Please kill Bufflebear for me – Korn Siriwatthano

I chose this story because I didn’t know what a sampler, let alone a Melodian, was. Also, I found the title shocking, as teachers are not supposed to wish their pupils dead. And to top it all, I’ve always been a sucker for love under all its forms. MB

วานฆ่าเจ้าหมีควาย ให้หน่อย	Please kill Bufflebear for me
กร ศิริวัฒโณ	Korn Siriwatthano
		TRANSLATOR’S KITCHEN
อีกห้านาทีจะถึงเวลาสิบหกนาฬิกา ซึ่งเลยเวลาเลิกเรียนมาเกือบสามสิบนาทีแล้ว นักเรียนชั้นปอห้าและปอหกทั้งหญิงชายยังนั่งเข้าแถวเป็นระเบียบอยู่กลางสนามหญ้าหน้าเสาธง ผู้ปกครองนักเรียนจอดรถรออยู่ใต้ร่มไม้ริมสนามด้านทิศตะวันออกและทิศเหนือเต็มไปหมด ทุกคนมองไปที่นักเรียนกลางสนาม คอยสดับตรับฟังเรื่องราวอย่างสนใจใคร่รู้ บางคนหงุดหงิดที่ไม่สามารถนำลูกกลับบ้านได้ตามเวลาเหมือนทุกวัน	In another five minutes it would be four pm, almost thirty minutes past the normal school closing time. The pupils of fifth and sixth forms of primary school, boys and girls, still sat in orderly rows in the yard in front of the national flag. Their parents waited in their cars parked under the shady trees bordering the yard to the east and to the north. They all looked at the pupils in the middle of the yard, curious to find out what was going to happen. Some of them were unhappy at being unable to take their children back home at the same time as every day.
ผมกับครูวิชัยยืนกอดอกหน้าขรึมอยู่หน้าแถวนักเรียนที่นั่งกันเงียบกริบอย่างผิดวิสัยอันเคย เหมือนทุกคนกำลังเป็นใบ้ เด็กผู้หญิงส่วนมากหน้ายุ่งเพราะขัดใจกันเรื่องที่เกิดขึ้น แต่หลายคนก็เอาใจช่วยครู อยากให้ครูเค้นเอาคนผิดออกมาให้ได้ จะได้รู้กันเสียทีว่าใครเป็นคนขโมย	Teacher Wichai and I stood arms folded and grim-faced in front of the rows of pupils who sat dead quiet contrary to their natures as if they were all mutes. Most of the girls frowned as they were cross with what had happened, but many were ready to help the teachers, wanted them to force the culprit to give himself or herself up to know once and for all who the thief was.
อันที่จริงผมพอจะรู้ว่าใครคือผู้กระทำ แต่ก็ไม่เห็นกับตา เลยไม่อยากปรักปรำเด็กให้เสียกระบวนการยุติธรรม ครูวิชัยก็คิดเหมือนผม เราปักใจที่เด็กคนเดียวกันคือภูชา ซึ่งเป็นนักเรียนชั้นปอหกทับหนึ่งที่เพื่อนๆ เรียกว่าไอ้หมีควาย ภูชาเป็นเด็กตัวโต อ้วนใหญ่ ผิวคล้ำและอายุมากกว่าเพื่อนด้วย เพราะเขาตกซ้ำชั้นปอหนึ่งสองปี แถมซ้ำชั้นปอสี่อีกปีด้วย ว่าไปแล้วเขาเลื่อนชั้นขึ้นมาได้เพราะครูขี้เกียจจะให้ตกซ้ำชั้นอีกแล้วนั่นแหละ ความรู้กับอายุต่างกันเหลือเกิน ภูชามักชอบเด็กหญิงที่มีหน้าตาดี เรื่องที่เกิดขึ้นนี้ก็เกิดกับเด็กหญิงวิภาซึ่งเป็นคนสวยประจำห้องนั่นเอง	Actually I had a good idea of who had done it but I hadn’t seen it with my own eyes, so I didn’t want the children to malign the judicial process. Teacher Wi- chai thought the same. We were convin- ced it was a child named Phoocha, who was in class 6/1 and whom his friends called Bufflebear. Phoocha was a fat, bulky, swarthy child much older than his classmates because he had repeated the first year of primary school and again the fourth year. If truth be told, he had moved to the next year because his teacher didn’t relish the prospect of facing him a third year running. Knowledge and age were at odds. Phoocha fell for pretty girls. What had happened had to do with Wipha, who was the prettiest girl of his form.	== = = = = = [Normal age in the last year of primary is 11, so Phoocha is at least 13; hence the ‘budding moustache’ further down.] Bufflebear, my coinage, is a contraction of ‘buffalo’ and ‘bear’.
