Love game in four acts – Wutisant Chantwiboon

ooo

An unusual approach to lopsided lovemaking when love goes begging. MB

ooo

เกมรักสี่บท	LOVE GAME IN FOUR ACTS
วุฐิศานติ์ จันทร์วิบูล	WUTISANT    CHANTWIBOON	Pronounced ‘wu.ti.san jan.wi.boon’
		TRANSLATOR’S KITCHEN
=	=
1 – เพื่อนสนิท	1 – Close friends
ถ้าหากเธอเป็นเพื่อนฉัน เธอจะเป็นเพื่อนของฉันได้ไหม แก้วพูด ฉันจะลองคิดว่าเธอเป็นเพื่อนของฉัน เป็นเพื่อนสนิทที่สุดที่ฉันมี เราอาศัยอยู่ห้องเดียวกันเหมือนที่เราอยู่ด้วยกันอย่างนี้ นั่นควรเป็นที่นอนของเธอ เธอชี้ไปที่มุมหนึ่งของห้อง บริเวณหน้าชั้นหนังสือที่ยึดผนังด้านนั้น ฉันจะเอาที่นอนปูให้เธอตรงนั้นในตอนกลางคืน ส่วนฉันจะนอนบนเตียงนี้ เธอว่ายุติธรรมดีไหม เธอหันมาถามความเห็น แต่ถ้าหากเธอว่ามันไม่ยุติธรรม ฉันจะให้เธอมานอนบนเตียง ส่วนฉันไปนอนหน้าชั้นหนังสือ หรือว่าเราน่าจะนอนบนเตียงเดียวกัน เตียงก็ออกจะกว้างใหญ่ขนาดนี้ เธอเห็นด้วยไหม	If you were my friend – will you be my friend? Kaeo says. Let me try to think you’re my friend, the closest friend I have. We stay in the same room as we are now. That should be your sleeping space. She points to one corner of the room, next to the bookshelf against the wall on that side. I’ll unroll your bedding right there for the night. As for me I’ll sleep on the bed. Is this fair, she turns round to ask for my opinion. But if you think it’s not fair, I’ll let you sleep on the bed and I’ll sleep in front of the bookshelf, or else we should sleep on the same bed, large as it is. What do you think?
เธอลองมานอนบนเตียงนี่ดูสิ ฉันคิดว่าเตียงคงกว้างพอสำหรับเพื่อนสนิทอย่างเรา เอาล่ะลองนอนดูสิ ฉันจะนอนข้างๆ เธอเอง เธอล้มตัวลงนอนบนเตียง ขยับร่างให้สบายตัว พยายามผ่อนคลายด้วยเสียงทอดถอนหายใจและพริ้มตาหลับ แสงจากประตูด้านหลังห้องเลือนสลัวลงด้วยเมฆฝน สายลมพราวพรูต้นโพธิ์ใหญ่เกรียวกราวราวเสียงคลื่นน้ำจากทะเล	Let’s see: come and lie down on the bed. I think the bed is large enough for close friends like us. All right, lie down now. I’ll lie down beside you. She lets herself down on the bed, moves about to feel at ease, tries to relax by taking deep breaths and closing her eyes. The light from the door at the back of the room is dimmed by rainclouds. The wind makes the big Bodhi tree bristle as loud as waves in the sea.	ลอง…ดูสิ: literally, ‘(let’s) try and see’, need not always be translated.
ผมมองดูหญิงสาวที่นอนอยู่เคียงข้างด้วยความรู้สึกยุ่งยากใจ เธอไม่ใช่ผู้หญิงสวยมากนัก แต่เธอก็น่ารัก และมีความดีงามมากมายที่เปล่งประกายอยู่ในตัว แต่ความดีงามเหล่านั้นกลับทำให้เธอกลายเป็นคนจุกจิกขี้ระแวงสงสัยอยู่ตลอดเวลา และมันทำให้ผมรู้สึกหงุดหงิดรำคาญอยู่เสมอ	I look at the young woman lying by my side with a feeling of unease. She isn’t exactly pretty, but she’s lovely and has much goodness that sparkles in her, but that goodness makes her fussy and suspicious all the time and makes me feel annoyed all the time.
มองดูอะไร หลับตาสิ อย่ากังวลไปเลย เราเป็นเพื่อนกันอยู่นะ เธอลืมตาขึ้นมองดูผม เพื่อนมองดูเพื่อนเวลาหลับมันไม่ดีหรอกเธอรู้ใช่ไหม เพราะเพื่อนไม่ควรที่จะหลงรักเพื่อนด้วยกัน หลับตาซะ หลับให้สบาย	What are you looking at? Close your eyes. Don’t worry. We’re friends, right? She opens her eyes and looks at me. A friend looking at a friend who is sleeping, that’s not good, you know that, don’t you? Because a friend shouldn’t fall in love with a friend. Close your eyes. Relax.
แก้วหลับตาลงอีกครั้ง ผมนอนมองดูท้องฟ้าผ่านปลายเท้า เมฆฝนมืดครึ้มเคลื่อนตัวอย่างรวดเร็ว ขณะเดียวกันก็รวมตัวกันหนาแน่น ผมรู้สึกง่วงนอนอย่างประหลาด อาจเป็นเพราะคืนที่ผ่านมาเราแทบไม่ได้นอนกันเลย เราทะเลาะกันอย่างรุนแรง แต่กลับเป็นการทะเลาะที่เงียบงันที่สุดเท่าที่เคยมี เธอคงรู้เหมือนที่ผมรู้ว่า สายใยที่ร้อยรัดเราไว้ด้วยกันนั้น พร้อมที่จะขาดผึงได้ทุกขณะ	Kaeo closes her eyes once again. I lie watching the sky through my feet. Dark rainclouds move rapidly, gathering and thickening at the same time. I feel oddly drowsy, maybe because the night before we hardly slept at all. We quarrelled violently, but it turned out to be the quietest row we’d ever had. She’s aware as I’m aware that the bonds that tie us together are ready to snap at any moment.
ผมหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ รู้สึกตัวอีกทีเมื่อได้ยินเสียงสายฝนโปรยปรายแผ่วเบา แก้วนอนคว่ำอยู่ข้างกาย เธอเฝ้ามองดูผมมานานเท่าไหร่แล้วไม่รู้ เธอยิ้มเมื่อเห็นผมตื่น เธอนอนหลับอย่างกะเด็กๆ เลยนะรู้ไหม เหมือนกับเด็กๆ ที่บริสุทธิ์ แต่พอตื่นเธอจะกลายเป็นอีกคน ผมเตือนเธอว่า เพื่อนไม่ควรเฝ้ามองเพื่อนอย่างนี้ เธอเอ่ยคำขอโทษ ฉันลืมตัวไป	When I fell asleep I have no idea. I come to when I hear a spatter of rain. Kaeo lies prone beside me. How long she’s been watching me I don’t know. She smiles when she sees I’m awake. You slept like a child, you know, like an innocent child, but as soon as you’re awake you become someone else. I warned you: a friend shouldn’t look at a friend like this. She apologises. I forgot myself, she says.	== = = ‘she says’ is added to make it clear that it’s the woman talking, not the narrator.
เธอลุกขึ้นเดินออกไปยังระเบียงหลังห้อง แนบหน้ากับลูกกรงเหล็ก เฝ้ามองดูฝนโปรยสายผ่านท้องฟ้าค่ำ ครู่หนึ่งมีแสงวาบผ่านเป็นรอยหยักบนท้องฟ้า ดูราวกับรากไม้ที่พยายามหยั่งลึกลงสู่บางสิ่งบางอย่างที่ลึกสุดหยั่ง เธอเอามืออุดหูก่อนที่จะมีเสียงเปรี้ยงปร้างตามมา แสงฟ้าวาบผ่านความมืดหลายหน ห้วงฟ้าสั่นสะเทือนเลื่อนลั่นอย่างน่ากลัว ทำให้ผมนึกถึงรามสูรผู้เกรี้ยวกราดขว้างขวานใส่นางเมขลา แต่นางก็ยังเริงเล่นอยู่กับยักษ์ตนนั้น ผมมองดูแก้ว เธอดูโดดเดี่ยวราวกับเธอเป็นภาพที่ห่างไกลออกไปเกินกว่าจะโอบกอด เป็นภาพของหญิงสาวยืนเพียงลำพังโดดเดี่ยวท่ามกลางสายฝนที่ตกหนาหนัก เรือนร่างของเธอเปียกโชก เนื้อตัวสั่นด้วยความหวาดกลัว ในขณะที่ท้องฟ้าคึกคะนองด้วยเสียงลั่นคำรามอย่างบ้าคลั่ง  เพียงชั่วกะพริบตา ร่างของหญิงสาวล่องลอยเข้ามาด้วยแรงอัดอะไรสักอย่าง โถมเข้ามาหาผมด้วยกายสั่นสะท้าน	She gets up and walks to the balcony at the back of the room, sticks her face against the iron baluster, watches the light rain falling from the evening sky. A moment later a flash of lightning zigzags across the sky, looking like tree roots digging deep to reach something even deeper. She puts her hands on her ears before deafening thunder follows. Lightning courses through the darkness several times. The whole expanse of sky shakes and vibrates in a terrifying way, making me think of Ramasura, the wrathful demon thunder god hurling his axe at sea goddess Mekhala who still has fun playing with the giant. I observe Kaeo. She looks lonely as if she were a vision too far away to be drawn into a hug, the vision of a young woman standing all alone under heavy rain. Her body is drenched. Her flesh is quivering with fear while the sky roars on with mad peals of thunder. In the twinkling of an eye the young woman, propelled by a power of some kind, is lifted and hurtled towards me, her body all shivering.	== = = = = = = ‘demon thunder god’ and ‘sea goddess’ are added for those readers that are not familiar with Indic mythology.
