Tragedy – Arunwadi Arunmas

You will see her sitting smiling, holding a slice of lemon between two fingers. Indeed, it’s with citric acid that Arunwadi writes – yet her frantic stories are no lemons. MB

โศกนาฏกรรม	TRAGEDY
อรุณวตี	Arunwadi Arunmas	Pronounced ‘a.run.wa.dee a.run.mart’
		TRANSLATOR’S KITCHEN
บ้านของพวกเขาอยู่เหนือสุดของหมู่บ้าน ลึกเข้าไปในดงไม้ร่มครึ้ม และกอไผที่ขึ้นเบียดแน่นตลอดสองฝั่งคลอง ตัวบ้านทรงไทยสองหลังคู่งามเด่นในหมู่ไม้ ด้านหนึ่งเป็นโรงวัวและที่เก็บเครื่องมือทำนา ด้านหลังเป็นยุ้งฉางเก็บข้าวเปลือกฯซึ่งก่อสร้างอย่างมั่นคง มีคลองซึ่งขุดเองเชื่อมตัวบ้านกับคลองสายใหญ่ซึ่งเป็นทางสัญจร เรือมาดลำใหญ่แข็งแรงลอยลำอยู่ในท่าน้ำ ลูกชายของบ้านน้ำลังเล่นอยู่ในเรือ ภายใต้ร่มเงาของหลังคาที่ปกคลุมท่าน้ำ เขาพยายามที่จะปลดโซ่ที่คล้องหัวเรือไว้ออกด้วยสีหน้าเคร่งขรึม แต่พ่อของเขาผูกโซ่ไว้แน่นหนาด้วย กลัวว่าลูกที่ยังเล็กจะนำเรือออกเล่นและจมน้ำ พ่อซึ่งมักอยู่ในอารมณ์เครงเครียดบอกเขาบ่อยๆว่าเล่นอยู่ในบ้านเถิด เพราะเป็นที่ซึ่งปลอดภัยที่สุดสำหรับเขาและน้องสาว เด็กน้อยลากโซ่กึงกัง แล้วก็หยุดชะงักเมื่อได้ยินแม่ร้องเพลงมาจากข้างบนบ้าน แม่ของเขายังสาวและสวย ดวงตาดำสนิท ผอมบาง ผมที่ยาวเคลียไหล่ทำให้แม่ดูอ่อนโยนมากยิ่งขึ้น เขาเคยได้ยินเพลงนี้มาก่อนในวันที่เข้าไปในไร่ท้ายบ้านกับแม่ แล้วได้พบลุงเอม ซึ่งเป็นคนเลี้ยงวัวแหวกพงหนามเข้ามาหา ลุงเอมตัวใหญ่ ผิวคร้าม นัยน์ตาเป็นประกายขณะมองดูคู่สนทนา เขาขอโทษที่ทำให้แม่ตกใจ แล้วชมว่าแม่ร้องเพลงเพราะ … เพลงอะไรนะ เขาถาม	Their house was in the upper part of the village, deep into shady jungle and thick copses of bamboo lining both sides of a canal. The Thai-style twin house stood out amongst the trees. On one side there was a stable cum shed where agricultural implements were kept, and at the back a solidly built silo for storing rice. A canal had been dug to link the house to the canal on which people travelled. A large, sturdy dugout floated at the landing. The son of the house had taken to playing in the dugout. In the shade of the roof that covered the landing he was trying to untie the chain at the head of the boat with a solemn expression, but his father had tied the chain tight as he feared his son who was still very young would take the boat out and drown. His father, who seldom relaxed, often told him to play in the house because it was the safest place for him and his baby sister. The little child pulled the chain noisily and then checked himself when he heard his mother sing in the upper part of the house. His mother was still young and pretty, slender, with stark black eyes and hair dangling off her shoulders making her look even gentler. He had heard that song before on a day when he had gone with her in the field behind the house and then met Uncle Aem, the cowman, who was cutting through the undergrowth towards them. Uncle Aem was big, swarthy, and had sparks in his eyes as he looked at her. He begged forgiveness for frightening her and then praised her for singing so well … what was that song, he asked.
