Please kill Bufflebear for me – Korn Siriwatthano

I chose this story because I didn’t know what a sampler, let alone a Melodian, was. Also, I found the title shocking, as teachers are not supposed to wish their pupils dead. And to top it all, I’ve always been a sucker for love under all its forms. MB

วานฆ่าเจ้าหมีควาย ให้หน่อย	Please kill Bufflebear for me
กร ศิริวัฒโณ	Korn Siriwatthano
		TRANSLATOR’S KITCHEN
อีกห้านาทีจะถึงเวลาสิบหกนาฬิกา ซึ่งเลยเวลาเลิกเรียนมาเกือบสามสิบนาทีแล้ว นักเรียนชั้นปอห้าและปอหกทั้งหญิงชายยังนั่งเข้าแถวเป็นระเบียบอยู่กลางสนามหญ้าหน้าเสาธง ผู้ปกครองนักเรียนจอดรถรออยู่ใต้ร่มไม้ริมสนามด้านทิศตะวันออกและทิศเหนือเต็มไปหมด ทุกคนมองไปที่นักเรียนกลางสนาม คอยสดับตรับฟังเรื่องราวอย่างสนใจใคร่รู้ บางคนหงุดหงิดที่ไม่สามารถนำลูกกลับบ้านได้ตามเวลาเหมือนทุกวัน	In another five minutes it would be four pm, almost thirty minutes past the normal school closing time. The pupils of fifth and sixth forms of primary school, boys and girls, still sat in orderly rows in the yard in front of the national flag. Their parents waited in their cars parked under the shady trees bordering the yard to the east and to the north. They all looked at the pupils in the middle of the yard, curious to find out what was going to happen. Some of them were unhappy at being unable to take their children back home at the same time as every day.
ผมกับครูวิชัยยืนกอดอกหน้าขรึมอยู่หน้าแถวนักเรียนที่นั่งกันเงียบกริบอย่างผิดวิสัยอันเคย เหมือนทุกคนกำลังเป็นใบ้ เด็กผู้หญิงส่วนมากหน้ายุ่งเพราะขัดใจกันเรื่องที่เกิดขึ้น แต่หลายคนก็เอาใจช่วยครู อยากให้ครูเค้นเอาคนผิดออกมาให้ได้ จะได้รู้กันเสียทีว่าใครเป็นคนขโมย	Teacher Wichai and I stood arms folded and grim-faced in front of the rows of pupils who sat dead quiet contrary to their natures as if they were all mutes. Most of the girls frowned as they were cross with what had happened, but many were ready to help the teachers, wanted them to force the culprit to give himself or herself up to know once and for all who the thief was.
อันที่จริงผมพอจะรู้ว่าใครคือผู้กระทำ แต่ก็ไม่เห็นกับตา เลยไม่อยากปรักปรำเด็กให้เสียกระบวนการยุติธรรม ครูวิชัยก็คิดเหมือนผม เราปักใจที่เด็กคนเดียวกันคือภูชา ซึ่งเป็นนักเรียนชั้นปอหกทับหนึ่งที่เพื่อนๆ เรียกว่าไอ้หมีควาย ภูชาเป็นเด็กตัวโต อ้วนใหญ่ ผิวคล้ำและอายุมากกว่าเพื่อนด้วย เพราะเขาตกซ้ำชั้นปอหนึ่งสองปี แถมซ้ำชั้นปอสี่อีกปีด้วย ว่าไปแล้วเขาเลื่อนชั้นขึ้นมาได้เพราะครูขี้เกียจจะให้ตกซ้ำชั้นอีกแล้วนั่นแหละ ความรู้กับอายุต่างกันเหลือเกิน ภูชามักชอบเด็กหญิงที่มีหน้าตาดี เรื่องที่เกิดขึ้นนี้ก็เกิดกับเด็กหญิงวิภาซึ่งเป็นคนสวยประจำห้องนั่นเอง	Actually I had a good idea of who had done it but I hadn’t seen it with my own eyes, so I didn’t want the children to malign the judicial process. Teacher Wi- chai thought the same. We were convin- ced it was a child named Phoocha, who was in class 6/1 and whom his friends called Bufflebear. Phoocha was a fat, bulky, swarthy child much older than his classmates because he had repeated the first year of primary school and again the fourth year. If truth be told, he had moved to the next year because his teacher didn’t relish the prospect of facing him a third year running. Knowledge and age were at odds. Phoocha fell for pretty girls. What had happened had to do with Wipha, who was the prettiest girl of his form.	== = = = = = [Normal age in the last year of primary is 11, so Phoocha is at least 13; hence the ‘budding moustache’ further down.] Bufflebear, my coinage, is a contraction of ‘buffalo’ and ‘bear’.
ก่อนเลิกเรียนเล็กน้อย วิภาได้วิ่งหน้าตาตื่นมาบอกครูวิชัยว่าเมโลเดียนของเธอหายไป ครูวิชัยไปถามเด็กนักเรียนชั้นปอหกทุกคนทั้งสามห้องก็ไม่มีใครยอมรับหรือเห็นว่าใครเป็นคนเอาเมโลเดียนของวิภาไป ครูวิชัยมาปรึกษาผมซึ่งเป็นครูประจำชั้นปอหักทับสอง ในที่สุดเราตกลงกันว่าจะต้องค้นกระเป๋าของทุกคน เรื่องนี้จะปล่อยไปเฉยๆ ไม่ได้เด็ดขาด เพราะเมโลเดียนเครื่องหนึ่งราคาเกือบสองพันบาท งานแข่งกีฬาประจำกลุ่มโรงเรียนก็ใกล้จะถึงเต็มที กองดุริยางค์โรงเรียนจะขาดเมโลเดียนไม่ได้ด้วย ที่สำคัญมันเป็นเมโลเดียนที่ผู้ปกครองของวิภายอมควักกระเป๋าซื้อให้เพื่องานนี้โดยเฉพาะ	A little before classes broke up, Wipha, looking devastated, ran up to Teacher Wichai and told him her Melodian had disappeared. Teacher Wichai went to ask all the three classes of sixth form if anyone admitted to or had seen someone taking Wipha’s sampler. He came to consult with me as the teacher of 6/2. Finally we agreed we had to check everybody’s schoolbags. Something like this couldn’t be ignored, because a Melodian cost close to two thousand baht. The interschool sports competition was about to open, the school orchestra couldn’t do without a sampler and the important thing was that Wipha’s parents had accepted to buy it especially for this occasion.
ผมกับครูวิชัยช่วยกันค้นกระเป๋านักเรียนชั้นปอหกทุกคนก็ไม่พบ ครูวิชัยเสนอให้ค้นนักเรียนชั้นปอห้าด้วย เพราะอยู่อาคารเดียวกับปอหก อีกอย่างเด็กปอห้าก็มีหลายคนที่มีนิสัยไม่ค่อยดี ซึ่งอาจจะมีส่วนเกี่ยวข้องหรือรู้เห็นด้วยก็ได้ ผมกับครูวิชัยขึ้นไปค้นห้องและค้นกระเป๋าของนักเรียนชั้นปอห้าทุกคน ซึ่งก็คว้าน้ำเหลวเหมือนกัน ผมกับครูวิชัยชักปวดหัวตุบขึ้นมาทันที ถ้าไม่จัดการให้เด็ดขาด เด็กเกเรจะได้ใจและก่อเรื่องวุ่นวายมากขึ้น ในที่สุดผมกับครูวิชัยตกลงกันว่าจะต้องเอาเด็กมาเค้นกันกลางสนาม เพื่อจะลากคอคนผิดออกมาให้ได้	Teacher Wichai and I helped each other search the bags of all sixth-form pupils and found nothing. Teacher Wichai announced that fifth-formers too would be searched as they were in the same building as the sixth-formers. Besides, quite a few of the fifth-formers were bad eggs and might have been involved in or have witnessed the theft. Teacher Wichai and I went up to search the classrooms and all the schoolbags of the fifth-formers, and we ended up empty-handed and with a big headache. If we didn’t manage decisively, the wayward child would take heart and create even greater mischief. Finally Teacher Wichai and I agreed we had to force the children in the yard to grab the guilty by the scruff of the neck.	== = = มีนิสัยไม่ค่อยดี: literally, ‘were of bad habits, didn’t have good characters’.
ขณะที่ครูวิชัยเรียกรวมเด็กที่กลางสนามหน้าเสาธง ผมก็เรียกวิภามาสอบถามรายละเอียดให้ชัดเจนอีกครั้ง เพื่อจะได้หาลู่ทางเอาคนผิดออกมาให้ได้	While Teacher Wichai had the children form lines in the middle of the yard, I called Wipha over to ask her once again for clear details and thus find a way to nail the culprit.
“เล่าเรื่องโดยละเอียดให้ครูฟังอีกครั้งซิ” ผมบอก	‘Tell me in detail what happened again,’ I told her.
“หลังจากครูสมใจซ้อมขบวนดุริยางค์แล้ว หนูก็เอาเมโลเดียนมาใส่ไว้ในโต๊ะ แล้วไปเข้าห้องน้ำ กลับมาอีกทีเมโลเดียนก็หายไปแล้วค่ะ”	‘After the orchestra repetition with Teacher Somjai was over, I went back and put the Melodian inside my desk and then I went to the toilets. When I came back the Melodian had disappeared.’
วิภาเล่าไม่ติดขัด หน้าแห้งหาย คงกลัวพ่อแม่จะดุเอา	Wipha spoke without hesitation, but looked dejected. Maybe she was afraid her parents would tell her off.
“ตอนที่เธอเอาเมโลเดียนไว้มีใครอยู่ในห้องบ้าง” ผมซักต่อ	‘When you put the sampler away, was there anyone in the classroom,’ I asked further.
“หนูไม่ทันสังเกต แต่ดูเหมือนจะไม่มีเด็กอยู่ในห้อง”	‘I didn’t have time to notice but I’d say there was no one.’
วิภาทำหน้ายุ่ง ไม่มั่นใจ แต่ก็ยังดูสวยใสไม่สร้าง สมกับเป็นลูกสาวของอดีตนางงามวันสงกรานต์อันเลื่องชื่อของอำเภอที่ทั้งสวยและเก่ง	Wipha looked bothered, uncertain, but still lovely, as befitted the daughter of a former Miss Songkran for the province who was both pretty and clever.	[Songkran is the Thai New Year, in mid-April.]
“เอ๊ะยังไงกัน ครูว่าเธอน่าจะเห็นนะว่าใครอยู่ในห้องบ้าง” ผมแปลกใจในตัวของวิภาจริงๆ รู้สึกไม่ค่อยสมเหตุสมผลนัก	‘How come? I think you should have seen if there was someone in the room.’ I really wondered about Wipha, I felt she wasn’t convincing.
“คือโต๊ะของหนูอยู่ติดกับประตูพอดี ตอนหนูเอาเมโลเดียนใส่โต๊ะ หนูไม่ได้เข้าไปในห้องด้วยซ้ำ” วิภาอธิบาย คราวนี้ผมพอจะเข้าใจ และมันสามารถเป็นไปได้ตามที่เธอเล่า	‘My desk is right by the door. When I put the Melodian into the desk, I didn’t even enter the classroom,’ Wipha ex- plained. This time I understood. What she was telling made sense.
“เธอเข้าห้องน้ำประมาณกี่นาที” ผมถามเอารายละเอียดให้มากที่สุดเพื่อนำไปใช้ในการสืบสวนหาคนผิด	‘How long were you in the toilets,’ I asked to gather as many details as possible to help trap the culprit.
“สามสี่นาทีได้”	‘Three or four minutes.’
“แล้วตอนกลับมามีใครอยู่ในห้องบ้าง”	‘And then when you came back, was there anyone in the room?’
“มีเด็กอยู่หลายคนแล้ว”	‘Yes, several pupils.’
“แล้ววันก่อนรองเท้าได้คืนไหม” ผมถาม ก่อนหน้านี้สี่ห้าวัน รองเท้าของเธอหาย ครูจับมือใครดมไม่ได้ โชคดีที่พ่อแม่ของวิภาค่อนข้างจะเข้าใจปัญหาดี ถ้าเป็นคนอื่นครูต้องโดนด่าแน่นอน อย่างน้อยก็ด่าฝากกลับมาให้หงุดหงิดใจเล่นละ	‘And have you recovered your shoes yet,’ I asked. Four or five days earlier, her shoes too had disappeared. The teacher was unable to catch whoever took them. Fortunately, her parents were rather understanding of the problem, otherwise the teacher would have been sworn at or at least badmouthed, a source of irrita- tion.	จับมือใครดมไม่ได้: literally, ‘couldn’t catch someone’s hand to smell it’!
“ยังค่ะ”	‘Not yet.’
“พ่อแม่ว่ายังไงบ้าง”	‘Did your parents tell you off?’
“ว่านิดหน่อย”	‘A little.’
“ครูถามแค่นี้แหละไปได้”	‘That’s all for now. You can go.’
วิภายกมือไหว้แล้ววิ่งไปนั่งเข้าแถวกับเพื่อนๆ ผมเดินตามไปสมทบกับครูวิชัย	Wipha raised her joined hands, bowed and then ran out and went to sit in the row of her classmates. I walked over to join Teacher Wichai.
“ใครเอาเมโลเดียนของวิภาไปบ้าง” ครูวิชัยถามเสียงดังฟังชัด ไม่มีรอยยิ้ม สอดส่ายสายตาไปมาเหมือนเหยี่ยวร่อนหาเหยื่อ แล้วไปหยุดสายตานิ่งไว้ที่กลุ่มของเด็กชายภูชา ปล่อยให้ความเงียบถามแทนอีกหลายสิบครั้ง แต่ก็ไม่มีใครยกมือ	‘Who took Wipha’s Melodian,’ Teacher Wichai asked in a loud and clear voice. Unsmiling, his eyes swept from side to side like a hawk in search of a prey and then they came to a stop where Phoocha and his friends sat, letting silence ask the question again tenfold, but nobody raised their hand.