เธอร้องไห้สะอึกสะอื้น ซุกใบหน้ากับแผ่นอกของผมราวนักเล่นสกีผู้พลัดหลงจากเส้นทางและพยายามค้นหาร่องรอยความอบอุ่นคุ้นเคยของมนุษย์อยู่เพียงลำพังกลางภูเขาหิมะ แม้จะเป็นเพียงความอบอุ่นคุ้นเคยอันเล็กน้อยก็ตาม ผมถามว่าเป็นอะไร เธอยิ่งสะอึกสะอื้น ไม่มีเสียงตอบ กอดรัดผมแน่นราวกับมันเป็นการกอดครั้งสุดท้าย หรือว่ามันเป็นการกอดลาครั้งสุดท้าย ผมยังไม่ลืมเตือนเธออีกครั้ง เพื่อนจะหลงรักเพื่อนได้อย่างไร มันไม่ดีหรอกนะรู้ไหม พลางเอามือลูบเส้นผมราวแพรไหมของเธออยู่ไปมา	She cries and sobs, buries her face in my chest like a skier gone off track trying to find familiar traces of human warmth, content with only small traces of human presence. I ask her what the matter is. She sobs even more. There’s no answer. She hugs me tight as if I were her last hug or a last goodbye hug. I’m careful to warn her once again: how can a friend fall in love with a friend? This isn’t good, you know, while I stroke her silky hair.	กลางภูเขาหิมะ: in the middle of a mountain of snow – left untranslated as redundant, and the rest of the sentence is slightly rewritten to make it lighter.
แก้วเงยใบหน้าขึ้นมองผมทั้งน้ำตา เธอพยายามยิ้มและหัวเราะ ไม่เป็นไรหรอก ถึงแม้ว่าเราเป็นเพื่อนกัน แต่ก็ขอให้เพื่อนอย่างฉันได้รักเพื่อนอย่างเธอ ขอให้เพื่อนอย่างเธอมอบความรักให้เพื่อนอย่างฉันจะได้ไหม กอดฉันให้แน่นๆ เหมือนที่ฉันกอดเธอ เหมือนเพื่อนที่จากกันไปนานแล้วกลับมาพบเจอกันใหม่ หรือเหมือนกับเพื่อนที่กำลังจะจากกันไปไกล เป็นการกอดลาครั้งสุดท้ายของเพื่อน จะได้ไหม เธอมองดูใบหน้าของผม มองดูแววตาของผมและยิ้ม จูบแก้มของผม จูบดวงตาของผม จูบริมฝีปากของผม กลิ่นและรสของมันช่างคุ้นเคยจริงๆ	Kaeo raises her face and looks at me through her tears. She tries to smile and laugh. Never mind. Even though we’re friends, let a friend like me love a friend like you. May I ask a friend like you to provide a friend like me with love? Hold me tight, as tight as I hold you, as with a friend who’s going far away, the last hug of a friend, won’t you? She stares at me, stares into my eyes and smiles, kisses me on the cheek, kisses me on the eyelids, kisses me on the lips, the smell and taste of it so truly familiar.	=I fancy one cheek and two eyelids, but it could be both cheeks, or just one eyelid: how enterprising she is right then isn’t actually spelled out in the text. (Eyelids? Or eyes. Preferable to ‘eyeballs’, which is the exact translation of ดวงตา.)
ฉันจะจูบเธออย่างที่เพื่อนจูบกัน ฉันจะกอดเธออย่างเพื่อนกอดกัน โอ้…เพื่อนรักของฉัน มือไม้ของเธอลูบไล้เปะปะราวกับนักแสวงหาผู้ออกเดินทางค้นหาดินแดนใหม่	I’ll kiss you as friends kiss each other. I’ll hug you as friends hug each other. Oh … my dear friend. Her hands stroke me tentatively like an explorer starting on a journey in search of a new land.
เอาล่ะ สำหรับเพื่อนพอแค่นี้เถอะ เธอพูดอย่างจริงจัง	All right, for a friend that’s enough, she says earnestly.
=	=
2 – พี่สาวและน้องชาย	2 – Elder sister and younger brother
ถ้าหากเราเป็นพี่น้องกัน เธอคงต้องเป็นน้องชายของฉัน เพราะเธออายุน้อยกว่าฉัน หรือเธออยากจะเป็นพี่ชายของฉัน คงไม่ได้แน่ ยังไงฉันก็มีอายุมากกว่าเธอ ฉันจึงควรจะเป็นพี่สาวเธอ เอาล่ะน้องชาย ทำตัวดีๆ หน่อยนะ แกต้องเชื่อฟังฉัน เพราะว่าน้องชายต้องเชื่อฟังพี่ แล้วฉันจะรักแกมากๆ ทีนี้แกนอนได้แล้ว	If we were brother and sister, you’d be my little brother, because you’re younger than me. Now, if you wanted to be my elder brother, well, that’s impossible. In any case I’m older than you, so I should be your elder sister. All right, little brother, behave your- self. You must obey me because the younger must obey the older, and then I’ll love you very much. Now you can lie down.
เธอทำเสียงขู่ผม ลุกขึ้นจัดแขนจัดขาผมให้อยู่ในที่ทางอันถูกควร และเฝ้ามองดูผลงานของตนราวกับผมเป็นประติมากรรมที่เธอเสกสรรปั้นแต่งขึ้นมา ทีนี้ก็หลับตาได้แล้ว หลับตาปี๋เลย ไม่อย่างนั้นฉันจะเรียกตุ๊กแกมากินตับ ยังไม่หลับตาอีก นี่แน่จะหลับหรือไม่หลับ เธอหวดมือลงบนสีข้างของผม จนผมต้องรีบหลับตา ดีแล้วหลับตาซะ ไม่อย่างนั้นฉันจะเรียกคนบ้ามาจับตัวแก แต่ถ้ายังไม่รีบหลับละก็พี่จะทำอะไรฉัน ผมลืมตาถาม เธอหวดตีผมอีก ก็จะตีแกให้ตายน่ะสิ แล้วฉันก็จะเรียกตำรวจมาจับแก ตำรวจต้องจับพี่ต่างหาก ถ้าพี่ตีฉันจนตาย นี่แน่ะ ยังไม่หยุดพูดอีก หลับตาซะ เธอตีผมอีกหลายครั้ง ผมหลับตาและนอนนิ่ง	She makes her voice sound threatening, gets up, arranges my arms and legs into a suitable position and examines the result as if I were a sculpture she had created. Now close your eyes, close your eyes tight, otherwise I’ll call the gecko to come and eat your liver. You haven’t closed your eyes yet. Are you going to or not? She slaps my ribs with her hand so I hasten to close my eyes. Good, keep your eyes closed, or else I’ll call the madman to deal with you. But if I don’t close my eyes, what will you do to me, I open my eyes and ask. She strikes me again. I’ll beat you to death, that’s what, and then I’ll call the police to arrest you. It’s you they’ll arrest if you beat me to death. Well now! And you won’t even stop speaking! Close your eyes. She strikes me again, several times. I close my eyes and lie still.
ดีแล้ว ต้องอย่างนี้สิ ถึงจะเป็นน้องชายที่น่ารัก น้องชายที่น่ารักของพี่ เธอพูดพึมพำแผ่วเบา เอามือค่อยๆ ลูบไล้เนื้อตัวของผม สางเส้นผมให้เรียบร้อย ไล้ใบหน้าผมอย่างอ่อนโยน ดึงผ้าขึ้นคลุมหน้าอก และดูเหมือนเธอจะเบียดร่างลงนอนข้างๆ ผม แขนข้างหนึ่งโอบผ่านหน้าอกของผมไล้ฝ่ามือไปมาราวกับต้องการให้ผมเคลิ้มหลับ เธอก้มลงจูบแก้มของผมหลายครั้ง พึมพำแผ่วเบา หลับซะนะคนดีของพี่	That’s good. That’s how it should be as my lovely little brother, my lovely little brother, she mumbles in a low voice. Her hand slowly strokes my flesh, rakes through my hair to put it into place, strokes my face tenderly, pulls the sheet to cover my chest and it feels as if she’s twisting her body to lie down beside me. One of her arms hugs my chest, the palm of her hand stroking back and forth as if she wants me to fall asleep. She bends over and kisses my cheek repeatedly, mumbling softly, Sleep, sweetheart.
ถ้าพี่ทำอย่างนี้ น้องชายคงนอนไม่หลับหรอก ผมบอกกับเธอไปอย่างนั้น ลืมตาขึ้นเห็นใบหน้าดุของเธอ ทำไม ทำไมแกจะนอนไม่หลับ ก็พี่ปลุกน้องชายอีกคนของฉันให้ตื่นขึ้นมาน่ะสิ นั่นเห็นไหม เธอเหลือบมองดูส่วนกลางของผม และทุบท้องผมจนตัวงอ ดีสมน้ำหน้า อยากคิดลามกกับพี่สาวก็ต้องเจออย่างนี้ ผมพยายามเถียงว่าเธอต่างหากที่ทำให้น้องชายผมตื่น เธอทุบหน้าอกผมอย่างปั้นปึง ไม่เป็นไรหรอก ไหนๆ ก็ตื่นแล้ว พี่จะสอนอะไรน้องสักอย่าง เธอมองดูผมอย่างเจ้าเล่ห์	If you keep doing this, I won’t sleep, I tell her. Opening my eyes I see her fierce face. Why? Why won’t you sleep? Well, you’re waking up my own little brother. See? She casts a sideways glance at my midriff and slaps my tummy, making me double up. You deserve this. Thinking obscenely of your big sister, that’s what you deserve. I try to object that she’s the one who wakes up my little brother. She gives my chest a mighty slap. Never mind, it’s already awake anyway. Let me teach you some- thing. She looks at me with mischief in her eyes.	น้องชายคงนอนไม่หลับ: bawdy allusion lost in translation: the น้องชาย (little brother) here is not the narrator but his phallus; the girl misunderstands, hence her ‘fierce face’.