ก่อนเลิกเรียนเล็กน้อย วิภาได้วิ่งหน้าตาตื่นมาบอกครูวิชัยว่าเมโลเดียนของเธอหายไป ครูวิชัยไปถามเด็กนักเรียนชั้นปอหกทุกคนทั้งสามห้องก็ไม่มีใครยอมรับหรือเห็นว่าใครเป็นคนเอาเมโลเดียนของวิภาไป ครูวิชัยมาปรึกษาผมซึ่งเป็นครูประจำชั้นปอหักทับสอง ในที่สุดเราตกลงกันว่าจะต้องค้นกระเป๋าของทุกคน เรื่องนี้จะปล่อยไปเฉยๆ ไม่ได้เด็ดขาด เพราะเมโลเดียนเครื่องหนึ่งราคาเกือบสองพันบาท งานแข่งกีฬาประจำกลุ่มโรงเรียนก็ใกล้จะถึงเต็มที กองดุริยางค์โรงเรียนจะขาดเมโลเดียนไม่ได้ด้วย ที่สำคัญมันเป็นเมโลเดียนที่ผู้ปกครองของวิภายอมควักกระเป๋าซื้อให้เพื่องานนี้โดยเฉพาะ	A little before classes broke up, Wipha, looking devastated, ran up to Teacher Wichai and told him her Melodian had disappeared. Teacher Wichai went to ask all the three classes of sixth form if anyone admitted to or had seen someone taking Wipha’s sampler. He came to consult with me as the teacher of 6/2. Finally we agreed we had to check everybody’s schoolbags. Something like this couldn’t be ignored, because a Melodian cost close to two thousand baht. The interschool sports competition was about to open, the school orchestra couldn’t do without a sampler and the important thing was that Wipha’s parents had accepted to buy it especially for this occasion.
ผมกับครูวิชัยช่วยกันค้นกระเป๋านักเรียนชั้นปอหกทุกคนก็ไม่พบ ครูวิชัยเสนอให้ค้นนักเรียนชั้นปอห้าด้วย เพราะอยู่อาคารเดียวกับปอหก อีกอย่างเด็กปอห้าก็มีหลายคนที่มีนิสัยไม่ค่อยดี ซึ่งอาจจะมีส่วนเกี่ยวข้องหรือรู้เห็นด้วยก็ได้ ผมกับครูวิชัยขึ้นไปค้นห้องและค้นกระเป๋าของนักเรียนชั้นปอห้าทุกคน ซึ่งก็คว้าน้ำเหลวเหมือนกัน ผมกับครูวิชัยชักปวดหัวตุบขึ้นมาทันที ถ้าไม่จัดการให้เด็ดขาด เด็กเกเรจะได้ใจและก่อเรื่องวุ่นวายมากขึ้น ในที่สุดผมกับครูวิชัยตกลงกันว่าจะต้องเอาเด็กมาเค้นกันกลางสนาม เพื่อจะลากคอคนผิดออกมาให้ได้	Teacher Wichai and I helped each other search the bags of all sixth-form pupils and found nothing. Teacher Wichai announced that fifth-formers too would be searched as they were in the same building as the sixth-formers. Besides, quite a few of the fifth-formers were bad eggs and might have been involved in or have witnessed the theft. Teacher Wichai and I went up to search the classrooms and all the schoolbags of the fifth-formers, and we ended up empty-handed and with a big headache. If we didn’t manage decisively, the wayward child would take heart and create even greater mischief. Finally Teacher Wichai and I agreed we had to force the children in the yard to grab the guilty by the scruff of the neck.	== = = มีนิสัยไม่ค่อยดี: literally, ‘were of bad habits, didn’t have good characters’.
ขณะที่ครูวิชัยเรียกรวมเด็กที่กลางสนามหน้าเสาธง ผมก็เรียกวิภามาสอบถามรายละเอียดให้ชัดเจนอีกครั้ง เพื่อจะได้หาลู่ทางเอาคนผิดออกมาให้ได้	While Teacher Wichai had the children form lines in the middle of the yard, I called Wipha over to ask her once again for clear details and thus find a way to nail the culprit.
“เล่าเรื่องโดยละเอียดให้ครูฟังอีกครั้งซิ” ผมบอก	‘Tell me in detail what happened again,’ I told her.
“หลังจากครูสมใจซ้อมขบวนดุริยางค์แล้ว หนูก็เอาเมโลเดียนมาใส่ไว้ในโต๊ะ แล้วไปเข้าห้องน้ำ กลับมาอีกทีเมโลเดียนก็หายไปแล้วค่ะ”	‘After the orchestra repetition with Teacher Somjai was over, I went back and put the Melodian inside my desk and then I went to the toilets. When I came back the Melodian had disappeared.’
วิภาเล่าไม่ติดขัด หน้าแห้งหาย คงกลัวพ่อแม่จะดุเอา	Wipha spoke without hesitation, but looked dejected. Maybe she was afraid her parents would tell her off.