“ไม่รู้ซิ” แม่ตอบ “ฉันได้ยินมาจากพี่ชม…” แม่หมายถึงพ่อ	‘I don’t know,’ mum answered. ‘I heard it from Chom.’ She meant dad.
“ทิดชมร้องเพลงรักเป็นด้วยหรือ…” เขาหัวเราะเห็นฟันเรียงเรียบและดวงตาก็ยิ่งเป็นประกาย “ร้องอีกซิ … ฉันจะได้จำเอาไว้ร้องบ้าง…” เขาว่า แต่แม่ส่ายหน้า	‘Oh, so Chom can sing love songs, can he? He laughed, showing rows of teeth and his eyes sparkled even more. ‘Sing it again … I’ll memorise it to sing it my- self.’ he said, but mum shook her head.	Lost in translation: Chom is Tit Chom, meaning he’s done a spell in the monkhood, meaning he’s righteous.
“ไม่เชื่อว่าฉันจะร้องเพลงได้เพราะเท่าทิดชมงั้นหรือ…” เขาถามและไม่ยอมหลีกทางให้	‘You don’t think I can sing as well as Chom, is that it,’ he asked and wouldn’t give way.
“ฉันชอบฟังพี่ชมร้องคนเดียว…” แม่ตอบ คนทั้งสองจ้องหน้ากัน ลุงเอมถอนใจ แล้วหันมาพูดกับเด็กชายว่า “วัวตัวใหม่ของลุงเชื่องมาก มันผูกอยู่ตรงดงต้อยติ่งโน่น เอ็งอยากไปดูไหมล่ะ หรือจะแก้เชือกมันไปผูกตรงอื่นก็ได้นะ”	‘I only like to hear Chom sing it,’ mum answered. The two of them stared at each other. Uncle Aem sighed and then turned to say to the boy, ‘My new cow is very tame. It’s tethered at the Minnie Root hillock over there. How about having a look at it? You can even untie it and tether it somewhere else, you know.’
เด็กน้อยชอบวัว มันเป็นสัตว์โลกแสนประหลาด รูปร่างใหญ่โตพ่วงพี แต่แววตาอ่อนโยน และบางครั้งก็เศร้าสร้อยอะไรเช่นนั้น อย่างเดียวกับตาของแม่ในบางครั้งที่เขาเคยเห็น เขาขลุกอยู่กับวัวรุ่นหนุ่มของลุงเอมอยู่นานสองนาน ทำความรู้จักจบมันยอมก้มหัวลงมาเคล้าเคลียใบหน้าของเขา จากนั้นเด็กน้อยก็เป็นธุระหาใบไม้มาป้อนมัน	The little child liked cows, they were exceedingly strange animals, so stout and bulky but with tender eyes and sometimes looking so sad like mum’s eyes sometimes as he had noticed. He spent quite a lot of time with Uncle Aem’s young ox. Once they had made each other’s acquaintance, it lowered its head to cuddle his. After that the boy made it his duty to find leaves to feed it with.
จนเสียงกลองเพลจากวัดทอดทำนองมาให้ได้ยินนั่นละ	Until he heard the eleven o’clock beating of the drum at the temple.	[Announcing the monks’ last meal of the day.]
แม่จึงเดินเคียงคู่ออกมากับลุงเอม	That’s when mum came out with Uncle Aem by her side.
เมื่ออยู่ด้วยกันตามลำพังแม่ถามเขาว่า “หนูชอบลุงเอมไหม”	When they were together alone, his mum asked him, ‘Do you like Uncle Aem?’
