน้ำผึ้งเผลอหลุดปากทวงตุ๊กตาขึ้นมาละก็เป็นต้องโดนฝ่ามือพร้อมเสียงตวาดหยาบคายแต่หากวันไหนเข้าข้าง น้ำผึ้งไม่ต้องเอ่ยปาก พ่อก็เป็นฝ่ายนัดวันให้ความหวัง แม่บอกให้รอวิกหน้าหรือเดือนหน้า กล่าวถึงขนาด สี ขน ของตุ๊กตาหมี ตอนนั้นแหละที่น้ำผึ้งวาดฝันตามด้วยความสุข เบียดร่างแซะเข้าหาหวังประจบ ดวงใจน้อยๆ เต้นโครมครามเร่งวันเร่งคืน	When her parents were in a bad mood, if Nam Phueng forgot herself to open her mouth and asked for her doll, she was given the palm treatment along with coarse yelling, but on a lucky day Nam Phueng didn’t have to open her mouth, dad was the one making a date to give her hope, mum would tell her to wait until next week or next month, mentioned the size, colour and hair of the teddy bear. It was then that Nam Phueng drew up a dream with happiness, pressed against her mother to fawn on her, her little heart beating hard to hasten the day.
แต่พอวันคืนที่เพียงเร่งเร้านั้นผ่านผันไป เหตุการณ์ก็เข้ารอยเดิม แล้วก็เปลี่ยนไปเปลี่ยนมาอยู่อย่างนี้ จนแล้วจนรอดอ้อมกอดของน้ำผึ้งยังคงว่างเปล่า	But hasten as she would, the situation remained the same, it was like this time after time, and no matter what, Nam Phueng had nothing to cuddle.
	=
“แม่ น้าคนนั้นสวยจัง” น้ำผึ้งช้อนสายตาซื่อใส ฝ่ากำแพงขึ้นไปยังคอนโดฯชั้นสอง	‘Mum, that woman is so pretty.’ Nam Phueng raises her honest clear eyes up the condo wall to the second floor.
“อือ อย่าแส่เลยน่ะ เขามันคนละชั้นกับเรา” แม่ตวาดด้วยความรำคาญก่อนฉุดน้ำผึ้งเข้ามาในเพิงสังกะสี	“Yeah, well, don’t interfere. She’s above our station,’ mum shouts with irritation before pulling Nam Phueng into the corrugated iron shed.
น้ำผึ้งได้แต่งุนงงกับคำที่แม่ว่า “คนละชั้น” นึกเอาง่ายๆ ว่าน้าคนนั้นเขาอยู่สูงกว่าที่มีอยู่สะดวกสบายเหมือนวิมานในละครทีวี หน้าตาก็เหมือนนางฟ้าที่เคยมาเยี่ยมในความฝัน บางวันคุณน้านงฟ้าของน้ำผึ้งยังเอาตุ๊กตาหมีตัวน้อยๆ มาห้อยไว้บนราวตากผ้า วันนั้นแหละที่น้ำผึ้งมีความสุขนัก นั่งจ้องมันอย่างไม่รู้เบื่อ ลืมแม้กระทั่งความหิว ต่อเมื่อโดนเสียงตวาดหรือฝ่ามือฟาดลงกลางหลังนั่นแหละจึงจำใจละสายตาด้วยความเสียดาย พลางนึกไปว่า แม่คงอิจฉาคุณน้านางฟ้ากระมัง	Nam Phueng is puzzled by the ‘above our station’ words of mum’s, thinks simply that that woman is higher in a comfortable place like those palaces in TV soaps, her face like that of the fairy that’s visited her in her dreams. Some days Nam Phueng’s beautiful fairy hangs a teddy bear on the clothesline, and it’s on those days that Nam Phueng is very happy, she sits staring at it without being bored, forgetting even her hunger, and only when she’s shouted at or slapped on her back does she reluctantly take her eyes off it, thinking that mum must be jealous of that fairy.