“ตอนที่เธอเอาเมโลเดียนไว้มีใครอยู่ในห้องบ้าง” ผมซักต่อ	‘When you put the sampler away, was there anyone in the classroom,’ I asked further.
“หนูไม่ทันสังเกต แต่ดูเหมือนจะไม่มีเด็กอยู่ในห้อง”	‘I didn’t have time to notice but I’d say there was no one.’
วิภาทำหน้ายุ่ง ไม่มั่นใจ แต่ก็ยังดูสวยใสไม่สร้าง สมกับเป็นลูกสาวของอดีตนางงามวันสงกรานต์อันเลื่องชื่อของอำเภอที่ทั้งสวยและเก่ง	Wipha looked bothered, uncertain, but still lovely, as befitted the daughter of a former Miss Songkran for the province who was both pretty and clever.	[Songkran is the Thai New Year, in mid-April.]
“เอ๊ะยังไงกัน ครูว่าเธอน่าจะเห็นนะว่าใครอยู่ในห้องบ้าง” ผมแปลกใจในตัวของวิภาจริงๆ รู้สึกไม่ค่อยสมเหตุสมผลนัก	‘How come? I think you should have seen if there was someone in the room.’ I really wondered about Wipha, I felt she wasn’t convincing.
“คือโต๊ะของหนูอยู่ติดกับประตูพอดี ตอนหนูเอาเมโลเดียนใส่โต๊ะ หนูไม่ได้เข้าไปในห้องด้วยซ้ำ” วิภาอธิบาย คราวนี้ผมพอจะเข้าใจ และมันสามารถเป็นไปได้ตามที่เธอเล่า	‘My desk is right by the door. When I put the Melodian into the desk, I didn’t even enter the classroom,’ Wipha ex- plained. This time I understood. What she was telling made sense.
“เธอเข้าห้องน้ำประมาณกี่นาที” ผมถามเอารายละเอียดให้มากที่สุดเพื่อนำไปใช้ในการสืบสวนหาคนผิด	‘How long were you in the toilets,’ I asked to gather as many details as possible to help trap the culprit.
“สามสี่นาทีได้”	‘Three or four minutes.’
“แล้วตอนกลับมามีใครอยู่ในห้องบ้าง”	‘And then when you came back, was there anyone in the room?’
“มีเด็กอยู่หลายคนแล้ว”	‘Yes, several pupils.’
“แล้ววันก่อนรองเท้าได้คืนไหม” ผมถาม ก่อนหน้านี้สี่ห้าวัน รองเท้าของเธอหาย ครูจับมือใครดมไม่ได้ โชคดีที่พ่อแม่ของวิภาค่อนข้างจะเข้าใจปัญหาดี ถ้าเป็นคนอื่นครูต้องโดนด่าแน่นอน อย่างน้อยก็ด่าฝากกลับมาให้หงุดหงิดใจเล่นละ	‘And have you recovered your shoes yet,’ I asked. Four or five days earlier, her shoes too had disappeared. The teacher was unable to catch whoever took them. Fortunately, her parents were rather understanding of the problem, otherwise the teacher would have been sworn at or at least badmouthed, a source of irrita- tion.	จับมือใครดมไม่ได้: literally, ‘couldn’t catch someone’s hand to smell it’!
“ยังค่ะ”	‘Not yet.’
“พ่อแม่ว่ายังไงบ้าง”	‘Did your parents tell you off?’
“ว่านิดหน่อย”	‘A little.’
“ครูถามแค่นี้แหละไปได้”	‘That’s all for now. You can go.’
วิภายกมือไหว้แล้ววิ่งไปนั่งเข้าแถวกับเพื่อนๆ ผมเดินตามไปสมทบกับครูวิชัย	Wipha raised her joined hands, bowed and then ran out and went to sit in the row of her classmates. I walked over to join Teacher Wichai.
“ใครเอาเมโลเดียนของวิภาไปบ้าง” ครูวิชัยถามเสียงดังฟังชัด ไม่มีรอยยิ้ม สอดส่ายสายตาไปมาเหมือนเหยี่ยวร่อนหาเหยื่อ แล้วไปหยุดสายตานิ่งไว้ที่กลุ่มของเด็กชายภูชา ปล่อยให้ความเงียบถามแทนอีกหลายสิบครั้ง แต่ก็ไม่มีใครยกมือ	‘Who took Wipha’s Melodian,’ Teacher Wichai asked in a loud and clear voice. Unsmiling, his eyes swept from side to side like a hawk in search of a prey and then they came to a stop where Phoocha and his friends sat, letting silence ask the question again tenfold, but nobody raised their hand.