เด็กน้อยเงยหน้าขึ้นมองดูแม่ที่กำลังเหม่อมองออกไปไกลและตอบอย่างจริงใจว่า “หนูชอบวัวของเขามากกว่า”	The little child raised his head and looked at his mother who was staring dreamily far away and answered sincerely, ‘I like his cow better’.
เช้าวันต่อมา เขาได้ยินแม่ลอกพ่อก่อนที่พ่อจะออกไปทำงานว่า ลุงเอมจะเอาวัวมาผูกกินใบไม้ในไร่นะ พ่อพยักหน้าอย่างไม่ใส่ใจ แล้วหิ้วลังเครื่องมือออกไปทำงาน	The next morning, he heard mum inform dad before he went to work that Uncle Aem would take his cows to eat the leaves in our field, you know. Dad nodded as if he didn’t care and then lifted the packing box of his tools and went out to work.
แล้วความเงียบที่น่าฟัง อย่างเดียวกับในท้องทุ่งก็แผ่กระจายเข้ามาในบ้านของพวกเขา แม่จะก้มๆเงยๆเก็บกวาดบ้าน บางคราวจะยกจานชามไปขัดที่ริมฝั่งน้ำ เขาและน้องเล็กจะวนเวียนอยู่รอบๆ ระยะนั้นแม่เงียบขรึมมาก โดยเฉพาะเวลาที่เงาของลุงเอมทอดทับลงกับสายน้ำ เด็กชายจะรู้สึกอึดอัดอย่างแปลกประหลาด เขาจะเลี่ยงไปเล่นไกล แต่ในขณะเดียวกันก็แอบมองดูอย่างไม่สบายใจ ลุงเอมจะพูดเรื่อยไม่หยุดปากหาก เห็นว่าแม่ยิ้ม เขาก็ยิ่งเศร้าใจอย่างบอกไม่ถูก	And then a silence worth listening to, the same as in the fields, spread inside their house. Mum sat about sweeping the floor. Sometimes she’d take dishes to scour by the canal. He and his little sister ran around nearby. During that time mum was very quiet, especially when Uncle Aem’s shadow stretched out over the water. The boy felt strangely uneasy. He’d sneak out to play far away but at the same time would covertly and unhappily watch as Uncle Aem spoke nonstop. If he saw mum smile, he’d feel all the more unspeakably sad.
วันต่อมาก็เหมือนวันอื่นๆที่แม่เอาน้องใส่เปล แล้วให้เขาแกว่ง ส่วนแม่จะออกไปปลูกผักในไร่ เขาหยิบเอากล่องไม้ขีดที่ใส่แมงทับไว้ออกมา แล้วก็สาละวนนับไข่เม็ดเหลืองแข็งๆของมันอยู่ข้างๆเปลน้องซึ่งหลับสนิท เขาเล่นอย่างเพลิดเพลิน พอตะวันตรงหัว แม่ก็กลับมาด้วยท่าทางตื่นเต้น กระหืดกระหอบ หน้าเป็นสีชมพูปลั่ง และเหงื่อชื้นไรผม รีบถามเขาว่าน้องตื่นหรือยัง เมื่อเขาบอกว่ายังเลย แม่กอดเขาไว้อย่างอ่อนโยนเป็นรางวัลที่แกว่งน้องดี พร้อมกับทอดถอนใจโล่งอก	The next day was the same as the other days. His mother put his little sister into a hammock and had him rock it. Then she went out to plant vegetables in the field. He picked up the matchbox in which he kept a wood-boring beetle and then engrossed himself counting the hard yellow eggs inside while staying next to the hammock where his sister slept soundly. He engrossed himself in his games. When the sun was right above his head, mum returned, looking flushed, breathless, her face a shining pink and her hair bathed in sweat. She hastily asked him if his sister had woken up. When he said not yet, mum hugged him tenderly as a reward for rocking the hammock well and at the same time she sighed in relief.