“ใครแกล้งเพื่อนก็เอามาคืนเสีย จะได้กลับบ้านกันเร็วๆ ครูไม่เอาผิดหรอก” ผมเล่นจิตวิทยา จ้องมองหน้าเด็กเกือบทุกคน และพยายามสังเกตพฤติกรรมของเด็กชายกลุ่มภูชา และเด็กชายชั้นปอห้าบางคนที่อยู่ในกลุ่มเป้าหมาย	‘Whoever took it to annoy her must return it so we can all go back home. No one will be punished.’ I tried the psycho- logical approach, staring at almost all the faces and trying to notice how the Phoocha group behaved as well as some of the boys in fifth form that were under suspicion.
เงียบ	Silence.
“มีใครเห็นบ้าง” ครูวิชัยทำลายความเงียบขึ้น “เราอยู่ในสังคมเดียวกัน ต้องช่วยกันดูแล เห็นคนทำชั่วแล้วนั่งไว้ก็เหมือนกับทำชั่วเสียเอง ใครเห็นก็ให้บอกมาตามตรง ไม่ต้องกลัว ครูจะปกป้องอย่างเต็มที่”	‘Did anyone see anything?’ Teacher Wichai broke the silence. ‘We live to- gether; we must help each other take care of things. If we see someone doing something wrong and do nothing it’s as if we were doing wrong too. Whoever saw something must say so, there’s nothing to fear, I’ll protect you entirely.’
ผมเดินไปกระซิบกับครูวิชัย “ผมว่าเด็กไม่กล้ายกมือแน่ เพราะเขากลัวจะถูกทำร้ายระหว่างทาง”	I went up to Teacher Wichai and whispered to him, ‘I think no one will dare raise their hand because they’re afraid of being attacked on the way back.’
“แล้วทำอย่างไร”	‘So what can we do?’
“ผมว่าเราแจกกระดาษให้เด็กคนละแผ่นแล้วให้เขียนชื่อคนที่ขโมยเมโลเดียนโดยไม่ต้องลงชื่อผู้เขียน ดีไหม” ผมเสนอ	‘I suggest we give out a slip of paper to each child to have them write down the name of who stole the Melodian without having to write their own name. How is that?’	== Alternative translation: ‘What do you think?’
“ดีมาก” ครูวิชัยหลุดยิ้มออกมาได้ แล้ววิ่งกลับไปที่ห้องพักครู เอากระดาษตัดเป็นแผ่นสี่เหลี่ยมขนาดสองตารางนิ้วมาแจกให้เด็กทุกคน	‘Very good.’ Teacher Wichai finally let out a smile then ran back to the teacher’s room and took two-inch-wide square pieces of paper to distribute to all the pupils.	สองตารางนิ้ว (two square inches) is absurd. Obviously, the author means ‘four square inches’.
ผมมองไปที่เด็กในกลุ่มเป้าหมาย ดูสีหน้าไม่ค่อยดี ผมคิดว่าอย่างไรเสีย วิธีนี้ได้ผลแน่ ผมนัดแนะกับครูวิชัยถึงวิธีการล้วงความลับจากเด็กๆ	I looked at the children in the group under suspicion. They didn’t look at ease. I thought no matter what this method was going to work. I arranged with Teacher Wichai how to proceed.
“เอาละ” ครูวิชัยพูดหลังเดินไปอยู่หน้าแถว “ใครรู้ว่าใครเป็นคนขโมยเมโลเดียนของวิภาก็ให้เขียนชื่อลงในกระดาษ ไม่ต้องลงชื่อผู้เขียน เสร็จแล้วม้วนให้มิดชิดแล้วครูจะไปเก็บเอง ส่วนใครที่ไม่เห็นก็ให้เขียนอะไรก็ได้ลงในกระดาษแล้วม้วนให้มิดชิดเช่นกัน ใครยังไม่เข้าใจบ้าง”	‘Well now,’ Teacher Wichai said after walking back to stand in front of the rows of children. ‘If you know who stole Wipha’s Melodian, write down the name on the paper, but don’t write your own name. Then fold it tightly and we’ll collect it. For those who haven’t seen anything, write down something and fold the paper tightly in the same way. Is there anyone who doesn’t understand?’
เด็กหญิงคนหนึ่งยกมือขึ้นถาม “ไม่เห็นแล้วเขียนทำไมคะ”	A girl raised her hand and asked, ‘If we didn’t see anything, why should we write something?’
“เพื่อไม้ให้คนขโมยสังเกตคนที่รู้ความลับของเขาน่ะซี เข้าใจไหม”	‘So that the thief doesn’t suspect who knows his secret. Do you understand now?’
“เข้าใจค่ะ”	‘Yes, I do.’
“ใครยังไม่เข้าใจอีกบ้าง” ครูวิชัยถามซ้ำอีกครั้ง ไม่มีใครยกมือ ครูวิชัยสั่ง “เขียนเลย”	‘Anyone else who doesn’t understand,’ Teacher Wichai asked once again. No hands were raised. Teacher Wichai ordered, ‘Go ahead and write.’
เด็กทุกคนเปิดกระเป๋าหนังสือที่วางอยู่ข้างตัว หยิบดินสอปากกาขึ้นมาเขียน	All the children opened their school- bags placed beside them and picked up a pencil or a pen to write.
“ปิดให้ดี อย่าให้เพื่อนเห็นนะ” ผมเตือนด้วยความหวังดี อยากให้ทุกคนรอบครอบไว้ก่อน	‘Fold it well, don’t let your friends see anything,’ I warned them out of goodwill, wanting everyone to pay full attention.
จากนั้นทั้งผมและครูวิชัยก็เดินไปเก็บกระดาษที่เด็กเขียนทีละคน เพราะไม่อยากให้เกิดความวุ่นวายขึ้น เก็บแล้วผมเอาไปเปิดดูที่ห้องพักครู ขอช่วยให้เพื่อนครูที่ยังอยู่ในห้องพักช่วยเปิด แล้วในที่สุดผมก็ได้ชื่อเจ้าเด็กตัวการ ผมเอารายชื่อไปให้ครูวิชัยดู พร้อมกับเสนอแนะวิธีดำเนินการในขั้นต่อไป	After that I and Teacher Wichai collect- ed the slips of paper from the children because we didn’t want to create confu- sion. This done, I went to examine them in the teachers’ room, I asked the fellow teachers still in the room to help open them, and then finally I had the name of the culprit. I took his name to Teacher Wichai and suggested how to proceed further.
“เอาละตอนนี้ครูได้ตัวผู้ที่น่าสงสัยแล้ว ให้ทุกคนแยกย้ายกันกลับบ้านได้ ยกเว้นเด็กชายภูชามาพบครูก่อน ครูมีเรื่องจะปรึกษาสักเล็กน้อย”	‘All right, now we have the name of the suspect. Everyone can go home except you, Phoocha, come and see me first. There’s a little something that needs to be cleared.’
ครูวิชัยไม่พูดตรงๆ เพราะไม่อยากทำร้ายน้ำใจของเด็กเกินไป เด็กๆ แตกฮือวิ่งไปหาผู้ปกครองของตนเสียงเจี๊ยวจ๊าวลั่นสนาม ส่วนเด็กชายภูชาเดินเหงาๆ ตามหลังผมกับครูวิชัยเข้าในห้องพักครู ผมกับครูวิชัยขอใช้ห้องอาจารย์ใหญ่สอบสวน เพราะมิดชิดดีและติดแอร์เย็นสบายด้วย	Teacher Wichai didn’t speak straight to the point because he didn’t want to hurt the child’s feelings too much. The children ran to their parents in a racket of shouts that shook the yard. As for Phoocha, he walked forlornly behind Teacher Wichai and me to the teachers’ room. We asked the principal to let us use his office for the investigation because it was small and nicely air-conditioned.
ครูวิชัยได้โอกาสยัดเยียนให้ผมเป็นคนสอบสวน เขาขอตัวกลับบ้านก่อน เพราะจะไปร่วมกินเลี้ยงงานมงคลสมรสของเพื่อน	Teacher Wichai took the opportunity to press me to be the investigator and asked for permission to go back home because he had to attend a dinner party for the wedding of a friend.
ผมให้ภูชานั่งพับเพียบกับพื้น ส่วนผมนั่งบนโซฟา รู้สึกว่าภูชาจะเล็กลงกว่าเดิมเยอะ ภูชานั่งก้มหน้านิ่ง เหงื่อผุดตามไรหนวดนุ่มบาง	I had Phoocha sit with his legs folded to one side on the floor. As for me, I sat on the sofa. I felt that Phoocha was much smaller than usual. He sat still, head hung, sweat oozing around his budding moustache.
“มีคนเห็นเธอเอาเมโลเดียนของวิภาไปจะว่าอย่างไร” ผมเริ่มสอบสวนหลังจากจ้องตาข่มขวัญภูชาอยู่นานพอสมควร	‘Someone saw you take Wipha’s Melodian. What have you got to say?’ I began to interrogate after glaring at him to intimidate him for quite some time.
“ผมไม่ได้เอา” ภูชาเสียงสั่น	‘I didn’t take it.’ His voice shook.
“แล้วใครเอา” ผมรุกทันควัน เสียงดังข่มขวัญ	‘Then who did?’ I retorted at once in a loud, frightening voice.
“นายนุกเป็นคนเอา” ภูชาป้ายความผิดไปให้เพื่อนในกลุ่มเดียวกัน พลางยกมือปาดเหงื่อที่หนวดบาง	‘It was Nuke who took it.’ Phoocha shifted the blame to a friend in the same group after raising his hand to wipe the sweat off his upper lip.
“แต่เขาบอกว่าเธอเป็นคนเอา ยอมรับมาดีกว่า ครูอาจจะลดโทษให้บ้าง” ผมล่อให้เขาฮุบเหยื่อ	‘But he said it’s you who took it! You’d better admit it. I’ll reduce your punish- ment,’ I lured him to swallow the bait.
ภูชาไม่พูด นั่งนิ่งเหมือนจอมปลวก ถามอย่างไรก็พูดอยู่คำเดียวว่า “ผมไม่ได้เอาจริงๆ” ท่าเดียว ผมชักร้อนใจ กลัวว่าเมโลเดียนจะหายไปด้วยมือที่สามแล้วจะยุ่ง	Phoocha didn’t speak and sat still like a mega termite. No matter how I asked he’d only answer ‘Really, I didn’t take it’. I got hot under the collar, afraid a third hand would make the Melodian disappear, which would complicate things.
“งั้นพอจะบอกได้ไหมว่านุกเอาเมโลเดียนไปไว้ที่ไหน”	‘Then tell me where Nuke got rid of the Melodian.’
“เขาโยนไว้นอกกำแพงครับ”	‘He threw it over the wall, sir.’
“โยนตรงไหน”	‘Where exactly?’
“นอกกำแพงหลังส้วมครับ”	‘Over the wall behind the toilets.’
“พาครูไปหาเดี๋ยวนี้เลย” ผมบอก ภูชาลุกขึ้นทันที ท่าทางกระปรี้กระเปร่าขึ้น นำผมเดินไปทางประตูหลัง เมื่อไปถึงกำแพงตรงหลังส้วม ซึ่งเป็นป่าละเมาะสูงถึงสะเอว ภูชาก็เดินบุกป่ารกเข้าไปหยิบเมโลเดียนออกมาทันที แทบไม่ต้องหาเลย ผมยิ้ม ดีใจที่ได้เมโลเดียนคืน และพาภูชามาที่ห้องพักครูอีกครั้ง	‘Take me there right now,’ I told him. Phoocha got up at once, looking livelier, and took me to the back gate. When he reached the wall right behind the toilets, through wild grass that reached the waist, he walked straight to the Melodian he held up at once almost without having to look for it. I smiled, happy to have the Melodian back, and took Phoocha back to the teachers’ room once again.
“เธอไม่ขโมยแน่นะ ภูชา” ผมถามย้ำอีกครั้งทั้งที่มั่นใจเต็มที่ว่าเขาเป็นคนขโมยเมโลเดียนแน่นอน เพราะพฤติกรรมของเขาบอกเช่นนั้น	‘You sure you didn’t steal it, Phoocha,’ I asked once more although I was absolu- tely certain he was the one who had stolen it because his behaviour said so.
“ครับ” ภูชาพูดเสียงไม่ค่อยหลุดจากปาก	‘Yes sir,’ Phoocha said diffidently.
“งั้นกลับบ้านได้”	‘Then you can go back home.’
ผมส่ายหน้าตามหลังภูชา เอือมระอากับพฤติกรรมแบบนี้ของเขาเต็มทน แก้อย่างไรไม่หาย จับไม่ได้คาหนังคาเขาแล้วไม่มีวันรับ ไม่รู้จะเอาเขาไปไว้ตรงไหนในประเทศนี้ แน่นอนเรื่องนี้ยังไม่จบ พรุ่งนี้โน่นแหละจึงอวสาน	I shook my head in his back, disgusted with this behaviour of his, incorrigible, unable to be caught red-handed and refusing to confess. Where in this country he should be shelved away I had no idea. For sure this wasn’t over. The end would come sometime tomorrow.
	=
เช้าวันรุ่งขึ้น เมื่อนุกกับภูชามาถึงโรงเรียน ผมเรียกพบที่ห้องอาจารย์ใหญ่ทันที อาจารย์ใหญ่ยังไม่มา ปกติจะมาสายๆ หรือไม่ก็ไม่มาเลย ซึ่งถือเป็นเรื่องปกติของที่นี่ คราวนี้ผมไม่ต้องทำอะไรทั้งสิ้น เพียงเปิดฉากให้เด็กทั้งสองตกลงกันต่อหน้าผมเท่านั้น	The next morning, as soon as Nuke and Phoocha came to school, I called them over to the principal’s office. The principal hadn’t arrived yet. Usually he came in late morning or, more likely, not at all. This time I had nothing to do, merely open the curtain for the two children to perform in front of me.
“นุก ภูชาบอกว่าเธอเป็นคนขโมยเมโลเดียนของวิภา” ผมเปิดเกมแยกมิตร	‘Nuke, Phoocha told me you were the one who stole Wipha’s Melodian,’ I said as an opening gambit to drive a wedge between the two friends.
“ผมไม่ได้ขโมยนะครู นายภูชานั่นแหละขโมยเอง” นุกพูด ทำตาลุกวาวใส่ภูชา	‘I didn’t steal it, teacher. It’s Phoocha who did,’ Nuke said, glaring at Phoocha.