	=
สะดุ้งตื่นกลางดึก เมื่อได้ยินเสียงทะเลาะและร้องไห้ น้ำผึ้งผุดลุกขึ้นนั่ง คิดว่าพ่อแม่ทะเลาะกันอีก แต่ เปล่า พ่อแม่ยังนอนอยู่ข้างๆ	Startled awake in the middle of the night when she hears voices quarrelling and crying, Nam Phueng sits up jumpily, thinking her parents are quarrelling again, but no: her parents are lying quietly beside her.
“เฮ้อ รำคาญจัง เมื่อไหร่มันจะย้ายไปเสียที” เสียงพ่อบ่นงึมงำ	‘Bloody nuisance! When the hell will they leave?’ dad’s voice grumbles.
“มันก็อย่างนี้แหละ เป็นเมียน้อยเขา สบายไม่นานหรอก” แม่พึมพำออกมาบ้าง	‘That’s how it is when you’re a minor wife, milk and honey don’t last,’ mum mumbles in turn.
เสียงทะเลาะวิวาทนั่นดังขึ้นๆ น้ำผึ้งพอจับความได้ว่า น้าคนสวยระแวงว่าสามีแก่ๆคนนั้นจะไปมีเมียน้อยคนใหม่ ก่อนหน้า น้ำผึ้งก็เคยได้ยินเสียงทำนองนี้สองสามหน แต่ครั้งนี้ดูเหมือนจะร้ายแรงกว่าเดิม	The quarrelling grows louder. Nam Phueng can make out that the pretty woman is suspicious that her old husband is having a new minor wife. Before that, Nam Phueng has heard this sort of complaint a few times, but this time it seems more violent than before.
พ่อทิ้งท่อนแขนลงบนพื้นเบาๆ ด้วยความรำคาญ	Dad dangles his arm in irritation.	‘dangles his arm’? Well, I had to write something…
“ถึงพี่จะพานวลพาลูกมาลำบากลำบน แต่ก็ไม่เคยคิดนอกใจ” เสียงพ่อเอ่ยขึ้นมาลอยๆ	‘I may drag you and the kid through a hard life, but I’ve never been unfaithful,’ dad’s voice says loosely.
“ฉันเข้าใจพี่ คิดเสมอว่าเลือกคนไม่ผิด เรื่องเหล้ายาก็บ่นไปอย่างนั้นแหละ ลำบากก็แค่กายเท่านั้น ความสุขที่แท้จริงมันอยู่ภายในต่างหาก โดยเฉพาะลูกผู้หญิง เฮ้อ! สงสารเมียหลวงเขานะ รู้เรื่องหรือเปล่าก็ไม่รู้” แม่ถอนใจบ้าง	‘I know. I always tell myself I didn’t make a mistake when I chose you. About drinking, I grumble just like that. Hard- ship’s only physical. True happiness is within, especially for a woman. Oh, I pity his wife. I wonder if she knows.’ Mum sighs.
“นอนเถอะ ทนเอาหน่อยก็แล้วกัน คืนนี้ท่าจะยาว” พ่อกล่าวติดตลก	‘Sleep. Bear with it for the duration. Tonight, it looks like it might last,’ dad says flippantly.
“พี่นั่นแหละ ข่มตาหลับซะ เดี๋ยวเพลีย ไม่มีแรงทำงาน”	‘You close your eyes or you won’t have strength to work.’
น้ำผึ้งอมยิ้มในความมืด นานแล้วที่ไม่ได้ยินพ่อแม่คุยกันทำอย่างนี้ ใจหนึ่งก็คิดสงสารน้าคนสวย แต่ก็ยากจะเข้าใจว่าทำไมน้าจึงไม่มีความสุข รถก็มีขับ ที่อยู่ก็สบาย วันๆไม่เห็นต้องทำงานหนักเหมือนแม่ สีหน้าตอนโผล่มาตากผ้าหรือผึ่งดูตุ๊กตา บ่งบอกถึงความสุขที่อิ่มเอิบจนนึกอิจฉา อยากเป็นลูกของน้าคนสวย มีชีวิตสุขสบายบนวิมานนั่น	Nam Phueng hides a smile in the darkness. It’s been a long time since she heard her parents speak and act like this. On the one hand she pities the pretty woman, but it’s hard to understand why she isn’t happy: she has a car to drive, a comfortable flat, she doesn’t have to work hard every day like mum, her expression when she pops up to dry the clothes in the sun or stare at the teddy bear shows an enviable surfeit of happiness. She’d like to be the daughter of that pretty woman and have a cushy life in that palace of hers.