ครั้งหนึ่งแมงทับของเขาพลิกตัวได้ และกางปีกบินปร๋อไปต่อหน้าต่อตา เด็กชายใจหายวาบ เขาผวาออกตามมันไปทันที แมลงแสนสวยนั้นบินเรี่ยๆต่ำจากพุ่มไม้หนึ่งไปยังอีกพุ่มไม้หนึ่ง เหมือนหลอกล่อให้เขาไล่ตาม เขาจับมันได้ในที่สุดและพบว่าตนเองมาไกลจากบ้านมาก เขาบุกเข้าพงอ้อยกอหนาม หนองน้ำที่มีป่าเตยร่มครึ้ม เพื่อเข้าสู่ไร่ของตนเอง เสียงนกเล็กๆร้องจุ๊กจิ๊กอยู่เหนือหัว และแมลงเต่าทองหลากสีบินกันว่อนรอยรอบ ท่ามกลางความเงียบสงัดของป่านั่นเอง เขาเห็นแม่ของเขาเบียดตัวอยู่กับร่างของลุงเอมที่ก้มหน้าลงไปหา	Once, his beetle managed to turn over and spreading its wings flew away right in front of his nose. The little boy, startled, went out after it at once. That beautiful insect flew low from one bush to the next as if to entice him to come after it. He finally managed to catch it and found himself very far away from the house. He waded through a chafing clump of sugar- cane in a swamp shaded by Pandanus palm trees to return to their own field. Small birds chirped above head and varicoloured ladybugs flew all around in the quietness of the jungle there. He saw his mother pressing her body against the body of Uncle Aem who bowed his head looking at her.
เด็กชายนิ่งงัน หัวใจคล้ายหยุดต้นไปชั่วขณะ แต่หลังจากนั้นมันกลับเต้นระทึกเหมือนรัวกลอง ความรู้สึกชาด้านไปตลอดทั้งร่าง เขาออกวิ่งไปทันที  คล้ายกำลังหนีภาพที่น่ากลัว เขาไม่ได้รู้สึกหรือมองเห็นอะไรอีกเลยจนกระทั่งไปนั่งตัวสั่นอยู่ข่างเปลน้องน้อย…ตัวเขาสั่นสะท้านอย่างบังคับไม่ได้…	The little boy stood stock-still, his heart almost stopped beating for a moment, but after that started to beat fast like a drum roll. His body felt numb all over. He started to run away at once as if to flee from a frightening vision. He didn’t feel or see anything any longer until he went and sat shivering all over beside his sister’s hammock – a shivering he was unable to control.
เมื่อรู้สึกตัวอีกครั้ง เขาก้มลงมองน้องเล็กที่หลับสนิทอยู่ในเปล เขาเห็นสิ่งที่ไม่เคยเห็นมาก่อน แกช่างเป็นเด็กที่สวยงามนัก ทั้งบอบบาง สะอาดสะอ้านเสียจนทำให้เขาสะเทือนใจ  และเขารักแกเหลือเกิน เขาไกวเปลช้าๆ ไม่อยากให้แกตื่นขึ้นมา แต่แล้วแกก็ลืมตาขึ้นและทำในสิ่งที่เขากลัวที่สุด นั่นคือร้องหาแม่…	When he came to his senses again, he looked down at his baby sister still sleep- ing soundly in the hammock. He saw something he had never seen before: she was such a beautiful child, delicate and so clean he felt disturbed and he loved her so much. He rocked the hammock slowly so she wouldn’t wake up but then she opened her eyes and did what he feared most, which was call for mum.