“ใครแกล้งเพื่อนก็เอามาคืนเสีย จะได้กลับบ้านกันเร็วๆ ครูไม่เอาผิดหรอก” ผมเล่นจิตวิทยา จ้องมองหน้าเด็กเกือบทุกคน และพยายามสังเกตพฤติกรรมของเด็กชายกลุ่มภูชา และเด็กชายชั้นปอห้าบางคนที่อยู่ในกลุ่มเป้าหมาย	‘Whoever took it to annoy her must return it so we can all go back home. No one will be punished.’ I tried the psycho- logical approach, staring at almost all the faces and trying to notice how the Phoocha group behaved as well as some of the boys in fifth form that were under suspicion.
เงียบ	Silence.
“มีใครเห็นบ้าง” ครูวิชัยทำลายความเงียบขึ้น “เราอยู่ในสังคมเดียวกัน ต้องช่วยกันดูแล เห็นคนทำชั่วแล้วนั่งไว้ก็เหมือนกับทำชั่วเสียเอง ใครเห็นก็ให้บอกมาตามตรง ไม่ต้องกลัว ครูจะปกป้องอย่างเต็มที่”	‘Did anyone see anything?’ Teacher Wichai broke the silence. ‘We live to- gether; we must help each other take care of things. If we see someone doing something wrong and do nothing it’s as if we were doing wrong too. Whoever saw something must say so, there’s nothing to fear, I’ll protect you entirely.’
ผมเดินไปกระซิบกับครูวิชัย “ผมว่าเด็กไม่กล้ายกมือแน่ เพราะเขากลัวจะถูกทำร้ายระหว่างทาง”	I went up to Teacher Wichai and whispered to him, ‘I think no one will dare raise their hand because they’re afraid of being attacked on the way back.’
“แล้วทำอย่างไร”	‘So what can we do?’
“ผมว่าเราแจกกระดาษให้เด็กคนละแผ่นแล้วให้เขียนชื่อคนที่ขโมยเมโลเดียนโดยไม่ต้องลงชื่อผู้เขียน ดีไหม” ผมเสนอ	‘I suggest we give out a slip of paper to each child to have them write down the name of who stole the Melodian without having to write their own name. How is that?’	== Alternative translation: ‘What do you think?’
“ดีมาก” ครูวิชัยหลุดยิ้มออกมาได้ แล้ววิ่งกลับไปที่ห้องพักครู เอากระดาษตัดเป็นแผ่นสี่เหลี่ยมขนาดสองตารางนิ้วมาแจกให้เด็กทุกคน	‘Very good.’ Teacher Wichai finally let out a smile then ran back to the teacher’s room and took two-inch-wide square pieces of paper to distribute to all the pupils.	สองตารางนิ้ว (two square inches) is absurd. Obviously, the author means ‘four square inches’.
ผมมองไปที่เด็กในกลุ่มเป้าหมาย ดูสีหน้าไม่ค่อยดี ผมคิดว่าอย่างไรเสีย วิธีนี้ได้ผลแน่ ผมนัดแนะกับครูวิชัยถึงวิธีการล้วงความลับจากเด็กๆ	I looked at the children in the group under suspicion. They didn’t look at ease. I thought no matter what this method was going to work. I arranged with Teacher Wichai how to proceed.
“เอาละ” ครูวิชัยพูดหลังเดินไปอยู่หน้าแถว “ใครรู้ว่าใครเป็นคนขโมยเมโลเดียนของวิภาก็ให้เขียนชื่อลงในกระดาษ ไม่ต้องลงชื่อผู้เขียน เสร็จแล้วม้วนให้มิดชิดแล้วครูจะไปเก็บเอง ส่วนใครที่ไม่เห็นก็ให้เขียนอะไรก็ได้ลงในกระดาษแล้วม้วนให้มิดชิดเช่นกัน ใครยังไม่เข้าใจบ้าง”	‘Well now,’ Teacher Wichai said after walking back to stand in front of the rows of children. ‘If you know who stole Wipha’s Melodian, write down the name on the paper, but don’t write your own name. Then fold it tightly and we’ll collect it. For those who haven’t seen anything, write down something and fold the paper tightly in the same way. Is there anyone who doesn’t understand?’
เด็กหญิงคนหนึ่งยกมือขึ้นถาม “ไม่เห็นแล้วเขียนทำไมคะ”	A girl raised her hand and asked, ‘If we didn’t see anything, why should we write something?’
“เพื่อไม้ให้คนขโมยสังเกตคนที่รู้ความลับของเขาน่ะซี เข้าใจไหม”	‘So that the thief doesn’t suspect who knows his secret. Do you understand now?’
“เข้าใจค่ะ”	‘Yes, I do.’
“ใครยังไม่เข้าใจอีกบ้าง” ครูวิชัยถามซ้ำอีกครั้ง ไม่มีใครยกมือ ครูวิชัยสั่ง “เขียนเลย”	‘Anyone else who doesn’t understand,’ Teacher Wichai asked once again. No hands were raised. Teacher Wichai ordered, ‘Go ahead and write.’