เสียงทะเลาะวิวาทค่อยๆ ลอยห่างออกไปพร้อมกับอาการเคลิ้มหลับ	The sound of the quarrel slowly recedes as drowsiness takes over
ก่อนความฝันมาเยือน น้ำผึ้งคลับคล้ายว่ามีอะไรตกลงมาในพงหญ้าข้างเพิงพัก	Before a dream comes visiting, Nam Phueng has a feeling something has fallen on the grass by the shed.
	=
“ตื่นได้แล้ว” เสียงแม่อ่อนนุ่มผิดปกติ น้ำผึ้งแปลกใจรีบลุกขึ้นมานั่งทั้งที่ยังขยี้ตา เห็นอะไรในมือแม่พอรางๆ แต่รู้สึกคุ้นเคยนัก	‘Wake up!’ Mum’s voice is unusually nice. Nam Phueng wonders, hurriedly sits up while rubbing her eyes. She sees some- thing in her mum’s hand blurredly but which she feels she knows well.
“แฮบปี้เบิร์ตเดย์” แม่ยื่นสิ่งนั้นเข้ามา น้ำผึ้งเบิกตาโพลงด้วยความดีใจ สะบัดหัวไปมาหลายทีเพื่อให้แน่ใจว่า นี่ไม่ใช่ความฝัน ตุ๊กตาหมีสีขาวลอยเด่นอยู่ตรงหน้า แขนข้างหนึ่งของมันเปียกน้ำคล้ำดำสนิท	‘Happy birthday!’* Mum extends that thing to her. Nam Phueng’s eyes grow big with delight. She shakes her head several times to be sure this isn’t a dream. A white teddy bear floats before her face, one of its arms black with water.	* In English in the text.
“น้าคนสวยเขาให้มาน่ะเป็นของขวัญวันเกิด” แม่พูดต่อเมื่อเห็นน้ำผึ้งยังไม่หายงุนงง “เอ้า รับไปสิน้าคนสวยเขาใจดีนะ” เสียงของแม่ฟังดูแปลกๆ แต่น้ำผึ้งไม่ติดใจ รีบคว้ามันมาแนบอก เคลียแก้มอยู่กับหน้าของมันด้วยความปีติ	‘The pretty woman brought it as your birthday present,’ mum says when she sees Nam Phueng still doubtful. ‘Come on, take it, she’s a kind woman, you know.’ Mum’s voice sounds weird, but Nam Phueng pays no heed. She hurriedly grabs the doll and presses it against her chest, snuggling her cheek against its face in rapture.
ก่อนที่จะซักถามอะไร แม่ก็หิ้วถังปูนออกไปสมทบเพื่อนๆเสียแล้ว น้ำผึ้งอุ้มมันออกมาข้างนอก หมายจะส่งยิ้มขอบคุณนางฟ้าผู้ใจดี	Before she can ask anything, mum, lifting a pail of cement, walks out to join her friends. Nam Phueng hugs the doll as she goes outside, meaning to smile at the kind fairy to thank her.
ประตูวิมานของน้าคนสวยปิดสนิท	The door of the pretty woman’s palace is closed tight.
=	=
	= Thatsanawadi is one pen name of Suthat Wonkrabakthaworn, a Maha Sarakham University professor who will be 50 in October and who has published four collections of short stories as well as poetry and articles of literary criticism.	=

Tagged: ทัศนาวดี, สุทัศน์ วงศ์กระบากถาวร, family rifts, labourers, little people, mia noi, minor wife, poverty, Suthat Wonkrabakthaworn, Thai short fiction, Thai short story, Thatsanawadi, unwinding