ถ้ามีหญิงสาวมานอนอยู่ข้างๆ แกจะทำยังไง เธอถาม ผมส่ายหน้าไปมา ถ้าหญิงสาวคนนั้นรักแก เขาก็คงยอมเป็นของแก และถ้ายิ่งแกรักเขา แกก็ต้องละมุนละไมกับเขา อ่อนโยนกับเขา โอบกอดเขาไว้และคอยปลอบโยนเขา แล้วหลังจากนั้นน่ะหรือ ฉันรู้ว่าแกอยากจะทำอะไรกับเขา แต่สำหรับผู้หญิง ในฐานะที่ฉันเป็นผู้หญิง ฉันก็คงอยากให้คนรักสัมผัสร่างกายของฉันทุกส่วน และพี่อยากให้ฉันสัมผัสร่างกายทุกส่วนไหม เธอมองดูผมนิ่งนาน	If a young woman comes and sleeps beside you, what will you do, she asks. I shake my head. If that woman loves you, she must be willing to be yours, and if you love her all the more you must be soft with her, tender with her, hug her to comfort her and after that, well now, I know what it is you want to do with her, but for a woman, given that I am a woman, I’d want my lover to touch every part of my body. And you want me to touch every part of your body, don’t you? She looks at me without blinking for a long time.
แกอยากลองสัมผัสดูหรือ ลองดูสิ ฉันไม่ว่าอะไรหรอก แต่แกต้องเบาๆ และอ่อนโยนนะ	Do you want to try? Then try. I won’t say anything. But you must be light and gentle.
ผมกอดเธอ ปลอบโยน สอดสองมือเข้าใต้เสื้อยืดของเธอ สัมผัสหน้าท้องของเธออย่างแผ่วเบา และเริ่มเอาจริงเอาจังมากขึ้น ถอยร่นเสื้อของเธอขึ้นเหนือทรวงอก ปลดตะขอเสื้อใน เผยให้เห็นเนินถันเล็กกระทัดรัดและกลมกลึง มือผมลูบไล้ ริมฝีปากผมเริ่มทำงานจนร่างของเธอเกร็งบิดรองรับการสัมผัส ดวงตาหรี่ปรือ แล้วในทันใดนั้น เธอเอามือตบหัวผมอย่างแรง ผลักใบหน้าออกห่าง	I hug her, comfort her, slip both my hands under her t-shirt, touch her tummy lightly and become increasingly eager, raise the rim of her shirt above her breasts, undo the hook of her blouse, revealing the small, well-formed and round mounds. My hands glide. My lips begin to work until her body stiffens and twists under the contact, her eyes turn languorous, and right then she slaps me on the head hard and pushes my face away.
แกมันจะมากเกินไปแล้วน้องชาย แกคิดว่าฉันเป็นอะไร	That’s too much, little brother. What do you take me for?
=	=
3 – แม่และลูกชาย	3 – Mother and son
ผมยืนอยู่บนระเบียงหลังห้อง เหม่อมองดูสายฝนที่ตกอยู่เบื้องนอกอย่างแผ่วเบา ความอึดอัดหนักหนาเริ่มผ่อนคลาย ทั้งภายนอกและภายใน ด้วยผมชักไม่สนุกกับเกมที่เธอเล่น ซึ่งมันคงทำให้เธอรู้สึกผิดเช่นกัน เธอนอนเงียบอยู่บนเตียง ราวกับไม้ตายซากแน่นิ่งอยู่ตรงนั้น	I stand on the balcony at the back of the room, gazing absently at the rain that falls outside lightly. My tense unease is beginning to abate outside as well as inside as I don’t find the game she plays funny, which must make her feel guilty too. She lies quietly on the bed as a dead log would lie there.
ครู่ใหญ่ผมเดินเข้ามาในห้อง เปิดตู้เย็น ดื่มน้ำแก้วใหญ่ หันไปถามเธอว่าต้องการน้ำไหม แล้วรินน้ำใส่แก้วเอาไปให้เธอ หญิงสาวรับน้ำไปดื่ม ส่งแก้วคืนและเฝ้ามองดูผม	After a long while I walk back into the room, open the fridge, drink a large glass of water, turn round to ask her if she wants any, then fill up the glass and take it to her. The young woman takes the water and drinks, returns the glass and watches me.
ฉันรู้ว่าฉันเอาแต่ใจตัวเอง ฉันขอโทษ	I know I’m selfish, she apologises.	ฉันขอโทษ = I’m sorry.
เธอก็รู้ ทุกครั้งที่ฉันอยู่ใกล้ เธอทำให้ฉันมีความสุข ฉันรู้สึกว่าเธอเป็นเหมือนเพื่อนของฉัน เธอเหมือนพี่น้องของฉัน แต่กระนั้นเธอก็เป็นคนที่ฉันรัก ถึงแม้เธอจะไม่ได้รักฉัน จนบางครั้งฉันยังรู้สึกว่าเธอเป็นเหมือนลูกชายของฉัน เธอมองดูผม ฉันอยากให้เธอเป็นเหมือนเพื่อน พี่น้อง คนรักและลูกชาย	You know that every time I’m near you, you make me happy. I feel as if you’re my friend, you’re like a brother, but for all that you’re the one I love, even though you don’t love me, so that sometimes I also feel you’re my son. She looks at me. I’d like you to be like my friend, my little brother, my lover and my son.
แต่ถ้าเธอเป็นลูกของฉันจริงๆ โถ…เด็กน้อยผู้น่าสงสาร มานอนใกล้ๆ แม่นี่สิ เธอขยับพื้นที่ให้ผมนอน หนาวมั้ย มานอนใกล้ๆ แม่สิ น้ำเสียงของเธออ่อนโยนจนผมต้องเบียดร่างเข้าใกล้ทรวงอกของเธอ เธอกอดผมไว้และร้องเพลงกล่อม ลูบหัวให้ผมและกอดผมแน่นจนแทบหายใจไม่ออก มันทำให้ผมนึกถึงแม่ ผมแทบไม่เคยได้กอดแม่เลยในชีวิตที่ผ่านมา ผมเป็นเด็กน้อยที่น่าสงสาร โหยหาอ้อมกอดของแม่ นั่นแหละที่ทำให้ผมกอดเธอแน่นขึ้น	But if you’re really my son, goodness … Poor little child, come and lie down close to mummy. She moves to give me room to lie down. Are you cold? Come and lie down close to mummy. Her tone of voice is so soft I draw closer and twist my body to be near her bosom. She hugs me and sings a lullaby, strokes my head and hugs me so tight I can hardly breathe. It makes me think of Mum. I’ve hardly ever hugged Mum in the life that has been. I’m a poor little child, craving for my mother’s arms. That’s what makes me hug her tighter.
โถ…ดูสิ รักแม่มากไหม แม่จะดูแลเจ้าเอง เธอขยับร่างเพื่อกอดผมได้ถนัดขึ้น ใบหน้าผมซุกอยู่กับทรวงอกเล็กๆ ของเธออย่างแนบชิด อยากกินนมของแม่ไหม เธอถามพลางถลกเสื้อขึ้น ปลดตะขอยกทรงออก เผยให้เห็นทรวงอกทั้งสองข้าง และเบียดเข้าหาผม นมของแม่ไง อยากกินนมของแม่ไหม	My goodness … Look at you. Do you like mummy very much? I’ll take care of you. She moves to hug me even more comfortably. My face is nested in her small breasts tightly. Do you want to suckle, she asks while hitching up her shirt and undoing her bra, freeing both her breasts and twisting to get closer. Here, mummy’s breasts. Do you want to suckle?
มือของผมลูบไล้เนินถันแผ่วเบา ริมฝีปากผมซุกไซ้หาความอบอุ่นที่อยู่ตรงหน้า หรือมันคือความฝันอันไกลโพ้นกันแน่ แต่ผมไม่สนใจ เธอมองดูผมด้วยรอยยิ้มพึงพอใจ โอบกอดผมไว้ ปล่อยให้ผมดูดดื่มจากทรวงอกตามความต้องการ มันทำให้ผมรู้สึกเหมือนตัวเองได้กลับไปเป็นเด็กอีกครั้ง	My hands stroke her breasts lightly. My lips pluck in search of warmth ahead or is it a distant dream? But I don’t care. She looks at me with a contented smile, hugs me, lets me suck at her bosom as I wish. It makes me feel as if I’d become a child once again.
อย่ากัดแม่สิจ๊ะ แม่เจ็บรู้ไหม เธอพูด แต่ยังปล่อยให้ลูกน้อยดื่มดูดอย่างอิสระ ร่างของเธอเกร็งพลิกหงายเผยทรวงอกทั้งสองข้าง ส่งเสียงครางเล็ดลอดแผ่วเบาอย่างพึงใจ มือของเธอจับหัวของผมไว้และมิได้พยายามผลักไส แต่กดมันไว้แน่นแนบทรวงอก	Don’t bite me. You hurt me, you know, she says but still lets her little child suckle freely. Her body stiffens and turns over, exposing her breasts. She lets out a low moan of satisfaction. Her hands grab my head and don’t try to push it back, but press it tighter against her chest.
=	=
4 – คนรักที่ไม่ได้รัก	4 – Lover without love
ได้โปรดเถิดที่รัก เป็นคนรักของฉัน เป็นคนรักของฉัน เธอครวญครางด้วยเสียงกระเส่าเร่าร้อน บิดเบือนเรือนร่างราวกับเกลียวเชือก ผมแก้สายกางเกงเลและปลดมันออกพร้อมกับผ้าชิ้นสุดท้ายอย่างง่ายดาย ร่างของเธอเปล่าเปลือยอยู่ในความสลัวรางของห้อง เส้นร่างของเธอเด่นชัดในความมืด ผมจ้องมองดวงตาพริ้มหลับ ผมสยายเต็มหมอนสีขาวนวล และเริ่มออกเดินเรือสำรวจเพื่อค้นหาดินแดนใหม่ ท่ามกลางท้องทะเลครืนคลั่งบิดรวนครวญครางโยกโยนเรือน้อยตามลูกคลื่นถาโถม	Please, darling, be my lover, she moans in a sultry voice that quavers, coiling her body like a twisted rope. I untie the fisherman pants and take that last garment off her easily. Her body is naked in the dimness of the room, its contours clear in the darkness. I stare at the tightly closed eyes, at the hair sprayed all over the creamy white pillow, and set sail in search of a new land in the middle of a wildly groaning sea that tosses the little boat about with every wave breaking in.	[Note the inevitable lapse into the Eastern age-old imagery of lovemaking after a straightforward enough description of foreplay … and use your imagination if you must.]