เด็กทุกคนเปิดกระเป๋าหนังสือที่วางอยู่ข้างตัว หยิบดินสอปากกาขึ้นมาเขียน	All the children opened their school- bags placed beside them and picked up a pencil or a pen to write.
“ปิดให้ดี อย่าให้เพื่อนเห็นนะ” ผมเตือนด้วยความหวังดี อยากให้ทุกคนรอบครอบไว้ก่อน	‘Fold it well, don’t let your friends see anything,’ I warned them out of goodwill, wanting everyone to pay full attention.
จากนั้นทั้งผมและครูวิชัยก็เดินไปเก็บกระดาษที่เด็กเขียนทีละคน เพราะไม่อยากให้เกิดความวุ่นวายขึ้น เก็บแล้วผมเอาไปเปิดดูที่ห้องพักครู ขอช่วยให้เพื่อนครูที่ยังอยู่ในห้องพักช่วยเปิด แล้วในที่สุดผมก็ได้ชื่อเจ้าเด็กตัวการ ผมเอารายชื่อไปให้ครูวิชัยดู พร้อมกับเสนอแนะวิธีดำเนินการในขั้นต่อไป	After that I and Teacher Wichai collect- ed the slips of paper from the children because we didn’t want to create confu- sion. This done, I went to examine them in the teachers’ room, I asked the fellow teachers still in the room to help open them, and then finally I had the name of the culprit. I took his name to Teacher Wichai and suggested how to proceed further.
“เอาละตอนนี้ครูได้ตัวผู้ที่น่าสงสัยแล้ว ให้ทุกคนแยกย้ายกันกลับบ้านได้ ยกเว้นเด็กชายภูชามาพบครูก่อน ครูมีเรื่องจะปรึกษาสักเล็กน้อย”	‘All right, now we have the name of the suspect. Everyone can go home except you, Phoocha, come and see me first. There’s a little something that needs to be cleared.’
ครูวิชัยไม่พูดตรงๆ เพราะไม่อยากทำร้ายน้ำใจของเด็กเกินไป เด็กๆ แตกฮือวิ่งไปหาผู้ปกครองของตนเสียงเจี๊ยวจ๊าวลั่นสนาม ส่วนเด็กชายภูชาเดินเหงาๆ ตามหลังผมกับครูวิชัยเข้าในห้องพักครู ผมกับครูวิชัยขอใช้ห้องอาจารย์ใหญ่สอบสวน เพราะมิดชิดดีและติดแอร์เย็นสบายด้วย	Teacher Wichai didn’t speak straight to the point because he didn’t want to hurt the child’s feelings too much. The children ran to their parents in a racket of shouts that shook the yard. As for Phoocha, he walked forlornly behind Teacher Wichai and me to the teachers’ room. We asked the principal to let us use his office for the investigation because it was small and nicely air-conditioned.
ครูวิชัยได้โอกาสยัดเยียนให้ผมเป็นคนสอบสวน เขาขอตัวกลับบ้านก่อน เพราะจะไปร่วมกินเลี้ยงงานมงคลสมรสของเพื่อน	Teacher Wichai took the opportunity to press me to be the investigator and asked for permission to go back home because he had to attend a dinner party for the wedding of a friend.
ผมให้ภูชานั่งพับเพียบกับพื้น ส่วนผมนั่งบนโซฟา รู้สึกว่าภูชาจะเล็กลงกว่าเดิมเยอะ ภูชานั่งก้มหน้านิ่ง เหงื่อผุดตามไรหนวดนุ่มบาง	I had Phoocha sit with his legs folded to one side on the floor. As for me, I sat on the sofa. I felt that Phoocha was much smaller than usual. He sat still, head hung, sweat oozing around his budding moustache.
“มีคนเห็นเธอเอาเมโลเดียนของวิภาไปจะว่าอย่างไร” ผมเริ่มสอบสวนหลังจากจ้องตาข่มขวัญภูชาอยู่นานพอสมควร	‘Someone saw you take Wipha’s Melodian. What have you got to say?’ I began to interrogate after glaring at him to intimidate him for quite some time.
“ผมไม่ได้เอา” ภูชาเสียงสั่น	‘I didn’t take it.’ His voice shook.
“แล้วใครเอา” ผมรุกทันควัน เสียงดังข่มขวัญ	‘Then who did?’ I retorted at once in a loud, frightening voice.
“นายนุกเป็นคนเอา” ภูชาป้ายความผิดไปให้เพื่อนในกลุ่มเดียวกัน พลางยกมือปาดเหงื่อที่หนวดบาง	‘It was Nuke who took it.’ Phoocha shifted the blame to a friend in the same group after raising his hand to wipe the sweat off his upper lip.
“แต่เขาบอกว่าเธอเป็นคนเอา ยอมรับมาดีกว่า ครูอาจจะลดโทษให้บ้าง” ผมล่อให้เขาฮุบเหยื่อ	‘But he said it’s you who took it! You’d better admit it. I’ll reduce your punish- ment,’ I lured him to swallow the bait.
