I just want to go out for a walk – Than Yutthachaibodin

ooo

I chose this deceptively light-hearted short story (before the flood that stuck me home and ravaged it for two full weeks) for its density, brevity and, above all, its human value: who among us hasn’t at one point or another hungered for ‘just going out for a walk’ when grounded by duties and responsibilities, or felt that life was passing us by, that we were meant for more exalting things than our stifling routine, that the inner child in us was being stifled by adult concerns and social pressures? The format is classic, the prose is simple (and easy to translate) and the leitmotiv is of course reminiscent of ‘I would prefer not to’ in Herman Melville’s masterly ‘Bartleby, the Scrivener’ of a century and a half ago. MB

ooo

ผมแค่จะออกไป เดินเล่น	I just want to go out for a walk
ธาร ยุทธชัยบดินทร์	Than Yutthachaibodin
		TRANSLATOR’S KITCHEN
ตั้งแต่จำความได้ เขารู้ดีว่าตัวเองนั้นมาเยือนโลกนี้ด้วยเหตุใด แน่นอน เขามาเยือนโลกนี้ในฐานะมนุษย์ผู้มีเสรีภาพมาตั้งแต่เกิดและต้องการใช้มันเพื่อออกไปเดินเล่นเท่านั้น แต่เอาเข้าจริงกลับไม่ใช่เรื่องง่ายเลย เพราะอะไรกันนะ เขามักจะตั้งคำถามเช่นนี้เสมอ	From as far back as he could remember he had always known what he was born for. Sure, he had been born as a human being gifted with freedom at birth and he only wanted to use that freedom to go out for a walk, but in reality, it turned out to be not at all easy. And why was that? That’s what he kept asking himself.
สมัยเป็นเด็ก เมื่อรู้ตัวว่าต้องไปโรงเรียนเพื่อต้องนั่งอยู่ในห้องแออัดทั้งวันเหมือนกับพวกพี่ๆ เขาเคยขอร้องพ่อกับแม่ว่า “ไม่ไปที่นั่นไม่ได้หรือ ผมไม่อยากไป ผมมาโลกนี้เพื่อการเดินเล่นอย่างมีความสุขเท่านั้น” พ่อกับแม่ทำท่าประหลาดใจขบขัน เขาถึงกับร้องไห้ออกมา เขาร้องไห้อยู่เป็นเดือน และในเช้าวันแรกของการเปิดภาคเรียน ทันทีที่เขาจะถูกจับแต่งเครื่องแบบนักเรียน เขาก็เดินหลบออกไปทางประตูหลังบ้านซึ่งอยู่ติดกับสวนสาธารณะ	As a child, when he realised that he had to go to school and sit in a stuffy classroom all day long like his elder siblings, he besought his father and mother, “Can’t I not go there? I don’t want to go. I was born only to take a walk and be happy.” His father and mother were astounded and amused, so he broke into tears. He cried for a month and on the first morning school opened, as he was about to be caught and dressed in the school uniform, he slipped away through the back door which led into a public park.
“อ้าว จะหนีไปไหนกัน ไม่ได้นะ” แม่ตะโกนออกมาอย่างหงุดหงิด ขณะที่พ่อหัวเราะชอบใจ แต่หยิบไม้เรียวมาหวดลมเล่นไปมา	“Hey, where do you think you’re going? You can’t do that, you know,” his mother shouted irritably while his father, amused, laughed yet grabbed a rod and switched it back and forth in the air.
“ผมแค่จะออกไปเดินเล่น” เขาตอบ ก่อนจะเดินน้ำตาซึมกลับเข้าบ้าน	“I just want to go out for a walk,” he answered before walking back into the house with tears in his eyes.
“ไม่ได้ ลูกต้องไปเรียนหนังสือ รู้ไหมมันเป็นหน้าที่” แม่พูดพร้อมกับดึงเขาเข้าไปกอดอย่างปลอบโยนและรักใคร่	“You can’t. You have to go to school. It’s your duty, you know,” his mother said as she pulled him into her embrace to soothe him lovingly.