“แต่เขาบอกว่าเธอเป็นคนขโมย” ผมยืนยัน	‘But he says the thief is you,’ I insisted.
“เขาโกหก” นุกเสียงดัง ท่าทางไม่พอใจภูชามาก	‘He’s lying,’ Nuke said loudly, looking incensed at Phoocha.
“ครูไม่รู้ ตกลงกันเองว่าใครเป็นคนขโมย”	‘I don’t know. I leave it to you two to decide who the thief is.’
แล้วการโต้เถียงก็เกิดขึ้น ต่างคนต่างไม่ยอมรับและโยนกลองใส่กันเป็นพัลวัน ผมนั่งฟังอย่างใจเย็น คอสังเกตพฤติการณ์และตรวจสอบความรู้สึกของทั้งสองคนอย่างตั้งใจ เมื่อเห็นว่าเรื่องทำท่าจะบานปลายกลายเป็นการทะเลาะกันแล้ว แต่ภูชาก็ยังไม่ยอม สารภาพ	And then a slanging match arose, each side refusing to confess and accusing the other disorderly. I sat listening coolly, observing the behaviour and checking the feelings of both sides deliberately when I saw that the story was likely to expand into a full-fledged quarrel, yet with Phoocha still unwilling to confess.
“หยุดได้แล้ว” ผมห้ามทัพเพราะเห็นช่องโหว่พอที่จะน็อคเจ้าลูกศิษย์ปากแข็งให้อยู่หมัดได้แล้ว	‘Enough!’ I ordered, because I could see a way to knock down that stubborn son-of-a-gun.	Usually a ลูกศิษย์ is a disciple. Here, coupled with เจ้า, it is used derisively.
ภูชากับนุกยืนนิ่ง หันมองตากันปริบๆ	Phoocha and Nuke stood still, turned to look at each other with blinking eyes.
“ต่างคนต่างบอกว่าเป็นคนดูต้นทางใช่ไหม” ผมถามพลางจ้องหน้าเด็กทั้งสอง จ้องลึกลงในดวงตาของเขาทีละคน	‘You both said you could see how it was taken, didn’t you,’ I asked as I stared at both children, boring deep into the eyes of each.
“ครับ” ภูชากับนุกรับคำเกือบพร้อมกัน นุกสบตาผมทุกครั้งที่ผมจ้อง ส่วนภูชาก้มมองพื้นตลอดเวลา	‘Yes sir,’ Phoocha and Nuke answered almost at the same time. Nuke held my stare whereas Phoocha, head down, kept looking at the floor.
“ภูชา เธอบอกว่าเธอคอยดูต้นทางอยู่ด้านหน้าอาคารใช่มั้ย” ผมถาภูชาเน้นทีละคำช้าๆ และหนักแน่น	‘Phoocha, you said you were at the front of the building when you witnessed the theft, didn’t you,’ I asked Phoocha, speaking slowly and insisting on every word.
“ครับ” ภูชาพูดเบาแผ่วแทบไม่ได้ยิน	‘Yes sir,’ Phoocha said, speaking so low it was almost inaudible.
“แล้วเธอรู้ได้อย่างไรว่าเมโลเดียนอยู่ในป่ารกหลังส้วม” ผมใช้คำถามที่เป็นไม้ตาย ภูชาไม่ตอบ ยืนนิ่งเหมือนหมีควายโดนยาสลบ เม็ดเหงื่อผุดเต็มจมูก	‘Then how do you know the Melodian was in the undergrowth at the back of the toilets?’ This was my trump card. Phoo- cha didn’t answer. He stood still like a bufflebear under anaesthetic, his nose covered with blobs of sweat.
“ว่าไงละ เธอเป็นคนขโมยเมโลเดียนของวิภาใช่มั้ย”	‘What do you say? You’re the one who stole Wipha’s Melodian, aren’t you?’
“ครับ” ภูชาพยักหน้าจำนน	‘Yes sir.’ Phoocha nodded in surrender.
ผมโบกมือให้นุกออกไปก่อน เขายกมือไหว้สวยๆ ก่อนจากไปอย่างโล่งอก	I motioned to Nuke to leave first. He raised his hands, bowed beautifully and then left, relieved.
“แล้วรองเท้าของวิภาก็เป็นฝีมือเธอใช่ไหม” ผมสาวต่อไปอีกคดี เพราะเชื่อว่าภูชาเป็นคนขโมยไป เด็กหลายคนให้การพาดพิงเขาไว้ เพียงแต่ไม่สามารถหาหลักฐานมามัดตัวเขาได้เท่านั้น	‘And Wipha’s shoes, it’s you too, isn’t it,’ I went on asking because I believed Phoocha had stolen them. Several chil- dren had accused him, but no evidence had been found that would have incriminated him.
ภูชาทำท่าลังเล “เมื่อวานครูไปสืบมาแล้ว”	Phoocha seemed to show reluctance. ‘You already investigated that the other day.’
ผมขู่ทันที เพราะเห็นภูชากำลังหวั่นไหวสุดขีดและเสียหลัก นับเป็นโอกาสเหมาะที่หาไม่ได้ง่ายๆ	I threatened him at once, because I saw he was extremely shaken and unsettled, an opportunity that was hard to come by.
“ผมไม่ได้เจตนาจะเอาหรอกครับ” ภูชายอมเปิดปาก	‘I didn’t intend to take them,’ Phoocha finally confessed.
“รวมทั้งเมโลเดียนด้วยหรือเปล่า” ผมถามเพราะเห็นว่าน่าจะมีอะไรแอบแฝงอยู่ในการกระทำของเจ้าหมีควายของเพื่อนๆ	‘Including the Melodian or not,’ I asked, because I thought there must be some- thing behind his behaviour with his friend.
“ครับ”	‘Yes sir.’
“เธออยากเล่นเมโลเดียนหรือ” ผมคิดว่าเขาอยากเล่นดนตรีไม่มีเงินซื้อ เพราะฐานะทางบ้านของเขาไม่ดีนัก	‘You wanted to play the Melodian, did you?’ I thought he wanted to play music but had no money to buy one, because the status of his family wasn’t good.
“เปล่า” ภูชาส่ายหน้า	‘No sir.’ Phoocha shook his head.
“เธอมีน้องสาวหรือเปล่า”	‘Do you have a little sister?’
“ไม่มีครับ”	‘No I don’t.’
“อ้าว แล้วเธอขโมยรองเท้าของวิภาไปทำไมล่ะ” ผมสงสัยเต็มที	‘Oh? Then why did you steal Wipha’s shoes?’ I was totally puzzled.
“ผมชอบวิภาครับ” ภูชาตอบพลางหลบตา	‘I like Wipha, sir,’ Phoocha answered as he looked away.
ผมนิ่งอึ้งไปครู่หนึ่ง	I was speechless for a moment.
“ชอบแล้วไปขโมยของเขาทำไม”	‘If you like her, why do you steal her things?’
“เขาไม่รักผมครับ” ภูชาสารภาพ	‘She doesn’t love me, sir!’ Phoocha confessed.
“งั้นเธอคงขโมยข้าวของวิภาไปหลายชิ้นสิ” ผมแกล้งถามไปอย่างนั้นเอง	‘Then you must have stolen many of Wipha’s things,’ I remarked teasingly just like that.
“ครับ”	‘Yes sir.’
“มีอะไรบ้าง” ผมอยากรู้	‘Such as?’ I wanted to know.
“ยางลบ ไม้บรรทัด ดินสอ…” ภูชาระบายออกมายาวเหยียด ผมนั่งฟังตาค้าง คาดไม่ถึงจริงๆ และเชื่อว่าไม่มีครูคนไหนคาดถึงด้วย	‘Her eraser, her ruler, her pencil…’ Phoocha let go of a long, detailed list. I sat listening with bulging eyes, I never would have thought it possible and I thought no teacher would believe it either.
“แล้วตอนนี้ของพวกนั้นอยู่ไหน”	‘And where are those things now?’
“อยู่ที่บ้านครับ”	‘I have them at home.’
ภูชาพูดเสียงสั่นตลอดเวลา น้ำตาคลอหน่วย น่าสงสาร มาถึงตรงนี้ผมมองเรื่องราวทั้งหมดทะลุปรุโปร่งเหมือนมองผ่านแก้วใส ม่านมืดแห่งความขุ่นเคืองใจพังทลายลงในบัดดล รู้สึกเหมือนโดนหมัดของเขาทรายเข้าเต็มคาง มึนตึบไปเลย มือไม้อ่อนปวกเปียกเอาดื้อๆ ไม่รู้จะลงโทษเขาอย่างไรดี วานผู้อ่านช่วยลงโทษเจ้าหมีควายของเพื่อนๆ แทนผมด้วยก็แล้วกันนะครับ	Phoocha spoke loudly all the time, tears filling his eyes. How pitiful! At this point, I could see the whole story thoroughly as if I was looking through transparent glass. The dark curtain of resentment had dissipated instantly. I felt as if I had been punched in the chin and was groggy and limp. I didn’t know how I would punish him. Well then, reader, go ahead and punish that bufflebear for me.
=	‘Wan Kha Jao Mee Khwai Hai Noi’ in Sakunthai Magazine XXXxxx
	Korn Siriwatthano, born in 1956 in the south of Thailand, used to teach there and has kept collecting prizes for his short stories. He is also the author of a couple of novels. His ‘The lookers-on’ was published in 9 Thai short stories – 2009, ‘Chain reaction’ in 13 Thai short stories – 2013 and ‘Briefs’ in this blog on 26 December 2013.	=

Made of glass – Wiwat Lertwiwatwongsa

ooo
Let the author say it: ‘I didn’t write this story as a gay story [but] as a universal story about sex, that is to say what may happen between man and man, man and woman, and even between woman and woman. In the world of this story, the man-man relationship is just one form of relationship, not a gay relationship. This frame of thought is rather important because it makes us understand that pain stems from being human, not as homosexual or bisexual lovers. That wasn’t what I was after. To put it bluntly, the characters in the story being of one sex or another is not important. They should be genderless, at least in the domain of my tales.’ Furthermore, ‘In this story I decided to use “you” for the two men so that readers feel lost representing to themselves which “you” is which … I wanted every dialogue to be unclear [so that it’s] hard to know who’s talking.’ You’ve been warned. Don’t blame the traduttore. MB
ooo

มนุษย์แก้ว	MADE OF GLASS
วิวัฒน์ เลิศวิวัฒน์วงศา	Wiwat Lertwiwatwongsa
		TRANSLATOR’S KITCHEN
1	1
ข้างในตัวคุณ มีบางสิ่งแตกสลายอยู่ คุณไม่มีวันรู้จนกระทั่งโลกรอบๆคุณสั่นสะเทือน เศษแก้วเคลื่อนขยับ บาดอยู่ข้างในโดยที่คุณไม่รู้	Inside you, something breaks. You have no way of knowing it until the world around you quakes, broken glass on the move, splinters inside you, unknown to you.	แตกสลาย: literally ‘goes to pieces’.
พอวางสายจากเธอ คุณก็รีรออยู่พักหนึ่ง อากาศยะเยือกของโรงแรมหรูหราสงบนิ่งเลื่อนลอย โคมไฟนวลตาเสียดเย้ย เป็นแสงกะพริบของป้ายไฟและขบวนรถที่เคลื่อนไปเลื่อนไหลอยู่เบื้องนอก หัวใจคุณเต้นหนักหน่วงก่อนจะโพสท์กระทู้ลงไป	As you put the phone down after that call to her, you hold back for a while. The freezing cold air of the luxury hotel drifts quietly. The soft electric light is scorned by flashes from blinking hoardings and from the cars sliding past outside. Your heart beats hard before you send the posting.
อีกสองนาทีก็มีคนติดต่อมา คุณแลกรูปกับอีกฝั่ง เด็กหนุ่มอ่อนวัยกว่าคุณหน้าท้องเนียนเรียบ และเครื่องเครา คุณรู้สึกผิดแต่คุณก็ทำลงไป คุณคุยกับเด็กหนุ่มตกลงให้เขามาหาที่โรงแรม คุณมาสัมมนาสามวัน จองห้องเดี่ยวและยอมจ่ายส่วนต่างอย่างไม่มีเหตุผล คุณคิดว่าเธอจะมาด้วย แต่เธอไม่ได้มา คุณจองห้องเดี่ยว เปลือยกายนอนดูทีวีในอากาศยะเยือก จนเด็กหนุ่มโทรเข้ามา คุณจึงลงไปรับที่ลอบบี้	Two minutes later someone contacts you. You exchange pictures with the other side. The fellow, younger than you are, has a smooth flat tummy and all that. You feel guilty but proceed. You chat with the young man, agree for him to come and see you at the hotel. You’ve come for a three-day seminar, booked a single room and agreed to pay extra without reason. You thought she’d come too but she hasn’t. In the single room, you lie naked watching TV in the freezing cold air until reception calls, so you go down to meet the young man in the lobby.	เครื่องเครา: gadgets, spare parts, accessories, paraphernalia=I’ve altered the last line to have reception call up, rather than the young man, as is the practice in luxury hotels.
คุณปกปิดความตื่นเต้นไว้ไม่ได้ มือคุณเย็นเฉียบและออกจะสั่นน้อยๆ เด็กหนุ่มดูสบายๆ มีกลิ่นหอมติดมากับตัวเขาด้วย คุณกังวลว่าคุณจะดูน่าเกลียดหรือเปล่า คุณพยายามทำตัวแสร้งว่า นี่ไม่ใช่ประสปการณ์ใหม่ เด็กหนุ่มกุมมือคุณในลิฟท์ คุณจับสังเกตเรื่องมือเย็นๆนั่นได้ พอเข้าไปในห้อง คุณก็ไม่ได้รุกเร้าเหมือนที่คิดเอาไว้ คุณหันรีหันขวาง เด็กหนุ่มนั่งบนขอบเตียง คุณชวนดื่ม คุณรับคำ คุณหยิบเหล้าขวดจิ๋วๆจากมินิบาร์ของห้องแล้วเริ่มต้นดื่ม	You can’t hide your excitement. Your hands are very cold and shake a little. The young man looks at ease, perfume wafting from his body. You worry whether you look repellent or not. You pretend to act as if this is nothing new. The young man takes your hand in both his in the lift. You notice how cold they are. Upon entering the room, you don’t pounce on him as you’d meant to. You’re paralysed with indecision. The young man sits down at the edge of the bed. You offer him a drink. You accept. You take a mini bottle of alcohol from the room minibar and you begin to drink.