ภูชาไม่พูด นั่งนิ่งเหมือนจอมปลวก ถามอย่างไรก็พูดอยู่คำเดียวว่า “ผมไม่ได้เอาจริงๆ” ท่าเดียว ผมชักร้อนใจ กลัวว่าเมโลเดียนจะหายไปด้วยมือที่สามแล้วจะยุ่ง	Phoocha didn’t speak and sat still like a mega termite. No matter how I asked he’d only answer ‘Really, I didn’t take it’. I got hot under the collar, afraid a third hand would make the Melodian disappear, which would complicate things.
“งั้นพอจะบอกได้ไหมว่านุกเอาเมโลเดียนไปไว้ที่ไหน”	‘Then tell me where Nuke got rid of the Melodian.’
“เขาโยนไว้นอกกำแพงครับ”	‘He threw it over the wall, sir.’
“โยนตรงไหน”	‘Where exactly?’
“นอกกำแพงหลังส้วมครับ”	‘Over the wall behind the toilets.’
“พาครูไปหาเดี๋ยวนี้เลย” ผมบอก ภูชาลุกขึ้นทันที ท่าทางกระปรี้กระเปร่าขึ้น นำผมเดินไปทางประตูหลัง เมื่อไปถึงกำแพงตรงหลังส้วม ซึ่งเป็นป่าละเมาะสูงถึงสะเอว ภูชาก็เดินบุกป่ารกเข้าไปหยิบเมโลเดียนออกมาทันที แทบไม่ต้องหาเลย ผมยิ้ม ดีใจที่ได้เมโลเดียนคืน และพาภูชามาที่ห้องพักครูอีกครั้ง	‘Take me there right now,’ I told him. Phoocha got up at once, looking livelier, and took me to the back gate. When he reached the wall right behind the toilets, through wild grass that reached the waist, he walked straight to the Melodian he held up at once almost without having to look for it. I smiled, happy to have the Melodian back, and took Phoocha back to the teachers’ room once again.
“เธอไม่ขโมยแน่นะ ภูชา” ผมถามย้ำอีกครั้งทั้งที่มั่นใจเต็มที่ว่าเขาเป็นคนขโมยเมโลเดียนแน่นอน เพราะพฤติกรรมของเขาบอกเช่นนั้น	‘You sure you didn’t steal it, Phoocha,’ I asked once more although I was absolu- tely certain he was the one who had stolen it because his behaviour said so.
“ครับ” ภูชาพูดเสียงไม่ค่อยหลุดจากปาก	‘Yes sir,’ Phoocha said diffidently.
“งั้นกลับบ้านได้”	‘Then you can go back home.’
ผมส่ายหน้าตามหลังภูชา เอือมระอากับพฤติกรรมแบบนี้ของเขาเต็มทน แก้อย่างไรไม่หาย จับไม่ได้คาหนังคาเขาแล้วไม่มีวันรับ ไม่รู้จะเอาเขาไปไว้ตรงไหนในประเทศนี้ แน่นอนเรื่องนี้ยังไม่จบ พรุ่งนี้โน่นแหละจึงอวสาน	I shook my head in his back, disgusted with this behaviour of his, incorrigible, unable to be caught red-handed and refusing to confess. Where in this country he should be shelved away I had no idea. For sure this wasn’t over. The end would come sometime tomorrow.
	=
เช้าวันรุ่งขึ้น เมื่อนุกกับภูชามาถึงโรงเรียน ผมเรียกพบที่ห้องอาจารย์ใหญ่ทันที อาจารย์ใหญ่ยังไม่มา ปกติจะมาสายๆ หรือไม่ก็ไม่มาเลย ซึ่งถือเป็นเรื่องปกติของที่นี่ คราวนี้ผมไม่ต้องทำอะไรทั้งสิ้น เพียงเปิดฉากให้เด็กทั้งสองตกลงกันต่อหน้าผมเท่านั้น	The next morning, as soon as Nuke and Phoocha came to school, I called them over to the principal’s office. The principal hadn’t arrived yet. Usually he came in late morning or, more likely, not at all. This time I had nothing to do, merely open the curtain for the two children to perform in front of me.
“นุก ภูชาบอกว่าเธอเป็นคนขโมยเมโลเดียนของวิภา” ผมเปิดเกมแยกมิตร	‘Nuke, Phoocha told me you were the one who stole Wipha’s Melodian,’ I said as an opening gambit to drive a wedge between the two friends.
“ผมไม่ได้ขโมยนะครู นายภูชานั่นแหละขโมยเอง” นุกพูด ทำตาลุกวาวใส่ภูชา	‘I didn’t steal it, teacher. It’s Phoocha who did,’ Nuke said, glaring at Phoocha.
“แต่เขาบอกว่าเธอเป็นคนขโมย” ผมยืนยัน	‘But he says the thief is you,’ I insisted.