เหตุการณ์ในวัยเยาว์ครั้งนั้นเป็นแค่การเริ่มต้น เมื่อเขาเติบโตขึ้น รู้ความมากขึ้น เขาก็ตระหนักดีว่าการจะออกไปเดินเล่นให้สบายใจนั้นเป็นเรื่องที่ทำได้ยาก ทุกๆ ครั้งที่เขาคิดจะเดินไปไหนต่อไหน ก็จะมีการยัดเยียดคำว่า “หน้าที่” หรือเรียกร้องเอาความรับผิดชอบจากเขาเสมอ ไม่ว่าจะเป็นช่วงวัยรุ่นที่เขาต้องการไว้ผมยาวแต่ทางโรงเรียนไม่อนุญาต หรือการจำใจเรียนในสาขาที่พ่อกับแม่คิดเอาไว้ให้แล้ว ใช่ เขาอยากเป็นนักวาดรูปธรรมดาๆ คนหนึ่งผู้บันทึกความงามของสรรพสิ่งรอบตัว แต่แล้วเขากลับต้องเลือกเรียนกฎหมายในที่สุด	The event in his childhood that time was just the beginning. When he grew older and wiser, he fully realised that pleasing himself by going out for a walk was something hard to do. Every time he thought of going anywhere, he was faced with the word “duty” or told to behave responsibly, be it as a teenager when he wanted to grow his hair long but the school wouldn’t allow it or when he was forced to follow the course of study his parents had chosen for him. Yes, he wanted to be an ordinary artist to record the beauty of things around him, but then it was Law he was forced to learn eventually.
“ตระกูลของเราเป็นนักกฎหมายมาตั้งแต่รุ่นคุณปู่” พ่อกล่าว	“We’ve all been lawyers in the family since Grand­father’s time,” his father stated.
“ผมไม่อยากเรียนครับพ่อ ผมขอเรียนศิลปะไม่ได้เหรอ”	“I don’t want to be one, Father. Can’t I learn Art instead?”
“ไม่ได้ มันเป็นหน้าที่”	“No. It’s your duty.”
“โธ่ ผมแค่จะออกไปเดินเล่นเท่านั้น”	“Good grief! I just want to go out for a walk, that’s all.”
เขาจำต้องเลือกเดินบนเส้นทางสายที่ถูกกำหนดไว้ ความอ่อนโยนในหัวใจทำให้เขาไม่อาจทำให้ผู้มีพระคุณผิดหวัง แม้กระนั้นในจิตใจเบื้องลึกก็ยังคงปรารถนาการออกไปเดินเล่นอย่างอิสระเสรี เขาเฝ้าแต่หวังว่าคงมีสักวันหนึ่ง วันที่เขาสามารถออกไปเดินเล่นได้ตามใจชอบ จะไม่มีใครมาขัดขวางหรืออ้างเหตุผลใดๆ คัดค้านอีก ทว่านั่นก็ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย เพราะในสายตาของคนอื่นๆ แล้ว มนุษย์ทุกคนมีหน้าที่ของตนเสมอ	He was made to walk along the prescribed route. In the kindness of his heart, he couldn’t disappoint his parents, but for all that at the bottom of his heart he still hankered after going out for a walk unimpeded. He could but hope that there would be a day when he would be able to go out for a walk as he pleased, nobody would prevent him or raise objections again, but that wasn’t easy, because in the eyes of others all human beings always had duties to perform.	= ผู้มีพระคุณ: literally, ‘benefactors’.
หลังจบการศึกษา เขายึดเอาอาชีพทนายความหาเลี้ยงชีพตามธรรมเนียมของครอบครัว ความเข้มงวดของพ่อกับแม่ทำให้เขาไม่มีเวลาใส่ใจกับเรื่องความรักเยี่ยงคนหนุ่มสาวทั่วไป ทุกวันมีแต่ความเคร่งเครียดกับการงาน ซึ่งทำให้หลงลืมความต้องการที่จะออกไปเดินเล่นได้บ้าง งานหนักกดทับความคิดฝันของเขาไว้จนแทบจะบี้แบนติดพื้นดิน แต่แล้ววันหนึ่งมันกลับปะทุขึ้นมาอีกครั้ง เมื่อเขาได้รับมอบหมายจากสำนักงานให้เข้าไปดูแลลูกค้าคนหนึ่ง ลูกค้าผู้นี้ตกเป็นจำเลยในคดีข่มขืนกระทำชำเราหญิงสาวที่น่าสงสาร มิหนำซ้ำยังอ่อนแอต่อการเรียกร้องหาความยุติธรรมอีกด้วย จำเลยสารภาพความจริงต่อเขาว่าลงมือข่มขืนเธอจริงเพราะความมึนเมา ไม่ได้ถูกใส่ร้ายแต่อย่างใด เมื่อรู้เช่นนี้เขาจึงปฏิเสธที่จะแก้ต่างให้ เขาเห็นว่าชายผู้นี้สมควรสารภาพต่อศาลไปตามความจริง แทนการใช้ทนายความอย่างเขาช่วยหาช่องโหว่ของกฎหมายหรือใช้เล่ห์กลใดๆ มาทำให้พ้นผิด แต่หัวหน้าของเขาไม่คิดเช่นนั้น	After he completed his education, he resorted to earning his living as a lawyer as family tradition demanded. His father and mother’s strict rule left him no time to take an interest in love as did young men and women around him. Each day was but tension and work, which practically made him forget about wanting to go out for a walk. Hard work suppressed his dream almost to the point of squashing it to the ground, but then one day it surfaced again when he was entrusted by his office with the task of looking after a particular client. That client was the defendant in a case of rape of a pitiful young woman who was too weak to demand justice. The defendant confessed the truth to him: he had really undertaken to rape her because he was drunk; he was in no way being framed. Knowing this, he refused to take up the case. He held that the defendant should admit the truth in court instead of using a lawyer like him to look for legal loopholes or some trickery or other to escape punishment, but his boss thought otherwise.	= = พ่อกับแม่: father and mother; พ่อแม่: parents.