พอสายฝนหล่นลงมา พอลมกลางดึกพัดผ่าน คุณก็กระหายบางอ้อมกอด อ้อมกอดที่เศษแก้วในตัวคุณ จะบาดอ้อมแขนแปลกหน้าจนเป็นแผลเหวอะหวะ คุณจึงหนีไปอยู่ในที่ที่มืดและอับชื้น อย่างน้อยถ้าอยู่ในที่ที่ไม่มีสายลม คุณก็พอจะปล่อยให้ความมืดที่มีหนามแหลมได้โอบกอด และทิ่มแทงคุณกลับคืน	When it starts raining, when the night wind has blown away, you long for a hug, a hug in which the broken glass in you will score the stranger’s arms with gaping wounds. So you flee into a dark and sultry place. At least if you are where there’s no wind you can let the darkness embrace you with its sharp thorns and pierce you back to consciousness.	In a paragraph like this one, it’s important to translate as close to the text as possible to preserve its ambiguity.
คุณปฏิเสธจริงจังว่าคุณเหงา คุณเร่ร่อนอยู่หน้าจอมาพักใหญ่แล้ว ตอนที่เห็นกระทู้นั้น โรงแรมอยู่ไม่ไกลจากห้องเช่าของคุณ คุณจึงตอบรับ เลือกรูปที่ดูเซกซี่ของคุณส่งไป ดูไม่ใช่สเปกของคุณเลย ผิวคล้ำ ท้วม แต่ก็ดูไร้พิษสงอะไร ผีเสื้อนับพันบินอยู่ในอก คุณสนทนา คุณรู้ว่าชายคนนั้นมาจากที่อื่น คุณรู้จักโรงแรมที่ว่า มันดูหรูหราและปลอดภัยดี ชายคนนั้นดูสุภาพ และคุณขึงขังตั้งเด่ คนรักของคุณจะไม่กลับมาคืนนี้หรือไม่ว่าคืนไหนๆ เขาไปที่อื่นเสมอ และที่อื่นๆด้วย คุณตกค้างอยู่ในห้องเช่าไม่มีหน้าต่าง คุณตอบรับนัด ออกไปข้างนอก	You strenuously deny being lonely. You’ve been tramping in front of the screen for a long time. When you saw that posting, the hotel wasn’t far from your rented room, so you answered, chose a sexy picture of you and sent it. It didn’t look like you at all, swarthy, chubby, but seemingly harmless. Thousands of butterflies romping about in your chest, you chat. You know the man has come from somewhere else. You know the hotel he mentioned. It looks luxurious and safe. The man seems polite and you serious and erect. Your lover won’t return tonight or any other night. She always goes somewhere else and then somewhere else again. You’re left behind in the windowless rented room. You accept dates, go out.	สเปก is usually what characteristics you expect from someone. An alternative translation of ดูไม่ใช่สเปกของคุณเลย would be ‘it didn’t match your expectations’.
เสมอในห้องไม่มีหน้าต่างของคุณ เขาจะปิดไฟทุกดวงในห้อง แทบจะมืดสนิท เหลือเพียงช่องแสงเหนือประตูเท่านั้นที่ยอมให้แสงมัวซัวผ่านเข้ามาในห้อง สองคน คุณกับเขา นอนกอดก่ายฟังเพลงรัก เขาไม่เคยบอกคุณว่าเขาเขียนอะไรอยู่ คุณตกหลุมรักเขาเพราะเขาเขียนเรื่องเศร้า แล้วคุณก็ค่อยๆรู้ว่าเขาชอบเขียนเรื่องเศร้าเกี่ยวกับพวกตัวละครที่ไม่มี อยู่จริง พวกนักเขียนหรือนักร้องที่ตายไปแล้ว เขียนถึงตัวละครที่เหมือนเงาของเพื่อนคนเดียวที่เขารู้จัก เพื่อนที่เขาจินตนาการขึ้นจากหนังสือพวกนั้นจากดนตรีพวกนั้นเพราะเขาเกลียดมนุษย์ เขาไม่สามารถจะทนเขียนพวกเรื่องมนุษย์ได้จริงๆหรอก เขาทนพวกมนุษย์ไม่ได้สักนิด ในยามบ่ายมืดมิดร้อนอับที่ท้องเปลือยเปล่าของคุณชนกัน คุณรู้ว่าเขาจะไม่เขียนเรื่องของคุณ และที่คุณรู้แน่ๆก็คือคุณไม่รู้ว่าเมื่อไรเขาจะเกลียดคุณ คุณเป็นคนสุดท้ายบนโลกที่เขาทนได้ เขากระซิบบอกคุณเช่นนั้นเสมอและคุณก็หวาดกลัวเหลือเกินที่จะต้องสูญเสียตำแหน่งนั้นไป ไปสู่อีกตัวละครหนึ่งที่เขาคิดขึ้นมาใหม่ ร่างกายที่ไมมีจริง ซึ่งคุณไม่มีวันเป็นส่วนหนึ่งของมัน	Always The same as in your room without a window: she he’d turn off every lamp, the room almost completely dark but for the gap above the door letting in a dull ray of light. Two persons, she he and you, lying hugging each other listening to love songs. She He’s never told you what she he writes. You fell for her him because she he wrote sad stories and you’ve gradually learned she he likes sad stories about characters that don’t exist in reality, writers or singers already dead, writes about a character resembling the shadow of the only friend she he knows, a friend she he imagines from those books, from that kind of music, because she he hates mankind. She He really can’t stand writing about real people. She He can’t stand real people in the least. On dark stuffy afternoons when your naked bellies hump together, you’re the last person in the world she he can still stand. That’s always what she he whispers to you and you’re terrified at the idea of losing that status, for another character she he’d think up anew, a body that doesn’t exist, that you’ll never be part of.	STOP PRESS 02/06/2012: These changes from ‘she’ to ‘he’ after a belated correction of the translation by the author, who explains that the ‘he’ here is the young man’s partner.=Note the double translation of มนุษย์, as ‘mankind’ and as ‘real people’.
บางสิ่งเคลื่อนที่ เชื่องช้าเข้าสู่จุดจบ ประดุจดั่งเรือโดยสารทวนน้ำบรรทุกศพของความหวังในวันเก่าๆ ความหวานซึ่งคุณพยายามยื้อยุดสุดกำลังไม่ให้เลือนไปจากปลายลิ้น โดยที่คุณรู้ดีว่าไม่มีทางสำเร็จ สรรพสิ่งเคลื่อนห่างออกจากความควบคุมของคุณทีละน้อย มีแต่ความโดดเดี่ยวเท่านั้นที่คุณเป็นเจ้าของ บนถนนโรยเศษแก้วซึ่งร่วงลงจากเนื้อตัวของคุณเอง คุณดุ่มเดินไปและหวังจะพบดอกกุหลาบสักดอก ซึ่งยังคงบานรอคอยคุณอยู่ แต่ไม่มีอะไรแบบนั้น มีแต่ร่องรอยของเลือดซึ่งไหลออกจากปากแผลของวันวาน เมื่อคุณเผลอพลั้งทำความรักตกแตกไปพร้อมกับบางสิ่งในตัวคุณ	Something moves imperceptibly to a conclusion, like a passenger boat bucking the tide with its load of corpses of bygone hopes, the sweetness you try with all your might to prevent from fading from the tip of your tongue, knowing very well that there’s no way you can succeed. Everything moves away from your control a little at a time. The only thing you possess is loneliness. On the road sprinkled with the broken glass falling off your own flesh you keep plodding in the hope of finding a rose still in bloom waiting for you. But there’s no such thing. There’s only the trail of blood that flows out of the gaping wounds of yesterday, when you inadvertently let love fall and break into pieces along with parts of yourself.
=	=
2	2
เธอเขียนจดหมายลามาในอีเมลล์ และคุณก็โกรธที่มันไม่ใช่จดหมายรักจดหมายเลิกแบบเขียนมือพับใส่ซอง และยิ่งโกรธมากขึ้นเมื่อในไม่กี่ชั่วโมงถัดมา เธอเข้ารหัสแอคเคานท์ของคุณแล้วลบมันทิ้ง เธอรู้เหมือนที่คุณรู้ว่าคุณได้เปิดอ่านแล้ว คำลาห้วนสั้นเรื่อเรืองบนหน้าจออิเลคทรอนิคส์ คืนนั้นคุณไม่กลับบ้าน เช่าโรงแรมรูหนู ฟังเพลงรักกรีดกรอตลอดคืน เพลงที่คุณตั้งไว้เป็นริงโทนของคุณกับเธอ คุณฟังมันซ้ำจนแบตเตอรี่โทรศัพท์หมดไป ปล่อยให้มันดังอยู่เช่นนั้น ไม่ใช่เพราะคุณรักเธอเกินไป แต่เพราะคุณรักใครไม่มากพอ	She wrote a Dear John letter in an email and you were angry it wasn’t a hand-written, signed, sealed, delivered goodbye love letter, and even angrier when a few hours later she entered your mailbox and deleted it. She knew as you knew that you’d already read the email, a curt note glowing on the electronic screen. That night you didn’t go back home, checked into a grotty hotel, waited all night listening to a squalling love song, a tune you’d set up as the ringtone for her and you. You listened to it so long that the battery in your phone went flat, letting it resound like that not because you love her too much but because you don’t love anyone enough.
เครื่องปรับอากาศยะเยียบ คุณแยกออกจากร่างของกันและกัน รูดถุงยางอนามัยใช้แล้วออก เหวี่ยงลงไปข้างเตียง คุณพลิกตัวลงนอนคว่ำหน้ากับหมอน ความรู้สึกผิดลึกลับพรั่งพรูเหมือนแม่น้ำเชี่ยว คุณลุกไปทั้งยังเปลือย ควานหาบุหรี่ในกระเป๋ากางเกง ขยับเปิดหน้าต่างกระจกออก ลมกลางคืนพรั่งพรูเข้ามาในห้องเหมือนแม่น้ำเชี่ยวอีกสายหนึ่ง	The air-conditioning is chilling. You break off contact, slip the used condom off, throw it by the side of the bed. You turn to lie on your belly, face buried into the pillow. A secret feeling of shame surges like a river in full spate. Still naked you get up to look for cigarettes in your trouser pocket, shift to open the glass window. The night wind gushes into the room like another engorged river.	One condom or two? The eternal dilemma…
– สูบบุหรี่ได้ไหม คุณถาม เอาสิ คุณตอบ นายล่ะเอาไหม ไม่ ผมไม่สูบบุหรี่ อ้อ คุณรำพึงแล้วเงียบไป	Do you mind if I smoke, you ask. Go ahead. Do you want one? No, I don’t smoke. Oh, you groan and then are silent.
– นายมีแฟนหรือเปล่า มีสิ ผู้หญิง? อื้อ นายล่ะมีแฟนไหม อือ คุณปล่อยควันบุหรี่ลอยล่อง ผู้ชายน่ะ อ้อ ครับ คุณรับคำ	Do you have a partner? Of course. A she? Right. What about you? Sure. You release a trickle of smoke. A he, I mean. Oh, right, you acknowledge.
– นายโอเคไหม ครับ ผมโอเค คุณตอบพลางส่งยิ้มให้กับสิ่งมีชีวิตงดงามที่ริมหน้าต่างซึ่งขับให้คุณดูชำรุดน่าเกลียด	You all right? Yes, I’m fine, you answer as you smile at the beautiful living thing at the windowsill that makes you look horribly run down.
แต่คุณไม่ได้คุยกัน คุณนอนเปลือยเปล่าเงียบเชียบ คุณยื่นมือข้างที่คีบบุหรี่ออกไปนอกหน้าต่าง เครื่องปรับ อากาศครางหึ่ง เสียงจอแจของข้างนอกลอดไหลเข้ามา และเสียงใบยาสูบมอดไหม้	But you don’t chitchat. You lie naked and silent. You stretch the hand holding the cigarette out of the window. The air-con is humming; the outside noises enter along with the crackle of tobacco being burnt.
– นายจะกอดเราก็ได้นะ คุณดับบุหรี่ปิดหน้าต่างแล้วคืบเคลื่อนขึ้นมาบนเตียงแต่คุณไม่ได้กอด ไม่เป็นไรครับ แค่นอนเฉยๆก็พอ แล้วคุณก็อยู่ในท่านั้น ไม่ได้สนทนากันยาวนานหลายนาที	You can hug me if you want. You put out the cigarette, close the window, then crawl back onto the bed but you don’t hug. Never mind, just lying like that is enough. And then you stay like that, not talking for minutes on end.
– งั้นเราไปก่อนดีกว่า คุณก็พูดออกมา คลายสมดุลชวนอึดอัดขัดข้องหลังเสร็จกิจ อ้าว เดี๋ยวสิครับ อยู่คุยกันก่อน	Then I’d better be off, you finally utter, as if to balance the strain felt once business is over. What! Not yet. Let’s talk first.
เปลือยเปล่าใต้ผ้าห่มของโรงแรม ถุงยางอนามัยฉ่ำชื้นยับย่นค่อยๆเหือดชีวิตไปทีละน้อย คุณไม่รู้จักกัน จนแล้วจนรอดก็จะไม่รู้จักกัน	Naked under the hotel blanket, the condoms wet, crumpled, life slowly drying out little by little. You don’t know each other. No matter what, you don’t know each other.	Plural here, in the interest of safe sex.
– คุณกับแฟนรักกันดีอยู่ไหม ก็เรื่อยๆนะ เราไม่ค่อยได้อยู่ด้วยกัน แฟนเราเขียนหนังสือว่ะ วันๆก็ตะลอนไปเขียนหนังสือ ไปที่นั่นที่นี่ แล้วนายล่ะ ก็ใกล้จะเลิกกันแล้วล่ะ คุณตอบ เจ็บแปลบที่ในที่สุดก็พูดมันออกมา	Are you getting along well with your partner? Well enough. We’re not often together. My partner’s a writer. Day after day he’s out and about for his writings. Where does this leave you? Well, looks like we’re about to split, you answer, with the searing pain that it finally had to come out.