ครั้นพอเห็นภูมิประเทศแห่งใหม่อยู่เบื้องหน้า หวังจะเอาเรือเข้าหลบในอ่าวลึก แต่ก่อนที่เรือจะหันหัวเขาสู่ปากอ่าว พายุร้ายเร่งโหมตามเข้ามาหวังจมเรือต่างถิ่น ปัดป่ายไปมาราวกับมีมือยักษ์โยนเรือออกไป ปากอ่าวถูกปิด เปล่งเสียงร้องสะอึกสะอื้นครวญครางปฏิเสธ	When a new territory comes in sight ahead, I hope to have the boat enter the shelter of a deep bay, but before it can set course to the entrance to the bay, a violent storm ensues that seeks to capsize the alien boat, buffeting it as if a giant hand kept flicking it away. The entrance to the bay is closed down with cries and sobs and groans of refusal.
>อย่า…ไม่…ไม่…ฉันทำไม่ได้ เธอไม่ได้รักฉัน เสียงร้องร่ำด้วยความสิ้นหวัง ผมตัวแข็งชาราวกับถูกตึงอยู่กับที่ ก่อนพลิกร่างลงนอนข้างๆ อย่างหมดอาลัย	‘Don’t … no … no … I can’t do it. You don’t love me, the voice keeps pleading in hopelessness. I’m stiff and numb as though held back to a stop before I turn over to lie by her side in despair.
มันเป็นความจริงที่ผมไม่ได้รักเธอ จะมีบ้างก็คงเพียงเยื่อไยอันบางเบาแห่งความสงสาร จนบางครั้งให้นึกสมเพชเวทนา ในเมื่อเธอสามารถเลือกที่จะใช้ชีวิตของตัวเอง เลือกที่จะไปพ้นจากความเจ็บปวด แต่เธอกลับไม่เลือก ทั้งที่รู้ว่า ไม่ว่าจะอย่างไรผมก็ไม่อาจรักเธอได้ แม้ผมจะใช้ความพยายามมากแค่ไหนก็ตาม	It’s true that I don’t love her. The little there is is a thin thread of pity, even of occasional compassion if only she was able to choose to live differently, to choose to get rid of her pain, but instead she doesn’t, even though she knows that, no matter what, I don’t love her, however much I try to.
เสียงร้องไห้เงียบลงแล้ว เธอค่อยๆ ซุกตัวเข้าหาผม กอดผมไว้ ฉันขอโทษ ฉันยังไม่พร้อม ฉันไม่รู้ว่าเธอรู้สึกกับฉันยังไงกันแน่ บอกฉันสิ บอกฉันได้ไหมว่าเธอรู้สึกกับฉันยังไง อย่าเงียบสิ อย่านอนเงียบอย่างนี้ เธอทำให้ฉันกลัวรู้ไหม เธอก็รู้ว่าฉันรักเธอมากแค่ไหน แต่เธอไม่เคยบอกฉันเลย เธอกระซิบอยู่ข้างหู และจูบแก้มของผม	The sound of crying has stopped. She slowly draws closer and hugs me. I’m sorry, I’m still not ready, I don’t know how you feel about me for sure. Tell me, will you? Can you tell me how you feel about me? Don’t be silent. Don’t stay silent like this. You frighten me, you know that? You know how much I love you, but you’ve never told me. She whispers in my ear and kisses my cheek.
เธอคงไม่รักฉันใช่ไหม เหมือนที่เธอเคยบอก ไม่เป็นไรหรอก ไม่รักก็ไม่เป็นไร ขอให้ฉันรักเธอคนเดียวก็พอแล้ว นะ…พูดอะไรหน่อยสิ อย่าเงียบอยู่อย่างนี้ นะ…ให้ฉันทำอะไรก็ได้ ฉันยอมเธอทุกอย่าง เธอจ้องมองดูผมเต็มตา แต่ผมแทบจะไร้ความรู้สึก เหมือนมีอะไรบางอย่างมาขวางกั้นเอาไว้	You don’t love me, do you? As you used to tell me. It doesn’t matter. It doesn’t matter if you don’t love me. Let me love you alone, loving you alone is enough … Say something. Don’t be silent like this … Make me do whatever you want. I’ll let you do anything. She stares at me insistently but I’m almost without any feeling, as if there were some sort of partition between us.
ไม่รักก็ไม่เป็นไร ไม่เป็นไรหรอก ขอหอมให้ชื่นใจหน่อยนะ เธอจูบแก้มสองข้างของผม และเลื่อนมาจูบปากของผม เคลื่อนตัวเข้าหาผม มือของเธอเริ่มสำรวจเนื้อตัวของผม พูดกับฉันหน่อย แล้วฉันจะยอมเธอทุกอย่าง พูดกับฉันหน่อย ผมยังคงเงียบ ไม่รู้สึกอยากพูดอะไร นั่นเป็นเพราะผมได้พูดไปหมดแล้ว ผมไม่ชอบการพูดอะไรซ้ำซาก	If you don’t love me, never mind, it doesn’t matter. Let me kiss you to feel a little better. She kisses me on both cheeks and moves to kiss me on the mouth, draws closer to me. Her hand begins to roam over my flesh. Talk to me and I’ll let you do anything. Talk to me a little. I’m still silent. I don’t feel like saying anything. That’s because I’ve said everything already. I don’t like to repeat myself.
เธอจูบปากผมเนิ่นนาน แต่ผมไม่มีความรู้สึกอะไรเลย เนื้อตัวของผม ร่างกายของผมราวกับถูกแช่แข็ง หรือไม่ผมก็กลายเป็นหินไปเสียแล้ว จนเธอค่อยๆรับรู้ได้ถึงความแข็งกระด้างเย็นชา เธอค่อยๆถอนกายออก เลื่อนตัวไหลลงจากเตียงนอนราวกับขี้ผึ้งที่กำลังหลอมละลาย ร่างของเธอดูเหมือนจะหลอมละลายไปเสียแล้ว เปล่งเสียงร้องครวญครางร่ำไห้ราวกับแผ่นเสียงตกร่อง ดังซ้ำซากอยู่เช่นนั้น ไม่รู้จบ	She kisses me on the mouth and lingers there but I don’t feel anything at all. My flesh, my body are like deep-frozen or else I’ve turned into stone, until she slowly perceives the stiff numbness and slowly withdraws her body, slides out of bed like melting honey. Her body seems about to melt, issuing a pleading moan like a scratched record going over the same track like that endlessly.
เมื่อไหร่จะจบสักที ผมได้แต่ทอดถอนหายใจ…	When will it be over? I merely exhale a long sigh…
=	=
พิมพ์ครั้งแรก นิตยสารช่อการะเกด 48, 2552	‘Keim rak see bot’ in Chor Karrakeit 48, 2009
	Wutisant Chantwiboon, born 1973 in Ayutthaya in a trading family, is the author of two collections of short stories and of two novels for young readers. His ‘Marlee’s second death’ was published here on 18/5/2012.

Kleepkaeo – ’Rong Wongsawan

ooo

This short story comes from the very first collection ’Rong Wongsawan published in his late twenties, earning him the dubious reputation of a womaniser and bon vivant. Typical of this master of wordplay, the title of that collection, Nao Phooying, is patterned on nao jai (feeling forlorn, neglected) and hints at total frustration over women. The frustrating woman here is Kleepkaeo, whose name means ’orange jasmine petal’. MB

กลีบแก้ว	KLEEPKAEO
’รงค์ วงษ์สวรรค์	’RONG WONGSAWAN==
		TRANSLATOR’S KITCHEN
1	1
พรเลิศหยีตาข้างหนึ่งและยิ้มที่มุมปากเมื่อผมบอกว่าประคินไปเยี่ยมลูกชายที่โรงเรียนประจำศรีราชา หล่อนจะค้างที่นั่นสักสองสามคืนด้วย เกี่ยวกับกิจธุระในโรงงานแป้งมันสำปะหลังของหล่อน	Phornleut crinkles one eye and half- smiles when I tell him Prakhin has gone to visit our son at the Sriracha* boarding school. She’ll stay there a few more nights to check on her cassava flourmill.	ยิ้มที่มุมปาก: literally, ‘smiles from the corner of his mouth’. * Spelling of Si Racha then.
“โชคดีวายร้าย เสาร์อาทิตย์เมียไม่อยู่บ้าน”	‘Tremendous good luck: this weekend the missus is away.’
ขณะนี้เราจิบวิสกี้กันอยู่ที่บาร์ทางแถบล่างของ กรุงเทพฯ	We sit sipping whisky in a bar of the Bangkok underworld.
“พรุ่งนี้ไปเที่ยวด้วยกันไหม ผมจะเอาเรือเร็วออกเที่ยวไปตามแม่น้ำมันเรื่อยๆ”	‘Let’s go out tomorrow, shall we? I’ll have the speedboat cruise up and down the river.’
“หน้าฝนไปเที่ยวเรือมันจะได้ความอะไร”	‘Taking a boat out in the rainy season, is that a good idea?’
“เป็นเสียอย่างงี้ซี ไม่ทันฟังให้จบเสียก่อน” พรเลิศเบ้หน้า ชะโงกเข้ามาจนใกล้ผม แล้วกระซิบโดยไม่จำเป็นเลยเพราะในบาร์มีเราอยู่เพียงสองคน “ผมจะจัดปาร์ตี้ลับเฉพาะขึ้นไงล่ะ พูดแค่นี้แล้วสนใจมั่งรึยัง”	‘See how you are: you won’t let me finish.’ Phornleut screws up his face, leans towards me and whispers, need- lessly as there’s only the two of us in the bar, ‘I’ll set up a private party, how’s that? Enough to get your attention?’
“ทีเด็ดอีกแล้ว…?”	‘One of your tricks again…’
เพื่อนที่เคยฟาดแข้งกันมาในสนามฟุตบอลพยักหน้า และเรียกวิสกี้มาอีกรอบหนึ่ง	My friend since our shin-bashing days on the soccer pitch nods and orders a new round of scotch.