“เป็นหน้าที่ของทนาย เป็นหน้าที่ของคุณ เข้าใจไหม คุณต้องช่วยลูกความคนนี้”	“It’s a lawyer’s duty, it’s your duty, don’t you understand? You must help your client.”
“แต่เขาผิดจริงๆ นี่ครับ แล้วทำไมเราต้องทำให้คดีพลิกไปจากความเป็นจริง”	“But he’s really guilty! And why should we attempt to reverse the case by denying the truth?”
“อ้าว ไม่งั้นเขาจะมีทนายไว้ทำไม คุณก็ทำเป็นซื่อไปได้”	“But that’s what lawyers are for! As if you didn’t know.”
“ไม่ล่ะครับ ผมทำให้ดำเป็นขาวไม่ได้”	“I can’t, sir. I won’t turn black into white.”
“บอกแล้วไงเล่า นี่คือหน้าที่และคุณต้องทำ เอ๊ะ ผมพูดยังไม่ทันจบ นี่คุณจะไปไหน”	“But I already told you: it’s your duty and you have to do it – eh? I’m not through yet. Where are you going?”
“ผมแค่จะออกไปเดินเล่นครับ”	“I just want to go out for a walk.”
“ไม่ได้ กลับมาทำหน้าที่ของคุณก่อน”	“No way! Go and do your duty first.”
ผลสุดท้ายเขาก็ต้องว่าความให้แก่ “ลูกค้า” อย่างไม่อาจหลีกเลี่ยงได้ คดีสิ้นสุดลงที่ชัยชนะของเขาและจำเลย ซึ่งในความรู้สึกของเขาแล้วชัยชนะครั้งนั้นก็ไม่ต่างไปจากมืออันหยาบกร้านที่กระชากเขาเข้าไปตบซ้ายตบขวาอย่างรุนแรง จนรวดร้าวเข้าไปถึงหัวใจ	The end result was that, like it or not, he had to plead for his client. The case ended with his and his client’s victory. To him, that victory was no different from a calloused hand slapping his face left and right so hard that the pain went right through to his heart.
แน่นอน เขายังคงมีหัวใจอยู่ แต่มันทำให้เขาเก็บตัวเศร้าซึมอยู่กับบ้าน ไม่คิดจะไปทำงานอีก เขาเฝ้าแต่นึกถึงใบหน้าซีดเผือดของหญิงสาวเคราะห์ร้ายตอนฟังคำพิพากษา เขาจำหยาดน้ำตาเปียกชื้นของเธอได้เป็นอย่างดี เขารับรู้ได้ถึงความเจ็บปวดซึ่งเกิดขึ้นในความพ่ายแพ้จากดวงตาคู่นั้น ดวงตาของเธอราวกับจะฟ้องว่า เขาเองคือผู้ที่ได้ข่มขืนเธอเป็นคนที่สอง และนั่นทำให้เขาสะเทือนใจยิ่งนัก จนกระทั่งอยากจะออกเดินอีกครั้ง ไม่ใช่เพื่อเดินเล่นอย่างที่แล้วๆ มา แต่เพื่อตรงไปหาหญิงสาวและปลอบประโลมให้เธอหายเศร้า เขาไม่อาจปิดกั้นหรือเก็บกดความคิดดังกล่าวเอาไว้ จึงได้ระบายให้พ่อกับแม่ฟัง	Of course he still had a heart, but it kept him confined to his house, depressed and determined not to go to work again. He kept thinking of the pallid face of the young woman when she had listened to the judgment. He remembered the tears well­ing in her eyes. He found out about the pain of defeat from those eyes. Those eyes were accusing him of being the second person to rape her, and that upset him so much that he felt like going out once again, not for a walk like before but to see the young woman to soothe her and dispel her sorrow. He couldn’t keep his feelings and thoughts to himself and confided in his parents.	‘and’ needs to be added for fluency in English.
“ไม่ได้การ ลูกเรามันเป็นอะไรไปแล้ว” ผู้เป็นพ่อเอ่ยขึ้นอย่างขัดเคือง “นี่คิดว่าตัวเองเป็นนักอุดมคติหรืออย่างไร”	“That won’t do. Something is wrong with you, son,” his father said angrily. “Are you taking yourself for an idealist or something?”