– เหรอ ทำไมเหรอ คุณถาม แต่คุณจะไม่ตอบ คุณไม่มีคำตอบใดๆหลงเหลืออยู่อีกแล้ว หัวใจของคุณก็เหือดไปเหมือนถุงยางอนามัยที่ข้างเตียง	Why is that, you ask. But you won’t answer. You don’t have any answer left any longer. Your heart is as dried up as those condoms by the bed.
– นายเอาเก่งนะ ขอบคุณครับ คุณเขินเล็กน้อย นัดเอากับคนในเนตบ่อยเหรอ คุณอึกอัก ถ้าคุณตอบตามความจริงคุณก็กำลังยืนยันว่าคุณเพิ่งโกหกในกระทู้เมื่อสองชั่วโมงที่แล้ว เปล่าหรอก คุณคนแรก คุณตอบตามความจริง ว่าแล้วเชียว คุณยิ้มมุมปาก คุณมีเซกส์มามาก พอจะแยกความเก้ๆกังๆเล็กๆน้อยๆพวกนั้นออก คุณรู้ได้แทบจะในทันทีว่าคุณกำลังเจอไก่อ่อน แต่คุณก็เล่นเกมไปด้วยกัน จะว่าไป มันก็เป็นเซกส์ที่ไม่เลวร้ายนัก	You’re good in bed. Thanks. You feel a little awkward. Do you often date through the net? You hesitate. If you answer truthfully you’ll be admitting you lied in your posting two hours earlier. Not at all. You’re the first, you answer truthfully. That’s what I thought. You smile from the corner of your mouth. You’ve had lots of sex? Enough to figure out those that are a bit ill at ease. You knew almost at once that you’d met a greenhorn, but it takes two to tango. All told, it wasn’t bad sex at all.
คุณก็คิดเหมือนที่เคยคิดมาหลายร้อยครั้งตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกัน ถึงที่สุดคุณจะอยู่คนเดียว เธอจะไปจากคุณ เรื่องราวเรียบง่าย ความรักไม่มากพอ คุณรักเธอไม่มากพอ เมื่อเธอรู้ เธอก็จะไปจากคุณ คุณแตกสลาย ไร้การเยียวยา คุณเติบโตมาเช่นนั้น ปิดกั้นจากสิ่งต่างๆ เต้นรำคนเดียวเวลาเป็นสุขแล้วแอบดูโลกอยู่หลังประตูที่เปิดแง้ม คุณคิดถึงเสียงเดินของเธอหรือการถอนหายใจเมื่อเธอไม่พอใจคุณ คุณคิดถึงสิ่งต่างๆ ความสำนึกผิดยังคงพรั่งพรูแม้เมื่อปิดหน้าต่างแล้ว แม้เมื่อถะถั่งหลั่งล้นแล้ว คุณเบียดชิดกับร่างกายของคุณ ล้อเล่นอยู่กับหน้าท้องเนียนเรียบ แบบที่คุณใฝ่ฝันมาตลอดช่วงวัยหนุ่ม	You think as you have hundreds of times since you’ve been together: in the end you’ll be alone, she’ll leave you. Quite plainly: not enough love. You don’t love her enough. When she knows, she’ll go away from you. You’ll break down beyond healing. You’ve grown up like that, inhibited by things, dancing alone when you were happy and then looking at the world behind a door slightly ajar. You think of the sound of her footsteps or of her sighs when she isn’t happy with you, you think of all sorts of things. Your guilt surges even with the window closed, even after you’ve come. You press against that body, play with the flat smooth tummy as you’ve always dreamt since you were a young man.
– แล้วคุณนัดแบบนี่บ่อยเหรอ อือม ก็แล้วแต่นะ แล้วแฟนคุณล่ะ เขาไม่ค่อยอยู่หรอก	Do you date like this often? Hum, it depends. What about your girlfriend? She’s not often here.
คุณคิดถึงคนรัก คิดถึงเสมอไม่ว่าคุณจะนอนอยู่กับใคร คุณคิดว่าเขาก็คงจะนอนกับคนอื่นเหมือนกัน คุณรู้สึกปวดแปลบต่อข้อตกลงอันเห็นแก่ได้นั้น คุณคิดว่าเขาก็คงปวดร้าวเหมือนกัน ในความพึงพอใจมีความเจ็บปวดเสมอ อะไรพวกนี้กัดกินผู้คน ช่วยเหลืออะไรไม่ได้	You miss your lover, miss her all the time no matter who you’re sleeping with. You think she’s sleeping with others as well. You feel seething pain at that selfish arrangement. You think it must hurt her as well. In satisfaction there is pain always. This sort of thing gnaws away at you. It can’t be helped.
=	=
3	3
คุณอาบน้ำทีหลังในห้องน้ำที่ฟุ้งไปด้วยหมอกของน้ำอุ่น คุณรู้สึกราวกับถูกโบยตีด้วยมวลน้ำของฝักบัว โลกสั่นไหวจนเหมือนจะพังลงต่อหน้า เศษแก้วแสนเศร้า กระจัดกระจายอยู่ภายใน เรือเชื่องช้าเคลื่อนถึงฝั่งฟาก เส้นใยสุดท้ายยึดสรรพสิ่งขาดผึง ร่องรอยของเด็กหนุ่มอบอวลอยู่ในละอองฝ้าเกาะกระจก คุณมองไม่เห็นใบหน้าตัวเอง เมื่อคุณปิดน้ำอุ่น เปลือยอยู่หน้ากระจกที่สะท้อนได้เฉพาะรูปทรงเลือนราง คุณก็หนาวยะเยือกอยู่ภายใน	You shower afterwards in the bathroom clouded with vapour from the warm water. You feel you’re being whipped by the jet from the shower head. The world quakes as if about to crumble down in front of you. Very sad broken glass scatters around inside. The sluggish boat moves closer to shore. The last cobweb holding all things is about to snap. There are clues of a young man in the vapour clinging to the mirror. You can’t see your own face. When you turn off the hot water, naked before the mirror reflecting merely a blurry silhouette, you’re freezing cold inside.
คุณอาบน้ำสดใหม่ ลงลิฟต์หรูหราออกไปสู่กลางคืนมืดสนิท ความมืดของมันเข้มข้นราวกับหลุมดำ ในท้องน้อยที่ความหื่นอยากถูกถอนออกไปทั้งหมดจนเหลือเพียงความว่างเปล่ามืดตื้อ คุณรักชอบกลางคืนเสมอ อากาศโปร่งเบาเศร้าสร้อย ร่องรอยของหยดน้ำอุ่นบนแผ่นหลังที่ซึมอยู่ในเสื้อยืดสีสดค่อยๆระเหยไป คุณลืมชื่อเขาไปแล้ว แต่ความทุกข์เศร้าบางส่วนของคนที่คุณนอนด้วยติดมากับคุณเหมือนรอยด่างที่ลบ ไม่ออก คุณอาจจะเพิ่งร่วมรักกับบางสิ่งที่คล้ายคลึงกับตัวเอง เพียงแต่คุณไม่รู้ รอยแผลปริแตก หลังการถูกชำแรกด้วยความแปลกหน้า อีกคืนกำลังล่วงพ้น คุณชอบการอยู่คนเดียว คุณคิดกับตัวเอง	You shower again, with cold water, take the posh lift down and go out into the pitch-dark night. Its darkness is thick as a black hole in the underbelly which lust would like to tear off altogether to leave only dark emptiness. You’ve always loved nights, the air clear, light, melancholy. The stains of warm water drops on the back that have seeped through the brightly coloured shirt evaporate. You’ve already forgotten his name, but parts of the sadness of the person you’ve slept with have stuck to you like stains that can’t be erased. You may have made love with some things similar to yourself, except that you don’t know. The wounds have burst open after being pricked by alienation. Another night is ending. You like to be alone, you think to yourself.
=	=
4	4
เธอบอกกับคุณว่าเธอจะไปแล้ว น้ำเสียงเรียบง่ายงดงามเหมือนกับการบอกว่าจะออกไปซื้อของที่ปากซอย หรือจะไปเที่ยวต่างจังหวัดกับเพื่อนสักสองสามวัน กระเป๋าใบที่เหมือนเป็นคู่แฝดกับใบของคุณ เมื่อครั้งที่ซื้อมาพร้อมกัน เผชิญหน้ากันตรงปากประตู เธอคอยให้คุณกลับเข้าบ้านเพื่อที่จะบอกลา วูบหนึ่งคุณเผลอคิดว่าเธอรู้ว่าคุณนอกใจเธอ ครั้งแรกตลอดหลายปีที่คบกัน นี่เป็นครั้งแรกที่คุณไปนอนกับผู้ชายคนอื่น คนแรกของคุณ การเล่นตลกเล็กๆน้อยๆของชีวิตทำให้ความรักของคุณล่มสลาย แต่คุณรู้ว่าไม่ใช่เรื่องนั้น คุณรู้ว่าการนอนกับผู้ชายเป็นความผิดจำลองที่จะทำให้คุณไม่ต้องยอมรับความจริงที่ว่าเธอไม่ได้รักคุณอีกแล้วเพราะคุณไม่เคยรักเธอหรืออะไรทั้งสิ้น ไม่รักผมแล้วเหรอ คุณปล่อยไม้ตาย ไม่รู้เลย เธอตอบเสียงเศร้า เศษแก้วขยับเคลื่อน คุณได้ยินเสียงมันเลื่อนลั่นอยู่ในร่าง ผมรักคุณนะ คุณอาจจะพูดออกไปอย่างนั้น เพื่อยืดความทุกข์ทรมานนี้ออกไป เราอาจจะเดินด้วยกันไปจนถึงแก่เฒ่า ทิ่มแทงกันครั้งแล้วครั้งเล่า และคุณก็รู้เหมือนที่เธอรู้ หลังจากทิ่มแทงกันอย่างสาแก่ใจ พวกคุณก็จะมีแต่กันและกัน คนที่ทนกันได้มากที่สุด เพราะต่างรู้ว่าจะตอบโต้กันอย่างไร แผลหนึ่งของเธอแลกกับอีกแผลของคุณ คุณได้อ่านอีเมลล์นั่นใช่ไหม เธอถาม อือ ผมได้อ่าน ทำไมคุณต้องลบมัน เธอไม่ตอบ ทำไมคุณไม่บอกผมตรงๆ ก็กำลังบอกอยู่นี่ไง เธอลงไปดาบหนึ่ง อย่างน้อยเขียนจดหมายด้วยลายมือของคุณเอง คุณหมายจะฟันกลับคืนด้วยคำพูดทึ่มทื่อของเด็กแต่ใจ แต่คุณพ่ายแพ้ กวัดแกว่งดาบป้อแป้ เธอมองคุณด้วยสายตาสมเพชแกมเศร้า เส้นผมของเธอสะท้อนแสงแดด โลกเลื่อนลั่นอยู่ในหู คุณมีคนอื่นหรือ คุณฉวยอาวุธใกล้มือ มันไม่ใช่เรื่องนั้นเลยสักนิด เธอตอบด้วยอาการของคนที่จะร้องให้ออกมาได้ทุกเมื่อ เธอยื่นมือมาลูบใบหน้าของคุณ แต่คุณเบือนหน้านี้ กลัวเศษแก้วในดวงตาจะบาดเธอ เธอชะงักมือตรงนั้น คิดว่าคุณรังเกียจเธอ มือชะงักค้างก่อนจมลงคว้ากระเป๋า คุณโผเข้ากอดเธอไว้ได้ยินเสียงร่างของตัวเอง โดนทิ่มแทงครั้งแล้วครั้งเล่า ดูแลตัวเองนะ เธอกระซิบกับคุณ	She tells you she’s leaving in an easy lovely tone of voice as if she was saying she’s going out to buy something round the corner or going upcountry with a friend for a few days. Her bag which is almost the twin of yours, from the time you bought them together. Coming face-to-face right at the door, she waiting for you to come back home to tell you she’s leaving. For a moment you catch yourself thinking she knows you’ve been unfaithful for the first time in the many years you’ve been together. This is the first time you’ve gone and slept with a man, your first man. Life’s little jokes have destroyed your love. But you know it isn’t that. You know that sleeping with a man is the sort of excuse that will prevent you from accepting the truth that she doesn’t love you any longer because you’ve never loved her or anything at all. You don’t love me anymore? You resort to that trick. I don’t know, she answers sadly. Broken glass moves. You hear it clink in your body. I love you, you know. You may speak like that to stretch torment further. We’d walk on together until old age, knifing each other time and time again. And you know as well as she knows, after knifing each other to your hearts’ content, each of you would be left with the other, for bearing best with each other, for having learnt to hit back, one of her wounds in exchange for one of yours. You’ve read that email, haven’t you, she asks. Yeah, I’ve read it. Why did you have to erase it? She doesn’t answer. Why didn’t you tell me to my face? Well, that’s what I’m doing now, she parries. At least write a letter in your own hand. You mean to strike back with self- centred childish words, but you’ve lost, and sheathe that dagger in weakness. She looks at you with compassion and sadness in her eyes. Her hair reflects the sunlight. The sound of the world around you grows in magnitude. You’ve got someone else? You grab the weapon nearest at hand. It’s got nothing to do with that at all, she answers with the air of someone about to break into tears. She stretches out her hand to stroke your face, but you draw back, afraid the broken glass in her eyes would hurt you. She withdraws her hand at once, thinking you hate her. The hand is withdrawn before plunging to grab the bag. You rush to hug her, hearing the noise of your body, knifed time and time again. Take care, okay, she whispers to you.