แต่ผมก็ยังลังเลใจอยู่ดี กับพรเลิศถึงเราจะสนิทสนมกันอย่างไร ผมก็ไม่ลืมว่าประคินเกลียดเพื่อนคนนี้เข้ากระดูก ไม่ใช่ในฐานะที่เขาเป็นเจ้าของกิจการบาร์และราตรีสโมสรหลายแห่งเท่านั้น หากเป็นเพราะพรเลิศกว้างขวางในสังคมผู้หญิงทุกแบบ และใจคอกว้างขวางหยิบยื่นมาให้เพื่อนฝูงเสมอ…โดยเฉพาะกับผม	But I’m still reluctant. With Phornleut, no matter how close we are, I don’t forget that Prakhin hates my friend’s guts, not just for being the owner of several bars and nightclubs but because he’s popular in women circles of all kinds and very generous lending them out to friends – to me in particular.	In English, it’s a man’s guts you hate; in Thai, his bones.
ประคินอาจจะเป็นผู้ดีเกินไปและยุ่งอยู่กับการค้าของหล่อนจนน่าเวียนหัว สองสิ่งนี้ก็ไม่ใช่สาเหตุที่ทำให้หล่อนต้องนอนค้างอ้างแรมตามลำพังมากคืนกว่า…กับผม ตลอดกว่าสิบปีในชีวิตแต่งงานของเรา มันเป็นเพราะผมอดไม่ได้เมื่อเห็นผู้หญิงอื่น เมื่อมีโอกาส หรือแม้ไม่มีก็พยายาม	Prakhin may be too much of a lady and too dizzily involved in her trading, but these are not the reasons she’s had to sleep many more nights alone than … with me during the ten years plus of our married life; rather, it’s that I can’t help myself when I see other women: I go for them or at least try.
ประคินรู้ดี แต่เราก็ไม่เคยทะเลาะวิวาทกันเลย ช่างเยือกเย็นจนผมเกือบจะว่าหล่อนคือน้ำแข็งที่ไม่รู้จักละลาย	Prakhin knows all about it, but we’ve never quarrelled. So cool I’d say she’s ice that won’t melt.
จะเคยพูดบ้างก็เพียงว่า “คุณไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยมั่งหรือไง ปีนี้คุณสี่สิบสองแล้วนะ-นรา”	The most she’ll say is, ‘Don’t you ever get tired? This year, you’re forty-two, you know, Nara.’
“อะไรกันตั้งสี่สิบสอง” ผมหัวเราะหัวใคร่ ยืดอกขึ้นสูดลมเข้าไปเต็มปอดแล้วก้มลง “…ผมนึกว่าเพิ่งยี่สิบแปดเท่านั้นเสียอีก”	‘What do you mean forty-two?’ I laugh out loud, stretch my chest for a lungful of air and then bend over. ‘I thought I was only twenty-eight, actually.’
“ฉันขวางคุณเหลือเกินแล้วนะ” ประคินปัดมือผมที่วุ่นอยู่กับจี้เพชรบนเนินอก	‘Don’t let me stop you.’ Prakhin brushes off my hand fumbling with the jewelled pendant on her bosom.
เปิดลิ้นชักโต๊ะทำงานของหล่อน หยิบสมุดเช็คขึ้นมากรอกเงินจำนวนหนึ่งลงไป…ยื่นมาให้ผม	Opens the drawer of her desk, picks up the cheque-book, writes down a certain amount and hands me the cheque.	Part of ‘modern’ writing at the time: leaving out the subject or rather making minced meat of sentences.
การมีเมียรวยและไม่ขี้หึง…มันดีอย่างนี้เอง	Having a wife who’s rich and not jealous … that’s how it goes.	มันดีอย่างนี้เอง: variant: isn’t that great?
2	2
เราออกเรือในตอนเช้าตรู่ของวันอาทิตย์ ฝนปรอยบางๆ และอากาศชื้นทำให้ต้องล่อวิสกี้กันทั้งเช้าๆ อย่างนี้	We get the boat out in the early morning on Sunday. It’s drizzling and the dampness in the air has us downing whisky this early.
ผมนึกแล้วไม่ผิด พรเลิศจะต้องมากับมิสเฮเลน นักร้องฟิลิปปินนาคนใหม่ของเขา แวน นักข่าวสังคมชื่อดังทั้งร้ายและดี เกี่ยวก้อยกับระชวย ตัวประกอบภาพยนตร์ที่ขึ้นชื่อว่าใจง่ายที่สุดในโลกเซลลูลอยด์	I got it right: Phornleut had to come with Miss Helen, his new Filipino singer. Also Waen, the well-known social columnist, both wicked and good, hand in hand with Rachuay, a supporting actress notorious for having the easiest heart of the celluloid world.
และนั่น คือผู้หญิงอายุสิบเก้าที่พรเลิศบุ๊คตัวเอาไว้ให้ผม	And there is the nineteen-year-old woman Phornleut has booked for me.
“กลีบแก้ว ครับ” พรเลิศแนะนำ “ชายผมสีเทาผู้นี้คือ นรา นักเขียนเรื่องโรแมนติกที่เคยบอกไว้ไงล่ะ”	‘Kleepkaeo…’ Phornleut introduces. ‘This grey-haired man is Nara, the romance writer I’ve told you about.’
“ดิฉันเคยอ่านเรื่องของคุณมาบ้างแล้ว ยินดีมากค่ะที่ได้รู้จัก”	‘I’ve read some of your stories. Very glad to meet you.’
น้ำเสียงของกลีบแก้วช่างเป็นกันเองและมีรอยยิ้มอยู่ในตา	Kleepkaeo’s voice is very friendly and there’s a smile in her eyes.
ผมขอบคุณหล่อนเบาๆ ตามวิสัย	I thank her in a low voice, as I always do.
จุดบุหรี่ขึ้นในขณะที่คิดว่าจะเริ่มจับเส้นหล่อนต่อไปอย่างไรดี	Light up a cigarette while I ponder how to get on with her further.
เจ้าพระยาตอนเช้าเป็นภาพที่งามจับตา สองฟากฝั่งเริ่มตื่นและเคลื่อนไหว ทิวไม้เขียวกระจ่างชัดขึ้นเมื่อต้องแสงแดดบางๆ ชาวสวนพายเรือผลไม้ออกมาจากลำคลองเล็กๆ คนขายกาแฟหนุ่มบีบลูกยางแตรประจำเรือของเขาด้วยความคึกคะนอง หญิงสาวนุ่งกระโจมอกลงมาอาบน้ำที่ท่าหน้าบ้าน ฟอกสบู่ไปทั่วทั้งตัวกระมิดกระเมี้ยน ช่างเรือกลไฟโยนฟืนเข้าในเตา ชาวเรือเปิดขยายทางท้ายของเขาขึ้น รวบหูมุ้งซุกๆ เอาไว้ แล้วก็ลงมือจุดไฟหุงข้าว พลางเบิกตาขึ้นไปบนท้องฟ้า	The Chao Phraya in the morning offers an arresting sight. Both banks are beginning to wake and stir. The rows of trees turn green under the mild sunrays. Orchard people paddling boatfuls of fruit come out of small canals. A young coffee seller squishes the pear-shaped rubber of his boat horn in high spirit. A young girl in a sarong knotted round her chest goes down to bathe at the landing in front of her house and soaps herself all over demurely. A steamer’s mechanic throws fuel into its furnace. A sailor lifts his collapsible roof at the back, tucks away the ends of his mosquito net, and then lights a fire to cook rice while glancing upwards to survey the sky.
ผมไม่สนใจภาพเหล่านี้มากไปกว่าละอองน้ำฝนที่เกาะบนเรือนผมและหัวคิ้วของกลีบแก้ว นอกจากจมูกดื้อรั้น หล่อนมีริมฝีปากค่อนข้างหนา แต่ได้รูปและน่าจูบอีกด้วย	I’m not nearly as interested in those scenes as in the droplets clinging to Kleepkaeo’s hairdo and brow. Besides a headstrong nose, she has rather thick lips, but well-shaped and kiss-inviting too.
กางเกงขาสั้นผ้าเนื้อหยาบๆ และเสื้อแบบเชิ้ตแต่ปิดคอ-รัดทรวง ตัดด้วยผ้าไหมสันกำแพงรับกับผิวเกลี้ยงเกลา ก็เป็นอีกอย่างที่ชวนให้หลงใหล ผมเป็นอย่างนี้เอง ความรู้สึกฉับไวและขี้มักจะอดไม่ได้กับผู้หญิงทุกคน	Her shorts of rough cloth and round-necked chest-hugging shirt cut in silk, a mountain cliff against her neat skin, are another invitation to insanity. That’s how I am. Swift of feeling and unable to resist women.
“ขอวิสกี้ให้ดิฉันสักแก้ว ได้ไหมคะ”	‘May I have a glass of whisky?’
หล่อนเริ่มต้นก่อน	She is the first to begin.
“ทุกอย่างที่กลีบแก้วต้องการ…ต้องได้เสมอในเรือลำนี้” นี่เป็นเสียงของพรเลิศ	‘Everything you want, Kleepkaeo, is yours on this boat.’ This is Phornleut’s voice.
ผมเดือดดาลตัวเองที่กลายเป็นคนเชื่องช้าไปเสียแล้ว	I’m furious at myself for being slow- witted.
“ฝนตกน่ารำคาญ แต่วิสกี้คงจะช่วยให้อารมณ์ดี” ผมเริ่มขึ้นบ้างเมื่อพรเลิศหายไปในเคบินขนาดย่อม “คุณคงดื่มเสมอ?”	‘This rain is annoying but whisky will improve our mood,’ I begin when Phornleut has gone down to the smallish cabin. ‘Do you drink much?’
“ไม่หรอกค่ะ” หล่อนเอียงคอ “สำหรับวันอย่างนี้เท่านั้น ดิฉันพอจะรู้ความหมายของปาร์ตี้แบบนี้อยู่บ้าง”	‘Not at all.’ She tilts her neck. ‘Only on days like these, to get into the mood of a party like this one.’
กลีบแก้วหัวเราะ ช้อนตามองลึกเข้ามาในตาของผม	She laughs, raising her eyes deep into my eyes.
ผมชักรู้สึกกระด้างกระเดื่องยังไงพิกล	I feel suddenly oddly abashed.
“ผมจะไปเอาวิสกี้ให้คุณดีกว่า” ผมพูดขึ้นทำไมก็ไม่รู้ “เฮเลนคงไม่ยอมปล่อยพรเลิศขึ้นมาบนนี้อีกก็ได้”	‘Let me get you that whisky,’ I say I don’t know why. ‘Helen might not let Phornleut come back up here.’