เขาพาน้องไปคอยแม่ตรงเนินดิน ปากทางเข้าไร่ เด็กน้อยดิ้นด้วยไม่เข้าใจว่าวันนี้ทำไมพี่ชายจึงกอดเสียแน่น ราวกับเขากำลังหวาดกลัวอะไรสักอย่าง บัดนี้เด็กชายมีท่าทางเปลี่ยนไป นัยน์ตาของเขาเบิกโพลง และจ้องมองไปข้างหน้าอย่างว่างเปล่า เขามองไปที่ไหนสักแห่งในท้องฟ้า แต่มองไม่เห็นสิ่งที่เขาเคยรัก ดวงตะวันที่กราดแสงอยู่เหนือทุ่งนาที่กำลังเปลี่ยนสีไป ดอกกกสีน้ำตาลแซกแซมอยู่กับหญ้ารังนกที่ดอนเอนกลางสายลม หมู่เมฆเลื่อนลอยเงียบงัน และดอกโสนก็โรยแล้ว … เด็กชายก้มศีรษะลง น้องสาวเข้ามาดึงชายเสื้อ ถามว่า … เดี๋ยวแม่ก็มาใช่ไหม … ตอนนี้เองที่เด็กชายร้องไห้ … เขาสะอึก สะอื้นอย่างรุนแรง จนร่างกายสั่นสะท้าน น้ำตาพร่างพรูนองหน้า เด็กหญิงจ้องเจาด้วยดวงตากลมโตแสนสวย แกมีท่าทางเข้าอกเข้าใจว่าเขากำลังมีความทุกข์ แกนั่งลงเงียบๆข้างๆเขา…หลังจากนั้นสองพี่น้องก็นั่งเบียดตัวอยู่ด้วยกัน เงียบๆ	He took his sister to wait for mum by the earthen mound at the entrance to the field. The little child wriggled as she didn’t understand why today her brother was hugging her so tight as if he was afraid of something. By now the boy’s attitude had changed. His eyes were big, wide open and staring ahead emptily. He was looking at some place in the sky but didn’t see what he used to love, the sun beaming down on the paddy fields now changing colour, brown sedge combined with swollen-finger grass on the slanted mound. Under the wind, the clouds drifted silently and the sesbania already was wilting … The boy lowered his head as his sister had come closer and, pulling at his shirttail, asked ‘Mum’s coming, right?’ That’s when the boy cried. He sobbed, sobbed hard until his body shook and tears ran down his face. The girl stared at him with her utterly beautiful big round eyes. She seemed to understand that he was unhappy. She sat down quietly next to him. After that, brother and sister sat leaning against each other silently.
ตะวันค่อยๆคล้อยต่ำลง เงาต้นกุ่มยืดยาวออกไป พุ่มอ้อกอกกเป็นสีเขียวระยับพราวกลางแดดอ่อน เสียงลมพัดต้นข้าวซู่ๆแผ่วเบา นานๆครั้งจะมีเสียงเด็กเล่นจากหมู่บ้านลอยมาในความเงียบ และในความเงียบนี้เองที่แม่ปรากฏตัวขึ้น เธอเดินมาอย่างเลื่อนลอยราวกับใบไม้แห้ง ถูกลมพัดให้ปลิวไป แดดสีเหลืองยามเย็นทำให้ทุกอย่างดูอ้างว้างแปลกประหลาด แสงสว่างจากท้องฟ้าสาดจับรางของเธอเต็มที่ ร่างกายของเธอบอบบาง ทอดแขนแนบลำตัวอ่อนช้อย กะพริบตาถี่เหมือนตื่นตระหนก และไม่เข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้น เธอมองดูเด็กทั้งสองอย่างทบทวนความทรงจำ เด็กชายบอกตัวเองว่าเธอและเขาได้ตายไปจากความสัมพันธ์ที่เคยมีในกาลก่อนเด็ดขาดแล้ว…แม่นิ่งขึงเมื่อสบตาเขา เธอรู้ทันทีว่าเขารู้แล้ว…	The sun slowly slid down, the shadow of the temple-plant stretched out and dis- appeared, the patches of reed grass and clumps of sedge were green and glittered in the milder sunshine. The wind triggered gentle rustlings amongst the rice stalks. Once in a long while the