ห้องของคุณมืดสนิทเหมือนที่เคยเป็น เขาเปิดไฟดวงเดียวในห้องไม่ติด กลางคืนมืดหมองโอบกอดสรรพสิ่ง จนไม่เหลือแสงแม้แต่จากช่องเหนือประตู เขากดโทศัพท์มือถือแทนไฟฉาย ห้องของคุณคล้ายเป็นถ้ำลึกลับ ที่นักสำรวจมาถึงหลังจากหินงอกหินย้อยทั้งหมด ได้ถูกทำลายล้างลงไปแล้ว ที่นอนยับย่น ตู้เสื้อผ้าว่างเปล่า ห้องโอบกอดเขาไว้แทนคุณ เขานั่งลงบนฟูกนอนเหม็นอับ ไฟนีออนหลอดขาดไม่ทำหน้าที่แล้ว เขาเอื้อมมือไปเปิดทีวีและใช้แสงของมันแทนแสงไฟ แสงกะพริบเศร้าสร้อยทุกข์ระทมแนบมากับเสียงจากละครหลังข่าว ชั่วขณะที่หญิงสาวออกจากบ้านใหญ่ที่ไร้หัวใจ ชั่วขณะที่นางมารร้ายยื้อยุดพระเอกไว้กับตัวไม่ให้ออกไปตามเด็กสาวที่กำลัง เดินพ้นสวนหน้าบ้านไป เรื่องเล่าใหม่ๆอัดแน่นอยู่ในเป้ของเขา สุกสว่างเรื่อเรืองในห้องที่ไม่มีคนอยู่อาศัยอีกแล้วเงียบใบ้มืดดำเหมือนท้องน้อยของคุณ	Your room is totally dark as it used to be. She He turns on the single bulb in the room. It doesn’t work. A dark gloomy night hugs everything until there’s no light left, not even through the gap above the door. She He clicks on her his portable phone to serve as a torch. Your room becomes a secret cavern surveyors reach after all stalagmites and stalactites have been smashed. Crumpled bed, empty wardrobe. A room hugging her instead of you. She He sits down on the musty mattress. The neon tube is broken, doesn’t do its job. She He stretches out her his hand and turns on the TV and uses its glare as an electric light, a pulsing tormented gloomy light tied to the sound of the after-the-news soap when the young woman leaves the heartless mansion, when the evil woman forcibly prevents the hero from following her as she goes out of sight past the front lawn. There are many new stories stuffed into her his knapsack, shining bright in the room now devoid of occupants, mute, empty and dark like your underbelly.
คุณยังคงลักลอบเข้าไปในเวบบอร์ดพวกนั้นเป็น บางครั้ง ตอนที่เธอไม่อยู่ ตอนที่แสงแดดในห้องเช่าใหม่สาดส่อง คุณไล่สายตามองดูผู้คนแปลกหน้านัดพบกัน คิดถึงเซกส์อันดิบเถื่อนที่อีกผู้คนกลายเป็นวัตถุทางเพศของกันและกัน เธอยังคงอยู่กับคุณในที่สุด แต่เขาไม่อยู่กับคุณแล้ว เป็นคุณที่เขียนหนังสือดูบ้าง คุณคิดว่าการเกลียดมนุษย์บ้างก็เป็นเรื่องดี แต่คุณไม่เคยเกลียดใครได้จริงๆ คุณคิดเสมอว่าเขาอยู่ที่ไหนหรือทำอะไรอยู่ คุณยังคงตามอ่านบลอกของเขา คุณยังคงเห็นร่องรอยบางอย่างที่คุณทิ้งไว้ให้กับเขา ในข้อเขียนต่างๆ คุณเห็นตัวละครบางตัวที่อาจจะเป็นตัวคุณ แปลบปลาบอยู่ลึกๆที่คุณกลายเป็นตัวละครอีกตัว เป็นคนที่เขาไม่เกลียดแต่ไม่อาจครอบครองชั่วนิรันดร์ คุณชอบห้องที่มีแสงแดด และคุณยังคงคิดถึงเรื่องต่างๆเวลาเดินทางไปสัมมนา คุณยังคงรู้สึกว่าตัวเองถูกทอดทิ้ง รู้สึกว่าถ้าคุณรักเธอมากกว่านี้เธอจะไม่ทอดทิ้งคุณ แต่คุณไม่รู้อะไรเลย คุณไม่รู้อะไรเลย แต่คุณก็เขียนเรื่องบางเรื่องออกมา เรื่องที่หยิบตัวละครมาจากคนแปลกหน้าคนหนึ่งที่คุณเคยนอนด้วย คนที่ดูเศร้าๆและมีเซกส์ปานกลาง ไม่ลวแต่ไม่ดี คนที่ตัวสั่นน้อยๆตลอดการร่วมรัก ราวกับร่างกายทำจากกระจกบางชนิดที่เปราะบาง ซึ่งของแบบนั้นตกแตกเสมอ เช่นเดียวกับคุณ	You still steal into that web board on occasion now she’s not here, when the new rented room is flooded with sunlight. Your eyes sweep through strangers dating one another, you think of raw sex in which the other becomes a sexual object. She may still be with you in the end, but she’s no longer with you. It’s you who are trying your hand at writing. You think that hating mankind can be good, but you’ve never really hated anyone. You always ask yourself where she is, what she’s doing. You still follow her blog; you still see traces of you in her writings; you see some characters that might be you. It hurts deep down to have become another character, someone she doesn’t hate but may not own forever. You like sunlight in a room and you still think of various stories while you travel to the seminar. You still feel that you’ve been left behind, feel that if you’d loved her more than you did she wouldn’t have left you behind, but you don’t know anything. You don’t know anything but you write stories, stories that pick up characters modelled on a stranger you once slept with, someone who looked sad and whose sex performance was middling, neither bad nor good, someone who shook a little during the whole act as if his body was made of brittle glass of the kind that always breaks. Just like you.
	Previously unpublished; sent by the author on 31.3.2012
	Wiwat Lertwiwatwongsa, a well-known film critic under the pen name Filmsick, is at the forefront of modern Thai writing with such works as Alphaville Hotel, A tale without a name and A damaged utopia (all available from thaifiction.com).	.

Love’s last lesson – Saowaree

ooo

Pure love, anyone? MB

บทสุดท้าย ของความรัก	Love’s last lesson
เสาวรี	SAOWAREE
		TRANSLATOR’S KITCHEN
>เขาพบหล่อนครั้งแรกที่วิทยาลัยครูแห่งหนึ่งแถบเทือกเขาตะนาวศรี ทิวทัศน์รอบๆ สวยงามมาก สายลมเย็นก่อให้เกิดจินตนาการเร้นลับ เขามาถึงก่อนเวลานัดหมายประมาณครึ่งชั่วโมง จึงมีเวลาเหลือพอที่จะเดินสำรวจไปรอบๆ กระทั่งมาถึงบริเวณใต้ถุนอาคารหลังหนึ่ง เป็นอาคารโบราณสร้างด้วยไม้ทั้งหลัง มีเสาไม้กลมใหญ่ขนาดคนโอบสิบกว่าต้น ที่น่าสนใจก็คือ ต้นริมสุดเป็นเสาตกน้ำมัน ขณะที่เขากำลังยืนพินิจพิจารณาอยู่นั้น หล่อนปรากฏกายขึ้นข้างหลังเขา เสียงของหล่อนดังอยู่ใกล้ๆ ไพเราะและน่าฟังเป็นที่สุด	He met her at a teachers’ training college by the Tanaosri mountain range in mid-South*. The surrounding scenery was beautiful. The cool wind invited to secret reveries. He arrived about half an hour early, so he had time to stroll around, which he did until he reached the vicinity of an old building. It was made entirely of wood and rested on a dozen round wooden pillars the size of a man’s hug in girth. The interesting thing was that the outermost pillar was bleeding oil. As he stood observing it, she materialised behind him. Her voice arose close to him, melodious and captivating.	* ‘in mid-South’ added for the convenience of non-Thai readers.
“สวัสดีค่ะ คุณคือธงรบ ประชากรใช่ไหมคะ”	‘Good morning. You must be Thong- rop Pracha-korn, right?’	Or: ‘you are TP, aren’t you?’
เขาหันกลับมายังต้นเสียง ผู้หญิงเบื้องหน้าทำให้เขาตกตะลึงไปชั่วขณะ รูปร่างหล่อนขนาดมาตรฐานหญิงไทย แบบบางและดูน่าทะนุถนอมเหมือนนางในวรรณคดี ใบหน้าเรียวละมุน ปลายคางแหลม นัยน์ตาใสสุกกระจ่าง ผมยาวประบ่า หล่อนสวมชุดผ้าไหมสีม่วงอ่อน กระโปรงยาวครึ่งน่องจับจีบด้านข้าง คาดเข็มขัดเงินเด่นสะดุดตาสะดุดใจเขาเป็นที่สุด วันนั้นเป็นวันพฤหัสบดีที่ทางวิทยาลัยกำหนดให้อาจารย์ใส่ชุดผ้าไหมเพื่อส่งเสริมปีวัฒนธรรมไทย	He turned to the source of the voice. The woman in front of him amazed him for a moment. She had the typical Thai female body, dainty and deserving of loving care, like a heroine of classical literature. Her face was tapering and smooth, with a narrow chin, luminous eyes and shoulder-length hair. She wore a pale mauve silk skirt reaching down to mid-calf, pleated on the sides and held by a silver belt. He found her utterly dazzling. That day was a Thursday, the day on which the college insisted on wearing silk dresses to promote Thai custom.
“ครับ ผมคือธงรบ ประชากร” เขาตอบ	‘Yes, I am Thong-rop Pracha-korn,’ he answered.
เขายังจำวันนั้นได้ดี สายลมที่พัดผ่านโชยแผ่วพลิ้วในช่วงเดือนมีนาคมได้หอบเอาลมรักแรกพบมาเป็นของฝากหนุ่มโสดอย่างเขา หล่อนแนะนำตนเองว่าเป็นอาจารย์ประจำอยู่ที่นี่และเป็นผู้ที่เชิญคณะนักเขียนและกวีมาร่วมอภิปรายที่วิทยาลัยครูแห่งนี้	He would never forget that day. The gentle breeze of the month of March brought love at first sight as a present to the young bachelor that he was. She introduced herself as a resident teacher and the one who had sent invitations to writers for the panel discussion to be held there today.	เขายังจำวันนั้นได้ดี: literally, ‘He still remembered that day well’, an example of loose writing.
“ดิฉันติดตามงานของคุณธงรบมาตลอด” หล่อนเริ่มประโยคถัดมา ถ้อยคำชัดเจนจนเขารู้สึกปีติเล็กๆ “คุณเป็นกวีที่สร้างงานอย่างมีคุณค่า อ่านงานของคุณแล้วรู้สึกเชื่อมั่นและมีพลังที่จะต่อสู้กับเปลือกนอกของสังคม งานของคุณบอกดิฉันว่าในโลกนี้ยังมีคนที่มองเห็นคุณค่าภายในของมนุษย์มากกว่าสิ่งปรุงแต่งภายนอก”	‘I’ve followed your work from the beginning,’ she went on in a clear voice which sent a slight thrill right through him. ‘You are a poet who creates work of quality. In your books, one can feel your determination and ardour to fight against social pretence. Your work tells me that in this world there are still people who value inner qualities more than groomed ap- pearances.’
หล่อนยิ้มเล็กน้อย จากนั้นใบหน้านวลเนียนปราศจากเครื่องสำอางก็สงบนิ่ง และท่าทีของหล่อนดูสุขุมเยือกเย็น	She smiled a little and then her smooth face devoid of make-up recovered its stillness and she looked calm and composed.
“คุณกล่าวชมผมมากเกินไปแล้ว” เขาออกตัว	‘I don’t deserve so many compliments,’ he protested.
หล่อนยิ้มและยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดู “ใกล้เวลาแล้วค่ะ ป่านนี้คณะนักเขียนที่เราเชิญคงมากันพร้อมแล้ว”	She smiled and raised her arm to look at her wristwatch. ‘It’s nearly time. By now all the writers we’ve invited will have arrived.’
เขาพยักหน้า แต่ก่อนจะก้าวออกมาเขาก็ได้ชี้ไปที่เสาตกน้ำมันต้นนั้น สีหน้าของหล่อนสลดลง	He nodded, but before stepping away he pointed to the pillar bleeding oil. Her face turned sad.
“เสาตกน้ำมันหรือคะ มันแปลกกว่าเสาต้นอื่น แต่ก็ไม่เคยมีภูตผีปีศาจที่ไหนมาปรากฏให้ดิฉันเห็นอย่างที่คนอื่นชอบมาเล่าลือกัน”	‘The oil-bleeding pillar, you mean? It looks stranger than the other pillars but I’ve never seen any demons showing up as popular belief has it.’
เขาบอกหล่อนว่าเขาสนใจมันมากทีเดียว วิญญาณกวีของเขาเข้าสิงอีกจนได้ บทกวีชิ้นต่อไป เขาคิดว่าเขาจะเขียนถึงเสาไม้ประหลาดต้นนี้	He told her that he found this very interesting. His soul as a poet was receptive to spirits. He thought his next poem would be about that strange pillar.
ภายในหอประชุมของวิทยาลัยครูเต็มไปด้วยนักศึกษาและผู้สนใจ กวีและนักเขียนทั้งห้าคนเข้านั่งประจำที่ของตน เขาในฐานะกวีที่เพิ่งได้รับรางวัล กวีอุดมคติมาหมาดๆ นั่งอยู่ริมขวาสุด ถัดมาเป็น นักเขียนนวนิยายมือรางวัล นั่งกลางคือนักเขียนเรื่องสั้นอาวุโสผู้อยู่เหนือรางวัลทั้งปวง คนที่สี่เป็น นักเขียนดาวรุ่งน้องใหม่ และคนซ้ายสุดเป็น นักเขียนหญิงผู้เขียนนวนิยายพาฝัน เรื่องของเธอขายดิบขายดีมาตลอด หัวข้อการอภิปรายคือ “วรรณกรรมและความรัก” ซึ่งถูกอกถูกใจบรรดานักศึกษาเป็นอย่างมาก	The college conference hall was full of students and other eager listeners. The five writers entered and sat at their assigned places. As a poet who had just been awarded a prize for idealistic poetry, he sat at the far right, next to an habitual prizewinning novelist. Sitting in the middle was a senior short story writer well above any literary award. The fourth was a budding writer and the one at the far left a female author of best-selling romances. The subject of the panel discussion was ‘Literature and love’, which the students found very exciting.