“ทำไมหรือคะ”	‘Why not?’
ผมชะโงกหน้าเข้าไปจนชิดแก้มหล่อน “คุณสวยน่ะซี ได้ยินไหม คุณสวยกว่าเฮเลนและระชวย”	I bend over to within touch of her cheek. ‘Because you’re beautiful. Do you hear? More beautiful than Helen and Rachuay.’
กลีบแก้วไม่ตอบและผมคิดว่าหน้าหล่อนก็คงไม่แดงเรื่อขึ้นมาสักนิด ผมจึงผละจากหล่อนลงไปในเคบิน เกือบจะสะดุดกองเชือกหัวคะมำ	Kleepkaeo doesn’t answer and I think she doesn’t blush either, so I part from her and go down to the cabin, tripping on a coil of ropes and almost falling flat on my face.
ผู้หญิงคนนี้อวดดียังไงนะ หล่อนทำให้ผมขวยเขินและประหม่าอย่างบอกไม่ถูก	What’s with this cocky woman that makes me feel so shy and nervous?	อย่างบอกไม่ถูก: don’t know, hard to say – catch-all phrase that doesn’t say much.
3	3
ระชวยและเฮเลนนั่งเล่นถอดไพ่กันอยู่ แวนเปิดแผ่นเสียงเพลงร็อกแล้วลุกขึ้นเต้นรำท่าแปลกๆ ผู้หญิงสองคนหัวเราะชอบใจ ระชวยตบมือให้จังหวะก่อน แล้วหล่อนก็ทนนั่งอยู่เฉยไม่ได้ลุกขึ้นหมุนตัว กระโปรงผ้าดอกบานเป็นวงกลมได้ฉากกับสะเอวคอดและช่วงขาอวบของหล่อน	Rachuay and Helen sit playing cards. Waen puts on some rock music and then gets up and dances peculiar. Amused, the two women laugh. Rachuay claps her hands to the beat first and then can’t keep still, springs up and spins, her flowery skirt a wheel between her narrow waist and chubby thighs.	Note here the avoidance of adverbs to make the sentences swing: ‘peculiar’ rather than ‘oddly’ or ‘in a peculiar way’ and ‘amused’ rather than ‘laugh delightfully’ or some such.
พรเลิศหยีตาข้างหนึ่งตามเคยเมื่อเห็นผม เขาส่งแก้ววิสกี้สำหรับกลีบแก้วให้ ผมรับมาถือไว้แล้วหนีบติดมือขึ้นไปข้างบนอีกขวดหนึ่ง	Phornleut crinkles one eye as usual when he sees me. He passes me the glass of whisky for Kleepkaeo. I take it and then palm a bottle as well and go back up.
กลีบแก้วนั่งครึ่งนอน ชันขาข้างหนึ่งอยู่บนเตียงหวายแบบหรูหรา ดีไซน์ขึ้นโดยเฉพาะสำหรับดาดฟ้าเรือ ผมลากเก้าอี้นั่งเตี้ยๆ เข้าไปจนชิดหล่อนมากที่สุดเท่าที่จะทำได้	Kleepkaeo is reclining with one leg up on a fancy wicker deckchair. I drag a small chair as close to her as I can.	Gained in translation: ‘deckchair’ as qualifier rather than the heavy ดีไซน์ขึ้นโดยเฉพาะสำหรับดาดฟ้าเรือ (designed especially for a boat deck).
ผู้หญิงอายุสิบเก้าคนนี้คอแข็งพอใช้ หล่อนจิบวิสกี้กับน้ำแข็งได้มากเท่าๆ กับผมทีเดียว	This nineteen-year-old woman can hold her liquor. She matches me downing whisky on the rocks.
หน้าแดงขึ้นเพียงเล็กน้อย เสียงปร่าไปบ้างแต่หัวเราะเสียงใสตามเคย	Her face a little red, her voice a little slurred, but her laughter as clear as before.
“คุณเป็นนักเขียนอาชีพหรือคะ” หล่อนถาม	‘Are you a professional writer, sir?’ she asks.
ผมตอบว่า “เรียกผมว่านราดีกว่า ค่อยฟังดูเป็นกันเอง”	I answer, ‘You can call me Nara; it’s more congenial.’
“งั้นดิฉันจะถามใหม่ นราคะ คุณเขียนหนังสือเป็นอาชีพ ใช่ไหมคะ”	‘Then I’ll ask you, Nara, writing is your profession, isn’t it?’
“จะว่างั้นก็ได้กระมัง เพราะนอกจากเขียนหนังสือกับมีเมียเศรษฐีแล้วผมก็ไม่ได้ทำอะไรอีกนี่…”	‘You can put it like that, I suppose, because besides writing and having a rich wife I do nothing else…’
“ดีนะคะ”	‘That’s good.’
“อย่างแรกหรืออย่างหลัง?”	‘What is? The former or the latter?’
ผมกุมมือข้างหนึ่งของหล่อน	I cover one of her hands with mine.
กลีบแก้วไม่ขัด เบือนสายตาไปในแม่น้ำ	She doesn’t demur, looks away at the river.
“ทำไมไม่ตอบล่ะ”	‘Why don’t you answer?’
“ไม่รู้จะพูดว่ายังไงนี่คะ”	‘I don’t know what to say.’
“กลีบแก้ว อยากฟังเรื่องการมีเมียเศรษฐีของผมบ้างไหมล่ะ”	‘Kleepkaeo, do you want to hear about my having a rich wife?’
“ไม่หละค่ะ นรา”	‘No, Nara.’
หล่อนเรียกชื่อผมสนิทสนม	She pronounces my name just so.	สนิทสนม: close, very friendly.
“งั้นก็เล่าเรื่องของคุณเองให้ผมฟังบ้าง”	‘Then tell me about you.’
“อย่าดีกว่าค่ะ” กลีบแก้วดึงมือกลับไปและยกแก้ววิสกี้ขึ้นจิบ “คุณไม่ต้องเล่าให้ดิฉันฟัง และดิฉันก็ไม่เล่าให้คุณฟังดีกว่าไหมคะ รู้จักกันเพียงแค่นี้ พรุ่งนี้เราอาจะไม่รู้จักกัน”	‘Better not.’ She withdraws her hand and raises her glass for a sip. ‘You don’t have to tell me and I don’t have to tell you. Isn’t it better that way? Knowing this much of each other, maybe tomorrow we won’t remember each other.’
“ผมจะลืมคุณได้ยังไง กลีบแก้ว”	‘How could I forget you, Kleepkaeo?’
คราวนี้ผมไม่เพียงจับมือ แต่ยื่นหน้าเข้าไปจูบหล่อนทีเดียว ที่ริมหูก่อนแล้วจึงที่แก้ม แล้วไล่ดะไปถึงปลายคาง “ใครจะลืมได้ แม้จะรู้จักเพียงนาทีเดียว”	This time I just don’t take her hand but move forward and kiss her, the rim of her ear first and then her cheek and then all the way down to her chin. ‘Who could forget you, even meeting you for a minute only?’
กลีบแก้วยันคางผมเบาๆ ไม่เชิงขัดขืนและไม่เชิงเต็มใจ	Kleepkaeo pushes against my chin lightly, neither objecting nor consenting.
ผมชักรู้สึกกระดากกระเดื่องอีกแล้ว	I’m disconcerted yet again.
อยากจะลงไปจิกหัวถามพรเลิศเดี๋ยวนี้ กลีบแก้วเป็นผู้หญิงอย่างไร แต่คิดไปอีกที นี่เป็นเพียงชั่วโมงแรกที่เราพบกัน ยังมีเวลาอีกนาน	Feel like going down to knock Phorn- leut on the head and ask him right now what kind of woman Kleepkaeo is, but on second thoughts, this is only our first hour with each other. There’s still plenty of time.
เรือลำนี้จะต้องแล่นต่อไปอีกจนค่ำ จนถึงดึก แล้วก็ลงได้เริ่มต้นกินเหล้ากันแต่เช้าอย่างนี้ ถ้าผมไม่รู้จักกลีบแก้ว ก็โง่เต็มทน	This boat will sail until dusk, and given that we’ve begun to drink since morning like this, if I don’t get to know Kleepkaeo then I’m a fool.
ฝนขาดเม็ดเมื่อเลยเมืองนนท์ เลี้ยวคุ้งวัดเฉลิมพระเกียรติ กลีบแก้วลุกขึ้นเดินไปตามลูกกรงเรือ ผมชมร่างได้สัดส่วนของหล่อนจนอิ่มใจ แล้วก็ทนนั่งดูต่อไปไม่ได้ ลุกขึ้นเดินตามไปช้าๆ	It stops raining when we are past Nonthaburi round the bend of the Chalermphrakiat temple. Kleepkaeo gets up and walks along the ship’s rail. When I have my fill of ogling her well-proportioned body I can’t stand remaining seated, get up and follow her slowly.	. Chalermprakiat temple
กลีบแก้วหันมาดู	She turns and looks at me.
ผมทำเป็นก้มหน้ามองดูระลอกน้ำข้างล่าง	I pretend to peer at the ripples down there.
“ไม่ลงไปข้างล่างกันบ้างหรือคะ-นรา ป่านนี้คงสนุกกันใหญ่แล้ว”	‘Shouldn’t we be going down, Nara? By now they must be having fun.’
ผมพยักหน้า	I nod in agreement.
กลีบแก้วสอดแขนกับแขนผม เราเดินกอดเกี่ยวกันลงไป	Kleepkaeo hooks her arm to mine. We walk down clutching each other.
4	4
กว่าจะถึงเวลาอาหารกลางวัน ผมเต้นรำจังหวะร้อนๆ จุดไฟแทบติดเสียจนหอบ จะหยุดพักมั่งก็ไม่ได้ เพราะกลีบแก้วชอบเหลือทน	Before it’s time for lunch, I dance frantically, almost lighting a fire till I gasp. Can’t stop to rest because Kleepkaeo loves it.
และหล่อนกระซิบกับผม “รู้ไหมนรา คุณเป็นพาร์ทเนอร์ที่วิเศษที่สุด”	And she whispers to me, ‘You know, Nara? You’re a most wonderful partner.’