“เขาโกหก” นุกเสียงดัง ท่าทางไม่พอใจภูชามาก	‘He’s lying,’ Nuke said loudly, looking incensed at Phoocha.
“ครูไม่รู้ ตกลงกันเองว่าใครเป็นคนขโมย”	‘I don’t know. I leave it to you two to decide who the thief is.’
แล้วการโต้เถียงก็เกิดขึ้น ต่างคนต่างไม่ยอมรับและโยนกลองใส่กันเป็นพัลวัน ผมนั่งฟังอย่างใจเย็น คอสังเกตพฤติการณ์และตรวจสอบความรู้สึกของทั้งสองคนอย่างตั้งใจ เมื่อเห็นว่าเรื่องทำท่าจะบานปลายกลายเป็นการทะเลาะกันแล้ว แต่ภูชาก็ยังไม่ยอม สารภาพ	And then a slanging match arose, each side refusing to confess and accusing the other disorderly. I sat listening coolly, observing the behaviour and checking the feelings of both sides deliberately when I saw that the story was likely to expand into a full-fledged quarrel, yet with Phoocha still unwilling to confess.
“หยุดได้แล้ว” ผมห้ามทัพเพราะเห็นช่องโหว่พอที่จะน็อคเจ้าลูกศิษย์ปากแข็งให้อยู่หมัดได้แล้ว	‘Enough!’ I ordered, because I could see a way to knock down that stubborn son-of-a-gun.	Usually a ลูกศิษย์ is a disciple. Here, coupled with เจ้า, it is used derisively.
ภูชากับนุกยืนนิ่ง หันมองตากันปริบๆ	Phoocha and Nuke stood still, turned to look at each other with blinking eyes.
“ต่างคนต่างบอกว่าเป็นคนดูต้นทางใช่ไหม” ผมถามพลางจ้องหน้าเด็กทั้งสอง จ้องลึกลงในดวงตาของเขาทีละคน	‘You both said you could see how it was taken, didn’t you,’ I asked as I stared at both children, boring deep into the eyes of each.
“ครับ” ภูชากับนุกรับคำเกือบพร้อมกัน นุกสบตาผมทุกครั้งที่ผมจ้อง ส่วนภูชาก้มมองพื้นตลอดเวลา	‘Yes sir,’ Phoocha and Nuke answered almost at the same time. Nuke held my stare whereas Phoocha, head down, kept looking at the floor.
“ภูชา เธอบอกว่าเธอคอยดูต้นทางอยู่ด้านหน้าอาคารใช่มั้ย” ผมถาภูชาเน้นทีละคำช้าๆ และหนักแน่น	‘Phoocha, you said you were at the front of the building when you witnessed the theft, didn’t you,’ I asked Phoocha, speaking slowly and insisting on every word.
“ครับ” ภูชาพูดเบาแผ่วแทบไม่ได้ยิน	‘Yes sir,’ Phoocha said, speaking so low it was almost inaudible.
“แล้วเธอรู้ได้อย่างไรว่าเมโลเดียนอยู่ในป่ารกหลังส้วม” ผมใช้คำถามที่เป็นไม้ตาย ภูชาไม่ตอบ ยืนนิ่งเหมือนหมีควายโดนยาสลบ เม็ดเหงื่อผุดเต็มจมูก	‘Then how do you know the Melodian was in the undergrowth at the back of the toilets?’ This was my trump card. Phoo- cha didn’t answer. He stood still like a bufflebear under anaesthetic, his nose covered with blobs of sweat.
“ว่าไงละ เธอเป็นคนขโมยเมโลเดียนของวิภาใช่มั้ย”	‘What do you say? You’re the one who stole Wipha’s Melodian, aren’t you?’
“ครับ” ภูชาพยักหน้าจำนน	‘Yes sir.’ Phoocha nodded in surrender.
ผมโบกมือให้นุกออกไปก่อน เขายกมือไหว้สวยๆ ก่อนจากไปอย่างโล่งอก	I motioned to Nuke to leave first. He raised his hands, bowed beautifully and then left, relieved.
“แล้วรองเท้าของวิภาก็เป็นฝีมือเธอใช่ไหม” ผมสาวต่อไปอีกคดี เพราะเชื่อว่าภูชาเป็นคนขโมยไป เด็กหลายคนให้การพาดพิงเขาไว้ เพียงแต่ไม่สามารถหาหลักฐานมามัดตัวเขาได้เท่านั้น	‘And Wipha’s shoes, it’s you too, isn’t it,’ I went on asking because I believed Phoocha had stolen them. Several chil- dren had accused him, but no evidence had been found that would have incriminated him.
ภูชาทำท่าลังเล “เมื่อวานครูไปสืบมาแล้ว”	Phoocha seemed to show reluctance. ‘You already investigated that the other day.’