rumour of chil- dren playing in the village floated in the silence and it was in that silence that mum materialised. She walked up gliding like a dead leaf tossed about by the wind. The yellow sunshine of approaching dusk made everything look oddly empty. The light from the sky caught her body entire- ly. Her body was slim, her arms gracefully limp against it, and she was blinking as if in dread of something she couldn’t under- stand. She looked at the two children as if searching her memory. The boy told himself she and he were dead to the relationship that formerly linked them for certain. His mother held his stare. She knew at once that he knew…
แล้วลมหนาวก็โรยทุ่ง กาเหว่าร่ำร้องถี่กระชั้นเมื่อฟ้าสางและก่อนย่ำค่ำ ทุ่งนาเป็นสีเหลืองทองคำชุ่มโชกด้วยน้ำค้างอันเหน็บหนาว ลุงเอมไม่มาอีกแล้ว และเห็นได้ชัดว่าแม่เกลียดเขา บางคืนเด็กชายตกใจตื่นเพราะการที่ทุ่มเถียงของพ่อและแม่ เมื่อแม่ไม่ยอมให้พ่อถูกต้องตัว พ่อตั้งคำถามด้วยอาการขุ่นขึ้ง และดูเหมือนบ้าคลั่งไปเพราะความเงียบของแม่ พ่อเริ่มตบตีแม่อย่างโหดร้าย และเธอก็ตอบโต้เขาอย่างดุเดือด ความเกลียดชังอย่างรุนแรงคุโชนในดวงตาคนทั้งคู่ แล้วในที่สุดพ่อพูดถึงผู้ชายอีกคนซึ่งแม่ยอมรับออกมาอย่างเยือกเย็น ทั้งหมดแผดเผาหัวใจของเด็กชาย เขาไปพาน้องที่ร้องไห้มานอนด้วยโดยไม่ใส่ใจคนทั้งสอง เด็กน้อยนอนกอดกันเงียบๆ เด็กชายไม่เคยพูดกับใครเลยตั้งแต่วันนั้น…	Then the cold wind withered the fields. The koels sang a capella at dawn and then at dusk. The paddy fields were a golden yellow dipped in freezing cold dew. There was no Uncle Aem any more and it was obvious that mum hated him. Some nights, the boy was startled awake because of quarrelling between mum and dad when mum wouldn’t let dad touch her. Dad asked resentful questions and it seemed mum’s silence maddened him so he began to beat her cruelly and she answered in kind. Strong hate smoulder- ed in their eyes and finally dad mentioned another man’s name, which mum acknowledged cold-bloodedly. All of this burnt up the boy’s heart. He took his sister who was crying and had her sleep with him without paying attention to the two grownups. The little children lay hugging each other quietly. The boy never talked with anyone from that day…
ท้องของแม่โตขึ้นเรื่อยๆ ทุกคนรู้กันทั่วไปว่ามีชู้ … พ่อพาน้องไปค้างบ้านย่า ทุกวันเขาจะเฝ้ามองแม่เดินช้าๆไปรอบๆบ้าน เอามือไล่ละไปตามขอบระเบียงเหมือนจะตามหาอะไรสักอย่าง ไม่มีอะไรจะเศร้าไปกว่าภาพนั้น เด็กชายตระหนักด้วยความเจ็บปวดว่าเขารักแม่มากเพียงใด…	Mum’s belly grew by the day. Everyone knew she had a lover. Dad took his daughter to stay at his mother’s house. Every day he watched mum walking slowly around the house, her hand sliding along the balcony railings as if in search of something. There was nothing sadder than that picture. The boy realised with pain how much he loved his mum.