แล้วก็ยังพรเลิศอีกคน “ไม่น่าเชื่อเลย อายุสี่สิบยังเต้นรำได้คล่องแคล่วยังงี้ ผมเองยังยอมแขวนรองเท้าไปหลายปีแล้ว ถ้าไม่จำเป็นจริงๆ”	And Phornleut strikes his oar in: ‘Incredible! Forty years old and dancing so nimbly. Myself I put my court shoes away years ago, and only get them out when it’s really necessary.’
(ก็เพราะมันจำเป็นน่ะซีโว้ย ผมตะโกนในใจ อยากจะตะบันหน้าให้สักที)	(It’s because it’s really necessary, you fool! I shout in my head. I’d like to give him a punch on the nose.)
ส่วนแวนนั้นไม่มีปัญหา เขาเพิ่งสามสิบห้ายังไม่เต็ม จึงรู้สึกสนุกเต็มที่และพยายามจะเปลี่ยนคู่ให้ได้ แต่ผมไม่ยอม เพราะผมรู้มาตั้งนานแล้วว่าระชวยช่ำชองมาอย่างไร	As for Waen, no problem: he isn’t quite thirty-five, so he enjoys himself fully and tries to swap partners, but I’m not having any, because I’m familiar with Rachuay’s skills.
เราไปหยุดกินกลางวันกันที่บางปะอิน พักผ่อนพอข้าวไม่ทันเรียงเม็ดดี กลีบแก้วจะชวนผมว่ายน้ำเล่นอีก ดีที่ผมหลีกเลี่ยงเสียทันโดยอ้างว่าไม่ได้เอากางเกงอาบน้ำมา	We stop for lunch at Bang Pa-in, rest until rice hasn’t quite settled. Kleepkaeo invites me to go for a swim, an offer I turn down promptly by claiming I didn’t bring my swimsuit.	. Bang Pa-in palace
หล่อนจึงโดดลงไปดำผุดดำว่ายอยู่คนเดียว	So she jumps and romps about in the water on her own.
“ผมชักอยากเล่นน้ำมั่งแล้วซีแฮะ” แวนพูดเปรยๆ	‘I feel like going for a swim as well,’ Waen says out of the blue.
ผมชูกำปั้นขึ้นและถลึงตา เขาจึงทำท่าเจื่อนๆ แต่ไม่วายยักคิ้วและยิ้มหน้าทะเล้น	I shake my fist and glare at him, so he pretends to look sheepish but can’t help raising an eyebrow and making an impish face.
“เด็กคนนี้เป็นไง?” พรเลิศเลี่ยงมาถาม	‘So how is she?’ Phornleut turns to ask me.
“กำลังศึกษาอย่างใกล้ชิดทีเดียว” ผมตอบ “นี่เราจะกลับกันเมื่อไหร่”	‘I’m working on it,’ I answer. ‘When are we going back?’
“แล้วแต่จะสะดวก เอางี้ดีไหม” เขายกนาฬิกาข้อมือขึ้นดู “นอนเอาแรงกันสักตื่นเย็นๆ ค่อยล่องกลับมันเอื่อยๆ ขึ้นไปฉลองที่บาร์ผมอีกสักมื้อ แล้วก็ต่างคนต่างไป”	‘Whenever it’s convenient. How about…’ Flicks his wrist to look at his watch. ‘…taking a nap and when we’re up by early evening sail back and celebrate with another meal at my place and then we’ll call it a day.’	ต่างคนต่างไป: each [of us] will leave.
ผมตอบตกลง	I answer fine.
พรเลิศยิ้ม ชี้ให้ดูกลีบแก้วในน้ำ แล้วยกนิ้วหัวแม่มือ	Phornleut smiles, points at Kleepkaeo in the water and then raises his thumb.
“เฮเลนก็นั่นเสียเมื่อไหร่ แลกกันไหมล่ะ?” ผมแกล้งถามไปยังงั้นเอง	‘Helen isn’t bad either. Shall we swap?’ I ask just to tease him.
พรเลิศยักไหล่	Phornleut shrugs his shoulders.
“เย็นใจเถอะ-นรา คุณยังไม่แก่สักนิด เฮเลนมีสัญญาจะต้องร้องเพลงให้ผมอีกตั้งสองเดือนกว่า คุณยังมีเวลา”	‘Be patient, Nara. You’re not old. Helen’s still under contract with me for another two months plus. You still have time.’
หนุ่มเจ้าสำราญนัมเบอร์วันของกรุงเทพฯ ยกมือขึ้นตบไหล่เบาๆ ผมยักคิ้วให้กลีบแก้วในน้ำนิดหนึ่ง และอยากหมุนเข็มนาฬิกาให้เย็นย่ำเร็วๆ	Bangkok’s number-one playboy pats me on the shoulder. I glance at Kleepkaeo in the water and feel like moving the clock hands to reach early evening fast.
5	5
ผมต้องฆ่าเวลาด้วยการกินเหล้าถี่ๆ และเล่นไพ่อย่างดุเดือด ความรู้สึกในใจกับกลีบแก้วจึงค่อยบรรเทาลง	I must kill time tippling and playing cards fiercely to have my feelings for Kleepkaeo simmer down.
หล่อนสนิทสนมขึ้นมากทุกนาทีที่ผ่านมา จนเมื่อเรือเทียบท่าบ้านริมน้ำของพรเลิศ หล่อนเต็มใจให้ผมสวมรองเท้าให้แก่หล่อน และกลีบแก้วเองก็มิได้ขวยเขินที่จะกลัดกระดุมคอเสื้อเม็ดล่างให้แก่ผม เขย่งขึ้นจูบคางผมและลูบผมสีเทาของผมเล่นอย่างเอ็นดู	She’s been growing more congenial with every passing minute so that when the boat reaches Phornleut’s riverside house, she’s most willing to let me put her shoes on and isn’t averse herself to buttoning the collar of my shirt for me and tiptoeing to kiss me on the chin and stroke my silvery hair fondly.
เราไปฉลองกันที่บาร์ของพรเลิศอีกหลายเมา เมื่อใกล้จะสองนาฬิกาของวันใหม่ผมจึงมีโอกาสได้ขับรถไปส่งแวนกับระชวยที่บ้านชายโสดของแวน และไปส่งกลีบแก้วที่บ้านราชวิถี	We go and celebrate at Phornleut’s bar with many a tipple. Nearly two hours into a new day I have the opportunity to drive Waen and Rachuay to Waen’s bachelor digs and Kleepkaeo to her house on Ratchawithi.
“บ้านเช่าส่วนตัวของดิฉันเอง” หล่อนบอกเมื่อถึงประตูบ้าน	‘My very own rented house,’ she tells me when we reach her door.
ผมจัดแจงเดินอ้อมมาเปิดประตูให้ กลีบแก้วหากุญแจในกระเป๋าถือของหล่อน แล้วสอดเข้าไปในช่องของมัน	I rush round to open the car door for her. She fumbles in her handbag for the key and then slips it in its slot.
ประตูบานใหญ่เปิดช้าๆ	The large door slowly opens.
“ขอบคุณมากที่อุตส่าห์มาส่ง … สวัสดีนะคะ”	‘Thank you very much for the lift. Good- night.’
“อ้าว” ผมร้องออกมาอย่างไม่คาดฝัน “ทำไมงั้นล่ะ”	‘What!’ I cry out, incredulous. ‘How can that be?’
“ดึกมากแล้ว-นรา ควรจะกลับบ้านเสีย ป่านนี้ภรรยาเศรษฐีของคุณคงจะคอยจนหายห่วง…”	‘It’s very late, Nara. You should go back home. By now, your rich wife must be waiting until she’s past caring.’
“เขาไม่อยู่หรอก” ผมร้องเสียงสั่น “เขาไปบ้านนอกอีกตั้งหลายวันจะกลับ”	‘She isn’t there!’ I shout tremulously. ‘She’s gone upcountry, won’t be back for days.’
“งั้นก็ยิ่งจำเป็นที่คุณจะต้องกลับไปเฝ้าบ้าน ดูแลขโมยให้ดี ขอบคุณนะคะ”	‘All the more reason for you to go back lest the house is burglarised. Thank you so much.’
กลีบแก้วพยายามเบี่ยงตัวหลบเข้าประตู	Kleepkaeo tries to squeeze past to the door.
ผมรีบแทรกเข้าไปติดๆ หับประตูไว้อย่างเก่า แล้วสวมกอดหล่อนทันทีทันควัน	I match her moves. Shut the door like before and then take her in my arms.
“คุณยังไม่ได้ปิดไฟรถ” กลีบแก้วละล่ำละลักออกมาจากอ้อมแขนผม	‘Your car lights are still on,’ she sputters and pulls out of my embrace.
ผมกอดหล่อนแน่นเข้า พูดแทบไม่เป็นภาษาคน “ให้มันเปิดอยู่อย่างนั้นแหละ”	I hug her tight and blubber, ‘Let ’m be.’
“พอเถอะค่ะ-นรา” กลีบแก้วพยายามบ่ายเบี่ยง “แค่นี้คุณก็ไปคุยกับเพื่อนฝูงกับใครๆ ได้แล้วว่าคุณได้ดิฉัน ไม่พอใจรึคะ วันหลังค่อยพบกันใหม่”	‘Enough, please, Nara.’ Kleepkaeo tries to dodge me. ‘Like this you can already claim with your friends you’ve had me. Isn’t that enough? Till we meet again, then.’
ผมส่ายหัวช้าๆ…ไม่มีวันเสียสละ	I shake my head slowly. Giving up is out of the question.	ไม่มีวันเสียสละ: Variant: No way!
6	6
กลีบแก้วลังเลอยู่ตลอดเวลา ทำให้ผมกระปรี้กระเปร่าขึ้นอย่างไม่น่าเชื่อ	Kleepkaeo playing for time perks me up incredibly.
ผมจูบปลอบใจหล่อนที่ริมจมูก	I kiss her tender at the brim of her nose.	ปลอบใจ: to console, cheer up
“มีอะไรเย็นๆ ดื่มกันบ้างไหม ตัวคุณร้อนผ่าว…”	‘Do you have anything cold to drink? You’re burning hot.’