ผมขู่ทันที เพราะเห็นภูชากำลังหวั่นไหวสุดขีดและเสียหลัก นับเป็นโอกาสเหมาะที่หาไม่ได้ง่ายๆ	I threatened him at once, because I saw he was extremely shaken and unsettled, an opportunity that was hard to come by.
“ผมไม่ได้เจตนาจะเอาหรอกครับ” ภูชายอมเปิดปาก	‘I didn’t intend to take them,’ Phoocha finally confessed.
“รวมทั้งเมโลเดียนด้วยหรือเปล่า” ผมถามเพราะเห็นว่าน่าจะมีอะไรแอบแฝงอยู่ในการกระทำของเจ้าหมีควายของเพื่อนๆ	‘Including the Melodian or not,’ I asked, because I thought there must be some- thing behind his behaviour with his friend.
“ครับ”	‘Yes sir.’
“เธออยากเล่นเมโลเดียนหรือ” ผมคิดว่าเขาอยากเล่นดนตรีไม่มีเงินซื้อ เพราะฐานะทางบ้านของเขาไม่ดีนัก	‘You wanted to play the Melodian, did you?’ I thought he wanted to play music but had no money to buy one, because the status of his family wasn’t good.
“เปล่า” ภูชาส่ายหน้า	‘No sir.’ Phoocha shook his head.
“เธอมีน้องสาวหรือเปล่า”	‘Do you have a little sister?’
“ไม่มีครับ”	‘No I don’t.’
“อ้าว แล้วเธอขโมยรองเท้าของวิภาไปทำไมล่ะ” ผมสงสัยเต็มที	‘Oh? Then why did you steal Wipha’s shoes?’ I was totally puzzled.
“ผมชอบวิภาครับ” ภูชาตอบพลางหลบตา	‘I like Wipha, sir,’ Phoocha answered as he looked away.
ผมนิ่งอึ้งไปครู่หนึ่ง	I was speechless for a moment.
“ชอบแล้วไปขโมยของเขาทำไม”	‘If you like her, why do you steal her things?’
“เขาไม่รักผมครับ” ภูชาสารภาพ	‘She doesn’t love me, sir!’ Phoocha confessed.
“งั้นเธอคงขโมยข้าวของวิภาไปหลายชิ้นสิ” ผมแกล้งถามไปอย่างนั้นเอง	‘Then you must have stolen many of Wipha’s things,’ I remarked teasingly just like that.
“ครับ”	‘Yes sir.’
“มีอะไรบ้าง” ผมอยากรู้	‘Such as?’ I wanted to know.
“ยางลบ ไม้บรรทัด ดินสอ…” ภูชาระบายออกมายาวเหยียด ผมนั่งฟังตาค้าง คาดไม่ถึงจริงๆ และเชื่อว่าไม่มีครูคนไหนคาดถึงด้วย	‘Her eraser, her ruler, her pencil…’ Phoocha let go of a long, detailed list. I sat listening with bulging eyes, I never would have thought it possible and I thought no teacher would believe it either.
“แล้วตอนนี้ของพวกนั้นอยู่ไหน”	‘And where are those things now?’
“อยู่ที่บ้านครับ”	‘I have them at home.’
ภูชาพูดเสียงสั่นตลอดเวลา น้ำตาคลอหน่วย น่าสงสาร มาถึงตรงนี้ผมมองเรื่องราวทั้งหมดทะลุปรุโปร่งเหมือนมองผ่านแก้วใส ม่านมืดแห่งความขุ่นเคืองใจพังทลายลงในบัดดล รู้สึกเหมือนโดนหมัดของเขาทรายเข้าเต็มคาง มึนตึบไปเลย มือไม้อ่อนปวกเปียกเอาดื้อๆ ไม่รู้จะลงโทษเขาอย่างไรดี วานผู้อ่านช่วยลงโทษเจ้าหมีควายของเพื่อนๆ แทนผมด้วยก็แล้วกันนะครับ	Phoocha spoke loudly all the time, tears filling his eyes. How pitiful! At this point, I could see the whole story thoroughly as if I was looking through transparent glass. The dark curtain of resentment had dissipated instantly. I felt as if I had been punched in the chin and was groggy and limp. I didn’t know how I would punish him. Well then, reader, go ahead and punish that bufflebear for me.
=	‘Wan Kha Jao Mee Khwai Hai Noi’ in Sakunthai Magazine XXXxxx
	Korn Siriwatthano, born in 1956 in the south of Thailand, used to teach there and has kept collecting prizes for his short stories. He is also the author of a couple of novels. His ‘The lookers-on’ was published in 9 Thai short stories – 2009, ‘Chain reaction’ in 13 Thai short stories – 2013 and ‘Briefs’ in this blog on 26 December 2013.	=

Tagged: กร ศิริวัฒโณ, kleptomania, Korn Siriwatthano, love, teaching, Thai short story, theft