บรรยากาศดูคึกคักเมื่อผู้คนทยอยกันมาจนแน่นหอประชุม แววตาของทุกคนมองมาที่บรรดาผู้อภิปรายอย่างสนใจ เขารู้สึกตื่นเต้นบ้างแล้ว พิธีกรกล่าวแนะนำตัวเขาว่า “…คือกวีหนุ่มที่มีไฟแห่งอุดมคติ มุ่งมั่นผดุงคุณธรรมด้วยตัวอักษรมาตลอดระยะเวลาแห่งการสรรสร้างงานกวี เขาคือเจ้าของนามปากกา ธงรบ ประชากร และเป็นเจ้าของ  ‘รางวัลกวีอุดมคติ’ ประจำปี 2537”	The atmosphere was lively as people kept filing in until the conference hall was packed. All eyes were focused on the debaters with interest. He felt a little excited already. The moderator intro- duced him as ‘a young poet fired with idealism who has been intent on upholding righteous­ness through words in a long string of creative poetry. His pen name is Thong-rop Pracharkorn* and he has won the Idealistic Poetry Award for the year 1994’.	== = = = = * People’s Pennant.
เสียงปรบมือดังก้องหอประชุม เขาลุกขึ้นยืนโค้งคำนับ รู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย เมื่อนั่งลงแล้วเขาพยายามมองหาหล่อน นั่นไง หล่อนนั่งอยู่ในหมู่นักศึกษาแววตาใสกระจ่างมองมาที่เขาอย่างศรัทธา	Deafening applause ran through the hall. He stood up and bowed, and felt a surge of joy. When he sat down again and tried to pick her out in the audience, there she was sitting among the students, her luminous eyes on him bright with faith.
การอภิปรายเริ่มขึ้นโดยนักเขียนเรื่องสั้นอาวุโส ประเด็นที่นักเขียนท่านนั้นพูดอยู่ที่ความหมายและคุณค่าแห่งความรักของมนุษยชาติมากกว่าความรักของหนุ่มสาว อาจจะค่อนข้างจริงจังเล็กน้อย หากก็สามารถสะกดผู้ฟังได้เมื่อท่านโยงความรักมายังวรรณกรรมชิ้นเอกของโลก จากนั้นนักเขียนหญิงผู้สร้างนวนิยายพาฝันก็ได้แสดงความคิดเห็นของเธอว่า เธอเชื่อมั่นและศรัทธาในความรัก ไม่ว่าจะเป็นความรักของพจมาน สว่างวงศ์กับชายกลาง ความรักของชาร์ล็อตกับเจ้าหมูวิลเบอร์ใน แมงมุมเพื่อนรัก ความรักของนโปเลียน หรือความรักระหว่างมารดากับทารก เธอเห็นว่าล้วนเป็นความรักที่ยิ่งใหญ่ด้วยกันทั้งนั้น เธอกล่าวประโยคสุดท้ายว่า “นวนิยายของดิฉันจะถ่ายทอดความรักในทุกๆ ด้านผ่านทางตัวอักษรมาถึงท่านผู้อ่าน” เมื่อกล่าวจบเสียงปรบมือดังก้องไปทั้งหอประชุม	The senior writer of short stories opened the debate. The point he raised was of love for humankind being superior in meaning and value to love between man and woman. He was rather serious about it, yet held the interest of the audience when he linked love to the masterpieces of world literature. After him, the writer of romances expounded on her belief and faith in love, whether the love of Potjamarn Sawangwong and Chai Klang in Barn Sai Thong*, the love of Charlotte the Spider and Wilbur the Pig in Charlotte’s Web, Napoleon’s loves or the love between mother and child. She held that they were all sublime forms of love and her last sentence was, ‘My novels will extol all forms of love through the power of words for my readers.’ Sustained applause followed.	* A hugely popular romantic novel of the early fifties. = =เมื่อกล่าวจบเสียงปรบมือดังก้องไปทั้งหอประชุม: Literally, ‘When she finished speaking, applause resounded throughout the hall.’=
นักเขียนนวนิยายมือรางวัลและนักเขียนดาวรุ่งเป็นผู้อภิปรายในเวลาต่อมา ความคิดเห็นของทั้งสองคล้ายคลึงกัน “ความรักสร้างวรรณกรรม และความรักสร้างสันติสุข” นักเขียนดาวรุ่งจบประโยคเช่นนั้น	The prizewinning novelist and the budding writer were the next speakers. Their views were similar. ‘Love fosters literature and love fosters peace and happiness,’ was the young writer’s closing statement.
เขาเป็นกวีคนเดียวในที่นั้นและถูกจัดให้เป็นผู้พูดคนสุดท้าย สิ่งที่เขาเตรียมมารู้สึกว่านักเขียนอาวุโสได้พูดไปแล้วเกือบครึ่ง	He was the only poet there and was scheduled to speak last. He felt that almost half of what he had prepared to say had already been dwelt upon by the senior writer.
“ผมเชื่อในความรักที่บริสุทธิ์ ความรักที่ไม่ปลอมปนมากับความใคร่ ผมเขียนบทกวีชิ้นที่ชื่อ อุดมการณ์แห่งรัก ขึ้นมาเพื่อยืนยันสิ่งที่ผมคิดและเพื่อสนองตอบความรู้สึกส่วนนี้ของผม”	‘I believe in pure love, in love unadulterated by lust. I’ve written a poem entitled ‘The idealism of love’ to assert what I think and give vent to my feelings about it.’	ความใคร่ is usually translated as ‘desire’ (see below) or ‘craving’; lust is sexual desire (ตัณหา, ราค).
เขาพูดสั้นๆ เกี่ยวกับมุมมองด้านความรัก อาจจะมีใครเชื่อหรือไม่เชื่อ-ความรักบริสุทธิ์นั้นไม่มีในหญิงชาย ความรักต้องเจือด้วยความใคร่เหมือนที่หลายคนไม่เชื่อว่าศิลปะบริสุทธิ์มีจริง เขาคิดว่าคนที่อ่านบทกวีชิ้นนั้นของเขาน่าจะเข้าใจในสิ่งที่เขาพูดวันนี้ได้ บทกวีชิ้นนี้เองที่ทำให้เขาได้รับ “รางวัลกวีอุดมคติ” ประจำปีนี้ เขาได้รับเสียงปรบมือยาวนานไม่แพ้นักเขียนอาวุโส หลายคนมองเขาด้วยความประทับใจ เขามองเห็นหล่อนส่งยิ้มมาจากที่นั่งแถวที่สาม	He spoke briefly about the many conceptions of love. People may not believe that there was such a thing as pure love between man and woman, holding that love had to be mixed with desire, just as many people didn’t believe that there was such a thing as pure art. He thought that those who had read his poem would understand what he was outlining today. It was that very poem that had earned him the Idealistic Poetry Award this year. The applause he received was at least as sustained as for the senior writer. Many looked at him with admiration. He saw her smiling at him from her seat in the third row.
เมื่อลงมาจากเวทีอภิปราย เขาก็ได้พบหล่อน เขาได้รับคำชมอีกครั้ง และหล่อนได้ถามเขาประโยคหนึ่งว่า เขาเชื่อในคำพูดของตัวเองมากแค่ไหน เขารู้สึกว่าหล่อนไม่เชื่อเขา	When he came down from the podium, he met her. He was praised again and she asked him how much he believed in what he had said. He had the feeling that she didn’t believe him.
“ขอโทษค่ะ” หล่อนมีสีหน้าเคร่งเครียดลงอย่างฉับพลัน “ดิฉันเพียงต้องการคำยืนยัน โลกของดิฉันเต็มไปด้วยความหวาดระแวงมากไปสักหน่อยเท่านั้น”	‘I’m sorry.’ Her face tensed up at once. ‘I only want to be sure. My world is full of too much suspicion, I’m afraid.’
“เพราะอะไร” เขาถาม	‘Why is that?’ he asked.
หล่อนบอกเขาว่า “อย่ารู้เลยค่ะ เอาเถอะ คุณจะยืนยันกับดิฉันได้ไหมว่า ในโลกนี้ยังมีความรักเช่นนั้นอยู่จริง”	‘You don’t want to know,’ she told him. ‘Come, will you certify to me that in this world this kind of love really exists?’	Note the inversion, which makes for smoother reading.
เขามองหน้าหล่อน ไม่เข้าใจสีหน้าท่าทางและกิริยาที่ดูแปลกๆ นั้น หากเขาก็ยืนยันกับหล่อน “คำพูดของผมและงานเขียนทุกชิ้นของผมถ่ายทอดออกมาจากความจริงแท้จากจิตดั้งเดิมของผมนั่นทีเดียว” เขาไม่ทราบว่าหล่อนพึงพอใจคำตอบของเขามากน้อยแค่ไหน	He stared at her. He didn’t understand her strange expression, tone and attitude, but gave her the assurance she sought. ‘What I’ve said and every piece of work I’ve done comes from the sincerity of my heart.’ He didn’t know to what extent she was satisfied with his answer.
เวลาผ่านไปไม่นานนัก เขาก็หาโอกาสหวนกลับมาที่นี่อีก หล่อนยืนอยู่เงียบๆ ที่หน้าบ้านพัก เขาส่งหนังสือเล่มเล็กๆ ให้หล่อน	It wasn’t long before he found the opportunity to return to the college. She stood quietly in front of the dormitory. He gave her a slim volume.
“อุดมการณ์แห่งรัก” หล่อนอ่านชื่อหนังสือเบาๆ และกล่าวขอบคุณเขา ทั้งสองสนิทสนมกันอย่างรวดเร็ว เขามีความสุขและมีพลังที่จะเขียนบทกวีอีกหลายชิ้น จนในที่สุดเขาก็ได้รับรางวัลอีกรางวัลหนึ่งจากบทกวีชิ้นที่ชื่อ “เสาตกน้ำมัน” หล่อนดูตื่นเต้นมากเป็นพิเศษกับบทกวีชิ้นใหม่ของเขา	‘The idealism of love.’ She read out the title softly and then thanked him. The two of them grew close very quickly. He was happy and thus inspired to write several more poems and finally was awarded yet another prize thanks to his poem entitled ‘The oil-bleeding pillar’. She looked very much excited by this new poem of his.
	=
ในเวลาต่อมาอีกประมาณห้าหรือหกเดือน ทั้งสองก็ได้มีโอกาสอยู่กันตามลำพังในบ้านพักของเขา เขาแสดงความเป็นสุภาพบุรุษต่อหล่อนเสมอมาแม้กระทั่งเวลานี้ หล่อนยืนอยู่หน้าบ้านใกล้กับกอดาวเรืองที่ออกดอกสีเหลืองสด เขามองหล่อนบ่อยๆ ถึงอย่างไรผู้หญิงกับดอกไม้ก็เป็นส่วนผสมที่กลมกลืนกันที่สุด จากดงดอกไม้หล่อนเดินกลับมานั่งริมระเบียง แล้วหล่อนก็จะเดินกลับไปที่ดงดอกไม้อีก เวลาผ่านไปจวบจนอาทิตย์เริ่มอ่อนแสง หล่อนยังไม่มีทีท่าว่าจะกลับ แม้เขาจะเป็นสุขที่มีหล่อนอยู่ใกล้ๆ หากเขาก็ไม่อยากให้มีปัญหาอะไรทั้งนั้น หล่อนยังอยู่ในดงดอกไม้เมื่อความมืดเริ่มปกคลุมไปรอบๆ	Some five or six months later, the two of them found themselves alone at his lodgings. He had always behaved with her as a gentleman and he did so now. She stood in front of the house in a field of yellow marigolds. He kept his eyes on her. No matter what, women and flowers were a perfect match. From the flower field she walked back and sat at the edge of the veranda and then went back again to the flower field. Time passed; the sun began to soften. She didn’t give any indication of leaving. Even though he was happy to have her near him, he didn’t want things to get out of hand. She still lingered amid the flowers as darkness took hold of the surroundings.
เมื่อหล่อนเดินออกมาอีกครั้งหนึ่ง ใบหน้าของหล่อนดูสงบ ราบเรียบ เขาอยากจะบอกให้หล่อนกลับไปเสียก่อน แต่ก็กลัวหล่อนจะคิดว่าเขาไล่	When she came back once again, her face looked calm and smooth. He wanted to tell her to leave but was afraid she would think he was chasing her away.
“ดิฉันอาจจะกลับดึกสักหน่อย” หล่อนพูดแล้วก็เดินผ่านเขาเข้าไปในบ้าน เขามองตามหล่อน เรือนผมยาวประบ่าพลิ้วไหว หล่อนทำเช่นนี้เพื่ออะไร	‘I think I’ll stay a while longer,’ she said then walked by him and went into the house. His eyes followed her. Her shoulder-length hair was swaying. Why was she acting like this?	Literally, ‘I may go back a little later.’
ในคืนค่ำที่เงียบสนิท เขากับหล่อนอยู่กันเพียงสองต่อสอง หล่อนเข้าห้องน้ำและเปิดฝักบัวนานกว่าชั่วโมง เขาจุดบุหรี่สูบดับความกระวนกระวาย หล่อนออกมาจากห้องน้ำด้วยเสื้อผ้าชุดเดิม เขาดับบุหรี่	In the totally quiet evening, he and she were all alone. She went into the bathroom and left the shower head running for more than an hour. He kept smoking to calm his nerves. She came out of the bathroom wearing the same clothes. He put out his cigarette.	An hour-long shower and back into the same clothes? In a case like this, there’s nothing the translator can do but stick to the text, silly as it is.
“คุณบอกดิฉันว่าความรักที่แท้จริงจะต้องบริสุทธิ์ คุณเป็นเช่นนั้นจริงๆ หรือ เมื่อคุณบอกว่ารักดิฉันนั้นคุณหมายความว่าอย่างไรบ้าง ความรักขณะนั้นของคุณมีความหมายงดงามเหมือนบทกวีที่คุณเขียนหรือไม่” หล่อนหัวเราะ หลังของหล่อนแนบชิดกำแพงห้องเหมือนกับว่าหล่อนพร้อมที่จะแทรกตัวเข้าไปในกำแพงได้ทุกขณะ “ยังไม่ต้องตอบดิฉันเวลานี้หรอกค่ะ”	‘You told me that true love must be pure,’ she said. ‘Are you really like that? When you told me you loved me, what exactly did you mean? Did your love then have the same beautiful meaning as the poems you write?’ She laughed. She had her back against a wall of the room as if she was ready to go through the wall at any time. ‘You don’t have to answer me right away.’