กลีบแก้วไม่ตอบ	Kleepkaeo doesn’t answer.
ผมฉวยจังหวะรุนหลังหล่อนเข้าไปในห้องรับแขก แล้วจัดแจงผสมเหล้าผู้หญิงขึ้นสองแก้วที่บาร์เล็กๆ หน้าห้องกินข้าวของหล่อนนั่นเอง	I take the liberty to follow her into the lounge and set about mixing two lady’s-drinks at the little bar in front of her dining room.
“แก้คอแห้งเสียหน่อย” ผมเปรย	‘Just to wet your whistle,’ I remark.
หล่อนรับไปถือไว้	She takes the glass and holds it.
เรานั่งอยู่บนเก้าอี้บุหนังขนาดใหญ่ตัวเดียวกัน ผมตั้งต้นชวนหล่อนคุย ถึงความสนุกเมื่อเช้า เหล้าแก้วแรกของหล่อนในเรือ มื้อกลางวันที่บางปะอิน การเต้นรำและเล่นไพ่อย่างดุเดือด เรื่องตลกเบาสมอง จนกระทั่งการดื่มแชมเปญฉลองกันในบาร์ของพรเลิศ และเรื่องสกปรกที่แวนชอบสาธยายขึ้นมาบ่อยๆ แล้วอ้างว่าเป็นเรื่องจริง	We sit down on the same leather couch. To begin with I make her talk, about the fun in the morning, her first glass of whisky on the boat, the lunch in Bang Pa-in, the frantic dancing and card- playing, all sorts of silly things including our cracking open some champagne in Phornleut’s bar and the dirty stories Waen kept coming up and pretending they were true.
ผมพยายามยั่วหัวใจเป็นเวลานานพอสมควร กลีบแก้วเป็นฝ่ายฟังมากกว่าพูด ผมเห็นหล่อนง่วงงุนเต็มที จึงฉวยแก้วเหล้าของหล่อนไปวางเสียบนโต๊ะ	I endeavour to arouse her heart for quite a while. She listens more than she speaks. I see she’s very drowsy so I take her glass and put it on the table.
เรื่องมันก็สมคะเนนั่นแหละ แต่มันไม่ทุกอย่างไป กลีบแก้วไม่ขัดขืน ไม่เลยสักนิดเดียว ช่างสงบนิ่งเหมือนน้ำในแก้ว ผมพยายามโยนเหรียญทองลงไปเท่าไหร่ไม่กระเพื่อม ผมพยายามอย่างยิ่งยวด จนโทมนัสหัวใจไปเอง ผมสอดแขนไว้กับแผ่นหลังของหล่อน กระชับร่างไว้แน่น กระซิบคำหวานกับหล่อน อ้อนวอนหล่อน ไม่มีคำตอบเอาเสียเลย มีแต่ความเงียบเชียบและลมหายใจกระหืดกระหอบของผมเท่านั้น ช่างเงียบแสนเงียบ เงียบเหมือนยามหลับทั้งที่หล่อนกำลังตื่น ผมแทบหมดจิตหมดใจ	The story goes as expected, but not all of it. Kleepkaeo doesn’t resist, not in the least, as still as water in a glass. No matter how far I try to throw the gold medal, not a ripple. I try my very best. Until the heart grieves by itself. I slip my arm under her back, draw her to me in a tight embrace, whisper blandishments to her, beseech her. There’s absolutely no answer, only silence and the panting of my breath. So darned quiet, quiet as in sleep even though she’s wide awake. I’m almost totally discouraged.
ไม่ว่ากับผู้หญิงคนไหน ผมไม่เคยทุ่มเทเรี่ยวแรงลงไปเหมือนกับให้กลีบแก้วเลย	With no other woman have I ever expended as much energy as with Kleepkaeo.
ผมเหน็ดเหนื่อยและหวาดกลัวกับความเมินเฉยของหล่อน ผมพ่ายแพ้ยับเยิน ผมผละจากหล่อนแล้วซบหน้าลงกับท่อนแขนด้วนความปวดร้าว	I’m exhausted – and frightened by her passivity. I’m thoroughly defeated. I move away from her and then bury my face in the crook of my arm, deeply hurt.
กลีบแก้วยังนอนอยู่อย่างนั้น เงียบเชียบไม่ไหวติง เมื่อผมชันศอกและลืมตาขึ้น หล่อนจ้องมองผมอยู่แล้ว	Kleepkaeo keeps lying like that, perfectly still. When I prop myself on an elbow and open my eyes, I see her staring at me.
“นรา!” หล่อนเรียก “คุณเคยรักภรรยาคุณเหมือนรักดิฉันในคืนนี้หรือเปล่าคะ”	‘Nara,’ she calls out. ‘Have you ever loved your wife as you’ve loved me tonight?’
หล่อนยิ้มให้ผม	She smiles at me.
ผมแค่นหัวเราะตอบ	I force a laugh for an answer.
ผมมองเห็นแววตาของกลีบแก้วแจ่มชัด นั่นหล่อนกำลังยิ้มเยาะผม และน้ำเสียงของหล่อนอีกเล่า ถ้าไม่ใช่เย้ยหยันจะให้หมายความว่าอย่างไร	I see Kleepkaeo’s eyes clearly. Scoffing at me they are. And her tone, then. If it isn’t a sneer, what else can it be?
“คุณเป็นคนน่ารักมาก นรา น่าอิจฉาภรรยาของคุณที่เป็นเจ้าของผู้ชายแข็งแรงอย่างนี้…”	‘You’re a very lovely man, Nara. Your wife is to be envied to own such a strong man.’
ผมคร้านจะตอบโต้ เดินไปล้วงเช็คในกระเป๋าเสื้อวางลงไปข้างๆ ตัวหล่อนด้วยความเคยชิน	I can’t be bothered retorting, go over to get the cheque in my shirt pocket, put it down beside her out of habit.
ถูกแล้ว เช็คเงินสดใบนั้นมีลายเซ็นของประคิน	That’s right: the cheque bearing Pra- khin’s signature.
กลีบแก้วมองดูมันอย่างเฉยเมย ชันขาขึ้นข้างหนึ่ง และกระถดแผ่นหลังขึ้นทาบท้าวแขนโซฟา แล้วหล่อนก็เอื้อมมือหยิบมันขึ้นมาฉีก … พลางหัวเราะ	Kleepkaeo looks at it indifferently, raises one leg and shifts her back to rest her head on an arm of the sofa, and then she reaches out, takes the cheque and tears it up as she laughs.
ผมกลับหลังหันเดินออกมาจากห้องนั้นทันที จริงอย่างประคินว่า ผมน่าจะเหน็ดเหนื่อยบ้างแล้วกับวัยสี่สิบ	I turn my back and walk out of the room at once. Prakhin is right: I should be growing tired in my forties.
7	7
ผมคิดถึงประคินจับใจขึ้นมา ถ้าผมเคยรักหล่อนเหมือนรักผู้หญิงอื่น หรือสักครึ่งที่รักกลีบแก้วเมื่อค่อนชั่วโมงที่แล้ว ประคินจะมีความสุขสักเพียงไหน	I suddenly miss Prakhin acutely. If I’d loved her as I loved other women or just half as much as I’ve loved Kleepkaeo in the last hour, how happy she would be!
ประคินให้ผมทุกอย่าง และให้อย่างเต็มใจ ผมช่างสารเลวไม่เคยตอบแทนหล่อนบ้างเลย หรือเคยบ้าง … ก็ไม่เต็มเนื้อเต็มใจ	Prakhin gives me everything, and most willingly. I’m a bastard never to have repaid her or when I do, only half- heartedly.
ผมสตาร์ทเครื่องยนต์ ผมจะขับรถไปหาหล่อนที่ศรีราชาเดี๋ยวนี้	I turn on the engine. I’ll drive to Sriracha to see her right now.
ประคินคงมีแววตาเศร้าสร้อยตามเคย และคงถามผมเยือกเย็น นี่นึกอะไรขึ้นมา ไม่มีผู้หญิงคนไหนว่างสำหรับนราบ้างเลย หรือเงินเกิดขาดมือขึ้นมากะทันหันอีกแล้ว	Prakhin will probably have the same melancholy eyes and ask me coolly, What’s the idea? Was no woman available or did you suddenly run out of money again?
ผมจะตอบเมียและธนาคารของผมว่าอย่างไรดีหนอ	How will I answer my wife-cum-banker?
ถนนราชวิถียามค่อนรุ่งเงียบสงัด ผมสูดลมเย็นเข้าเต็มอก ทุกสิ่งทุกอย่างกำลังกลับคืนมาเป็นของผม ถนนสายนี้ทั้งสาย กรุงเทพฯ ทั้งหมด และโลกนี้ทั้งโลก	Ratchawithi Road before dawn is dead quiet. I take a lungful of cool air. Everything is being returned to me, the whole road, the whole of Bangkok, the whole world.
…มันจะต้องเป็นของประคินด้วย	And must be shared with Prakhin.
ผมพยายามสตาร์ทเครื่องยนต์อีกครั้ง มันไม่ยอมติด เสียงหัวเราะเย้ยหยันของกลีบแก้วแว่วมาหลอกหลอนอยู่ในรูหู…ทำให้ผมแทบคลั่ง	I try to start the engine again. It won’t start. Kleepkaeo’s sneer is in my ear, freaking me out.
ไม่เป็นไรวะ ยังมีเวลา ประคินคอยได้เสมอ…ผมปลอบใจตัวเอง	Never mind, there’s still time, Prakhin always obliges, I console myself.
กันยายน 2502	September 1959
พิมพ์ครั้งแรก : หนาวผู้หญิง รวมเรื่องสั้นโดย ’รงค์ วงษ์สวรรค์ สำนักพิมพ์ผดุงศึกษา พ.ศ. 2503	‘Kleepkaeo’ in Chor Karrakeit 46, October–December 2008
	’Rong [Narong] Wongsawan (1932-2009) was a versatile and prolific writer famed for his ‘jazzy’ style if not for the coherence of his plots. His best novel is Sanim Soi (sensitive, delicate), 1961, about life in a Bangkok brothel as told by its resident pimp.	.