แม่คลอดลูกอย่างโดดเดี่ยว หมอตำแยเป็นหญิงชราในหมู่บ้านที่คำพูดเต็มไปด้วยคำสบถหยาบคาย ผู้ที่มาเยี่ยมเยียนเป็นไปเพราะความอยากรู้อยากเห็นมากกว่าสิ่งอื่น แม่ไม่ได้มองดูคนเหล่านั้น ไม่ได้ตอบคำซักถามปลอบโยน หรือคำเสียดสี รวมทั้งไม่ได้มองดูลูกชายคนใหม่ วันแล้ววันเล่าที่แม่นอนหลับตานิ่งเงียบ	Mum gave birth alone. The midwife was an old woman in the village whose mouth was full of coarse swearwords. Those that came visiting did so out of curiosity more than anything else. Mum didn’t look at them, didn’t answer the words of consolation or of sarcasm and neither did she look at her new son in all the days she lay still, silent and with her eyes closed.
ในความเงียบนั้นเอง วันหนึ่งแม่เงยหน้าขึ้นแล้วได้เห็นลูกชายคนเก่ามายืนเกาะประตูห้องอยู่ เขากำลังมองดูน้องที่เกิดใหม่ ทุกอย่างในห้อง และสุดท้ายเขามองแม่ของเขา ห้องในบ้านทรงไทยนั้นอับทึบและมืด น้องของเขาซุกอยู่ในกองผ้า แม่นอนอยู่บนฟากกระดานแผ่นเดียว มีถาดสังกะสีใบใหญ่ใส่ถ่านไฟวางอยู่ใกล้ๆ ถ่านในนั้นมอดเกือบหมด เมื่อแม่คลอดน้องคนเล็กพ่อเป็นคนใส่ฟืน และเกลี่ยถ่านให้ แต่ครั้งนี้ไม่มีคนทำ เด็กชายไม่เข้าใจอะไรนัก แต่เขาก็ก้าวข้ามผ่านกองผ้าที่สกปรก จานข้าวที่ไม่ได้ล้าง เข้าไปเกลี่ยถ่านไฟให้แรงขึ้น แม่มองเขาทุกระยะเงียบๆ แล้วเธอก็หลับตาลง วันต่อมาเขาเอาน้ำร้อนมาให้แม่ เมื่อน้องร้องไห้เขาจะเข้ามาหา แต่เขากับแม่ไม่เคยพูดกัน	In that very stillness, one day she raised her head and then saw her older son who stood knocking on the door of the room. He was looking at his new-born little brother and everything in the room and finally he looked at his mother. The room in that Thai-style house was stuffy and dark. His brother was ensconced in a pile of clothes. His mother lay on a bare board. There was a large galvanised iron tray for embers placed nearby. Most of the embers on it were dead. When mum had given birth to his sister, dad was the one who put the firewood and levelled out the embers for her, but this time there was no one to do it. The boy didn’t under- stand anything much but he stepped over the pile of clothes which were dirty and over rice plates that had not been washed and undertook to equalise the embers to revive them. Mum looked at him all the time without batting an eyelid and then she closed her eyes. The next day he brought hot water to his mother. When the little one cried, he went over to him but he and mum never spoke.
เมื่อแม่แข็งแรงดีพอที่จะทำทุกอย่าง เขาก็เลิกที่จะเข้าไปยุ่งเกี่ยว เขาจะนั่งอยู่ตรงท่าน้ำ มองออกไปยังท้องทุ่งที่เงียบร้าง วันหนึ่งแม่ให้นมน้องอยู่ในห้อง เมื่อเสร็จแล้วก็เดินช้าๆเข้ามาหาเขา จ้องมองเขาอยู่เนิ่นนาน ก่อนที่จะหันกลับไป ที่ฉางข้าว เมื่อเห็นแม่ดึงเชือกล่ามวัวมาจากรั้ว เขาลุกขึ้น	When mum was strong enough to do everything, he stopped interfering. He would sit on the landing, looking out at the quiet waste land. One day, mum suckled the little one in the room. When she was done she walked slowly over to him, stared at him for a long time before turning her back to go to the silo. When he saw mum pull out one of the ropes to tether cows to the fence with he stood up.
แม่หันมามองเขาอีก แล้วเขาก็ตกตะลึงตัวแข็ง	Mum turned round to look at him again and then he grew stiff in shock.