“แต่ผมยืนยันกับคุณหลายครั้งแล้วนี่นา” เขามองหล่อน ได้กลิ่นสบู่อ่อนๆ หอมละมุนมาจากกายนั้น	‘But that’s what I’ve kept assuring you of many times.’ He looked at her, caught the faint fragrance of soap wafting from her body.
“คุณจะแตกต่างไปจากคนอื่นๆ เชียวหรือ รู้ไหม มีผู้ชายอย่างน้อยสามหรือสี่คนทีเดียวที่ดิฉันเคยพบว่า พวกเขาไม่เคยให้เกียรติและเห็นคุณค่าของความรักที่บริสุทธิ์ และผู้ชายคนที่สี่หรือห้าอาจจะเป็นตัวคุณ คุณตอบได้ไหมว่าหญิงชายที่แต่งงานกันต่างเรียกร้องและปรารถนาในสิ่งใดบ้าง และถ้าใครคนใดคนหนึ่งไม่สามารถตอบสนองความต้องการนั้นได้ ความรักที่พวกเขาพร่ำพูดจะยังคงอยู่หรือกลับกลายเป็นเช่นไร ไม่มีใช่ไหมคะ ความรักที่คุณรำพันลงในบทกวี มันปลาสนาการไปตั้งแต่มนุษย์แอบอ้างสัญชาตญาณเข้ามาปะปนกับความรักนั่นแหละ”	‘Will you be any different from so many other men, then? Do you know, there are at least three or even four men I’ve met who’ve never shown respect for pure love or seen its value, and the fourth or fifth man might well be you. Can you tell me what it is that men and women who get married expect and hanker for? And if either one is unable to answer such expectations, will the love they profess remain or turn into something else? It won’t last, will it? The love you wax lyrical over in your poems has vanished ever since man passed off instinct as love.’
“คุณอาจจะเคยผิดหวังมาก่อน จึงได้มองโลกในแง่ร้ายเช่นนั้น” เขาพูดและเดินไปที่หล่อน เขาสัญญากับหล่อนว่า ความรักที่เขามีให้นั้นจะคงอยู่และเป็นความรักบริสุทธิ์อย่างที่หล่อนแสวงหา	‘You must have been disappointed once to see the world so negatively,’ he said and walked up to her. He swore to her that the love he had for her would remain and that it was the pure love she sought.
“เป็นไปได้หรือ จะเป็นไปได้หรือ” หล่อนรำพัน เขากุมมือหล่อนไว้เหมือนจะยืนยันว่า “แน่นอน มันเป็นไปได้”	‘Can it be? How can it be?’ she bemoaned. He covered her hand with his as if to assert that ‘Of course it can be.’
“เมื่อคุณเขียนถึงเสาตกน้ำมันต้นนั้น ดิฉันรู้สึกตื่นเต้น จะมีใครบ้างที่มองเห็นความมีเสน่ห์และคุณค่าของมันมากไปกว่าความน่ากลัว อ้อ…ดิฉันไม่ได้เล่าให้ฟังว่าเคยมีคนเห็นวิญญาณที่นั่น พวกนักศึกษากลัวกันมากค่ะ คุณอาจจะไม่กลัวเพราะยังไม่เคยเห็น ถ้าคุณเคยเห็นสักครั้ง บทกวีของคุณก็อาจจะเปลี่ยนไป” หล่อนยิ้มเศร้าๆ “ดิฉันรักเสาต้นนั้นค่าที่ว่ามันไม่เหมือนใคร เอาละ คราวนี้คุณกรุณาตอบดิฉันอีกสักครั้งเถอะค่ะว่า ความรักที่บริสุทธิ์สะอาดปราศจากความใคร่มาเจือปนของหนุ่มสาวนั้นมีอยู่จริงในโลกหรือไม่”	‘When you wrote about that pillar bleeding oil, I felt excited. Would there be someone to see its charm and value rather than fear it? Oh, I haven’t told you that someone saw a spirit there. The students are very much afraid of it. Maybe you aren’t afraid because you haven’t seen it yet. If you had seen it once, your poem would have taken another turn.’ She smiled sadly. ‘I love that pillar in a way I feel sure no-one else does. All right, this time please answer me: does pure love, clean love, love devoid of lust between man and woman exist in this world?’
“ย่อมมีแน่นอน” เขาตอบและมองหล่อนแน่วนิ่ง	‘I’m definite that it does,’ he answered and looked at her steadily.
หล่อนหมุนตัวกลับหลังให้เขา ขณะนั้นหล่อนได้ทำในสิ่งที่เขานึกไม่ถึง เขายืนนิ่ง ตกตะลึง หล่อนค่อยๆ แกะกระดุมเสื้อออกทีละเม็ด และถอดเสื้อสีนวลออกจากร่างกายจนเห็นแผ่นหลังขาวสะอาด เขาใจเต้นตึกๆ หล่อนอาจจะลองใจเขาเพื่อพิสูจน์ความรักที่หล่อนตีค่าไว้สูงล้ำ เขาสะกดใจ อย่างไรบททดสอบนี้เขาจะต้องชนะให้ได้ เขาจะไม่ล่วงเกินหล่อนเป็นอันขาด หล่อนค่อยๆ ถอดกระโปรงลายต้นหญ้าออกขณะที่ยังหันหลังให้เขา และบัดนี้เรือนร่างของหล่อนปราศจากอาภรณ์ใดๆ เมื่อชุดชั้นในสีขาวถูกถอดออกจากร่างกายเป็นชิ้นสุดท้าย	She turned her back to him. She did something totally unexpected. He stood still, stupefied. She slowly unbuttoned her mauve blouse one button at a time and then took it off, exposing her white back. His heart was racing. Maybe she was testing him to check the kind of love she found invaluable. He struggled to suppress his emotions. No matter what, he had to come out of this acid test a victor. He would in no way take liberties with her. She slowly took off her skirt decorated with herbal motifs, still keeping her back to him, and when her white under­garment followed the skirt, she stood totally naked before him.	Here again inverting the terms makes for smoother reading.
“ความรักของคุณยังเหมือนเดิมอยู่หรือไม่ และคุณยังต้องการที่จะแต่งงานกับดิฉันอีกไหม” หล่อนถามย้ำ	‘Is your love still the same as before and do you still want to marry me?’ she asked again.
“ผมยังรักและให้เกียรติคุณเสมอ ใส่เสื้อผ้าเสียเถอะ” เขารู้สึกว่าเขากำลังจะเป็นผู้ชนะ เขารักหล่อน	‘I still love and respect you as always. Put your clothes back on, please.’ He felt he had won. He loved her.
“ดิฉันอยากฟังบททวีของคุณ” หล่อนค่อยๆ หันกลับมา นัยน์ตามีแววเยาะหยัน	‘I’d like to hear your poem.’ She slowly turned towards him, mockery in her eyes.
เขามองไปที่หล่อนซึ่งหันหลังแนบชิดกำแพงสนิทนิ่ง ภาพที่ปรากฏเบื้องหน้าทำให้เขาตกตะลึงไปชั่วขณะ	He looked at her as she turned and stayed still with her back against the wall. What he saw in front of him astounded him for a time.
“อะไรกัน” เขาอุทานหน้าซีด	‘What the hell!’ he exclaimed, his face livid.
“ดิฉันยังอยากฟังบทกวีของคุณอยู่นะ จำได้ไหมวันแรกที่เราพบกัน ดิฉันบอกคุณว่าอย่างไรบ้าง คุณคงจำอะไรไม่ได้แล้วล่ะตอนนี้ ฟังนะคะ” หล่อนยิ้ม “ดิฉันพูดว่าคุณเป็นกวีที่สร้างงานอย่างมีคุณค่า ได้อ่านงานของคุณแล้ว รู้สึกเชื่อมั่นและมีพลังที่จะต่อสู้กับเปลือกนอกของสังคม งานของคุณบอกดิฉันว่าในโลกนี้ยังมีคนที่มองเห็นคุณค่าภายในของมนุษย์มากกว่าสิ่งปรุงแต่งภายนอก”	‘I still want to listen to your poem. Do you remember the day we met for the first time? What did I tell you? You must have forgotten by now. Listen, then.’ She smiled. ‘I told you your work as a poet was of high quality; I had read your work; it showed determination and ardour in fighting against social pretence. Your work told me that in this world there was still someone who valued inner qualities more than groomed appearances.’
“ทำไมเป็นแบบนี้” เขาเสียงสั่น	‘Why are you like this?’ His voice was trembling.
“ดิฉันไม่ได้เป็นอะไรเลย แต่คุณสิ คุณช่วยตอบดิฉันหน่อยเถอะว่าคุณยอมรับดิฉันได้หรือไม่ และคุณยังจะแต่งงานกับดิฉันเหมือนที่สัญญาหรือเปล่าค่ะ เราจะอยู่ด้วยกันด้วยความรักที่บริสุทธิ์ได้ไหม” หล่อนถามเสียงเรียบเย็น	‘There’s nothing wrong with me. But you – please do tell me whether you accept me and will marry me as you promised or not. Can we live together in pure love?’ she asked in a cold voice.
เขารู้สึกตระหนักกับเหตุการณ์ที่กำลังประสบ หล่อนยืนนิ่งเงียบ น้ำตารินนาทีต่อจากนั้นเงียบสนิท เขาไม่พูดอะไรเลยแม้แต่น้อย คำถามของหล่อนไม่มีคำตอบ	He felt scared by what he was going through. She stood still and silent, with tears in her eyes. The next minute was dead quiet. He didn’t say a word. Her question had no answer.
“ถ้าเพียงแต่คุณจะบอกดิฉันว่า ความรักที่คุณตีค่าไว้สูงนั้นเป็นแค่เพียงจินตนาการบนหน้ากระดาษเสียแต่แรก ดิฉันจะไม่ถามคำถามนี้กับคุณเลย แต่เวลาที่ผ่านมาคุณกระทำเสมือนว่ามันเป็นเรื่องจริงทีเดียว คุณยืนยันกับดิฉันตลอดมาว่าความคิดในนั้นเป็นอันหนึ่งอันเดียวกับความเป็นจริง” หล่อนหัวเราะทั้งน้ำตา	‘If only you had told me from the start that the love which you value so highly is merely the product of imagination on paper, I wouldn’t have asked that question of you, but all this time you’ve behaved as if it was nothing but the truth. You’ve always assured me that what you thought was the truth of truths.’ She laughed through her tears.
ตลอดเวลาเหล่านั้นเขายืนนิ่งเงียบ ไม่มีคำพูดใดหลุดจากปาก หล่อนค่อยๆ สวมใส่เสื้อผ้าจนเรียบร้อย และเริ่มมีรอยยิ้มปรากฏบางๆ	He kept still and silent. Not a word escaped from his mouth. She slowly put her clothes back on and a thin smile began to appear on her lips.
>“ถึงอย่างไรก็ต้องขอบคุณในภารกิจอันยิ่งใหญ่ของคุณ” หล่อนหยิบหนังสือเล่มหนึ่งออกมาจากกระเป๋า “ความรักอันสูงส่งเช่นนี้อาจจะยังมีอยู่ในที่อื่น ขอบคุณสำหรับความรักในอุดมคติที่คุณสร้างขึ้น อย่างน้อยก็ทำให้ดิฉันมีความหวังในช่วงสั้นๆ ของชีวิต…ลาก่อน”	‘In any case I must thank you for your sublime endeavour.’ She took a book out of her bag. ‘This kind of sublime love may still exist somewhere else. Thank you for the ideal love you’ve created. At least it has given me some hope in life if only too briefly … Goodbye.’
หล่อนวางหนังสือเล่มเล็กไว้บนโต๊ะ มันคือหนังสือเล่มที่เขามอบให้หล่อน	She put the thin book down on the table. It was the one he had given her.
ลมเย็นพัดเข้ามาทางหน้าต่าง เมื่อหล่อนจากไป เขาทรุดตัวลงนั่งบนพื้นห้องอย่างอ่อนล้าและรู้สึกอับอาย ทั้งๆ ที่เขาเชื่อแน่ว่าทุกคนจะต้องตัดสินใจอย่างเขาเหมือนกัน ในเมื่อหล่อนเป็นสิ่งผิดปกติประหลาดมหัศจรรย์ของโลก	Cold wind blew through the window. When she was gone, he slumped to the floor and sat there feeling exhausted and ashamed, even though he was certain everybody would have reacted as he did, given that she was a total freak of nature.
หล่อนมีผิวหนังที่บางใส มองเห็นอวัยวะภายในตั้งแต่ช่วงอกลงมาจนถึงหัวเข่า มันบางใสจนเห็นเส้นเลือดดำ เส้นเลือดแดง หลอดลม ปอด หัวใจที่กำลังบีบตัว กระเพาะอาหาร ลำไส้เล็กที่ขดพับกันไปมา ลำไส้ใหญ่ ตับ ม้ามและกล้ามเนื้อบริเวณต้นขาที่สั่นระริก	The flesh of her front was transparent, exposing her internal organs from the level of her chest down to her knees. It was so transparent you could see the veins and arteries, the trachea, the lungs, the beating heart, the stomach, the knotted small intestine, the large intestine, the liver, the spleen and the muscles around the legs that shivered.	.
เขาลุกขึ้นช้าๆ พรั่นพรึง และกลับกลายเป็นเคว้งคว้าง หนังสือเล่มเล็กถูกเขาฉีกเป็นสองส่วน ก่อนที่จะจัดการจนมันเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย	He got up slowly, terrified and seemingly adrift. He ripped the little book into two before tearing both pieces to shreds.
หล่อนจากไปนานแล้ว บัดนี้เหลือเพียงเขายืนอยู่ท่ามกลางเศษกระดาษที่กระจายเกลื่อนอยู่รอบกาย	She was long gone. By now there was only him left standing among bits of paper strewn all around.
	‘Bot Sutthai Khong Khwamrak’, first printed in Chor Karrakeit 22, 1995. Current translation from Pharp Luang (Illusions), Praphansarn, 1999.
	.Saowaree (Saowaree Yemla-or) is a nurse in a district hospital in Ratchaburi province, where she was born. Two of her collections of short stories were short-listed for the SEA Write Award.	o