แม่ปิ่นขึ้นไปผูกบ่วงกับขื่อแม่มองลอดบ่วงลงมาที่เขา แม่ก็ยิ้มกับลูกชายของเธอเป็นครั้งแรก	Mum climbed up to tie the noose to the beam. She looked through the noose and smiled at her son for the first time.
“ไปเสียซี” แม่บอกอย่างอ่อนโยนรักใคร่ “ไปรอที่ปากทางจนกว่าใครสักคนจะผ่านมา”	‘Go away,’ she told him with love and tenderness in her voice. ‘Go and wait at the entrance to the field until someone comes by.’
วันนั้นฝนแห่งเดือนสิงหาคมมัวหม่น มันตกอยู่ทั้งวันจนโลกเยือกเย็นเหน็บหนาว เมื่อลุงอวบผ่านมาเมื่อใกล้ค่ำ แกก็เห็นเด็กชายนั่งอยู่กกลางสายฝนอย่างโดดเดี่ยว ตาของเขาแดงกร่ำ ตัวแข็ง เย็นเยียบและน้ำตาไหลไหลอยู่ตลอดเวลา เขาบอกลุงอวบด้วยใบหน้าที่ไร้ความรู้สึกให้ไปปลดแม่ลงจากขื่อ … แม่เขาฆ่าตัวตาย … เขารอใครสักคนอยู่นานเหลือเกิน…	That day the rain of a gloomy August day fell all day until the whole world was chillingly cold. When Uncle Uap came by towards dusk, he saw a boy sitting under the rain all by himself, his eyes dark red, his body stiff, chilled to the bone, and tears streaming down all the time. He told Uncle Uap with a face devoid of feeling to go and tie down his mother from the beam … his mother had killed herself … he’d been waiting for someone for a long, long time…
ลุงอวบฟังด้วยอาการตะลึงพรึงเพริด แกรีบวิ่งเข้าไปในบ้าน ชะงักกับภาพที่เห็น แล้วก็หันหลังกลับไปบอกคนอื่นๆ	Uncle Uap listened in astonishment. He darted to the house, went in and stopped short at what he saw, and then turned round to go and tell others.
ค่ำแล้ว ใครๆลืมเด็กชายคนนั้นกันหมด มีเพียงดาวที่เริ่มขึ้นเมื่อยามค่ำเท่านั้นที่เฝ้ามองเงาเล็กๆของเขาดุ่มเดินสะเปะสะปะ ไปสู่เรือลำใหญ่ที่จอดทอดไว้ในคลอง เขาพยายามครั้งแล้วครั้งเล่าที่จะดึงโซ่ให้ขาด เพื่อที่เรือจะได้แล่นสู่ที่ไกลแสนไกล แต่ทว่าไม่เป็นผล เสียงโซ่กึงกัง เด็กชายซวนเซถลา เขาร้องไห้รำพันต่างๆนานากับตัวเอง แต่ไม่หยุดการกระทำนั้น	By nightfall, everybody had forgotten about the boy. Only the stars that began to go up in the evening sky watched his small shadow walk unsteadily yet intently to the dugout moored in the canal. He tried time and again to pull the chain to have it break so the boat could go far, far away, but he didn’t succeed. The chain clanged, the boy staggered and fell, shouted sundry complaints to himself but didn’t stop trying.
ฝนยังกระหน่ำต่อไปอีก ทำให้โลกทั้งโลกเหน็บหนาวเยือกเย็น บางทีมันอาจจะเป็นเช่นนั้นตลอดกาบในหัวใจของเด็กน้อย	The rain still pelted on, making the whole world freezing cold. Maybe it would be like this forever in the child’s heart.
	=
	= Arunwadi Arunmas, 38, was hardly 21 when her first novel of a provincial girl playing with her own blood (La Voix du sang) shocked the straight-laced and earned her a youthful following. Since then, her merciless short stories and poems have confirmed her fiendish reputation.	.