“อย่าคิดมากเลย ลูกเอ๊ย สิ่งที่ลูกทำลงไปมันเป็นหน้าที่เท่านั้น ถ้าลูกไม่ทำ คนอื่นเขาก็ต้องทำ” แม่ทำเสียงเย็นๆ เหมือนคนเข้าใจโลก	“Don’t think too much, sweetheart. What you did was only your duty. If you hadn’t done it, someone else would have,” his mother said evenly like one who is worldly-wise.
ในเวลาต่อมาพ่อกับแม่ของเขาก็ปรึกษากันว่า น่าจะถึงเวลาแล้วที่เขาควรจะมีครอบครัวแล้วหน้าที่และความรับผิดชอบที่เพิ่มมากขึ้น น่าจะทำให้เขายุ่งจนไม่มีเวลาคิดฟุ้งซ่านได้อีก	Next, his father and mother consulted each other: it was time for him to have a family, and with increased responsibili­ties he would be too busy to indulge in wild thoughts again.
“มันจะได้ไม่มีเวลาเหลือพอขอออกไปเดินเล่น” พ่อสรุปโดยไม่ฟังคำโต้แย้งของเขา ส่วนแม่ก็เป็นผู้สนับสนุนตลอดกาล มิหนำซ้ำยังพูดไกลไปถึงการได้อุ้มหลาน อย่างกระตือรือร้น	“He won’t have enough time left to ask to go out for a walk,” his father summarised, without listening to his protes­ta­tions. As for his mother, she always backed her husband up. Besides, she went as far as talking excitedly about having grandchildren to hold in her arms.
ผู้หญิงที่พ่อกับแม่พาเขาไปดูตัวนั้น แม้จะมีรูปร่างหน้าตาน่ารัก อีกทั้งยังมีชาติตระกูลและการศึกษาดี แต่เขากลับไม่ได้ปลาบปลื้มหรือหลงใหลอะไรเลย เขาไม่อาจทำใจได้ว่า ยุคสมัยนี้ยังมีการใช้ประเพณีคลุมถุงชน	The woman his parents had set their hearts on, though she was physically lovely, well educated and from a good family as well, failed to enthuse him. He found it hard to believe that in this time and age one still went by the tradition of arranged marriage.
“คลุมถุงชนที่ไหน” พ่อแย้งอย่างขัดใจ “ก็ให้เวลาทำความรู้จักกันสักพัก พาน้องเขาไปเที่ยวสักสามสี่หนแล้วค่อยหาฤกษ์แต่งกัน ฝ่ายโน้นเขาก็ออกจะชื่นชมเราอยู่จนออกนอกหน้า”	“What arranged marriage?” his father countered in frustration. “Just take the time to know each other, take her out a few times and then eventually set up the propitious time for the wedding. It’s quite obvious the other party is quite impressed with you.”
“ไม่แต่งไม่ได้หรือครับ ผมยังไม่พร้อม ผมอยากออกไปเดินเล่นมากกว่า ผมอยากเดินไปหาผู้หญิงที่น่าสงสารคนนั้น”	“Can’t I not get married? I’m not ready yet. I’d rather go out for a walk. I’d like to go and see that poor woman.”
“ไม่แต่งแล้วใครจะสืบตระกูลของเรา อย่าพูดอีกว่าจะออกไปเดินเล่น มันเป็นเรื่องบ้าบอ วันๆ เอาแต่ทำหน้าเศร้า ลืมผู้หญิงคนนั้นไปได้แล้ว”	“If you don’t get married, who is to carry on the line? Don’t say again you want to go out for a walk. That’s crazy. You keep making a long face. Forget about that woman.”
“ผมแค่จะออกไปเดินเล่นเท่านั้น” เขากล่าวขึ้นด้วยดวงตาอันแสนเศร้า ทั้งๆ รู้ดีว่าเป็นคำพูดที่เปล่าประโยชน์ ถึงอย่างไรเขาก็ต้องแต่งงานในไม่ช้า เขารู้ดีว่าถ้าขืนคัดค้านต่อไปอีก ไม่พ่อหรือแม่ก็จะต้องเตือนสติเขาว่า “มันเป็นหน้าที่”	“I just want to go out for a walk,” he said with extreme sorrow in his eyes, although he knew full well there was no point in speaking like this. No matter what, he’d be made to marry before long. He knew very well that if he kept objecting, if not his father then his mother would bring him back to his senses with “it’s your duty”.
ในที่สุด เขาก็แต่งงานกับหญิงสาวที่พ่อแม่หามาให้ เขาย้ายไปอยู่ในเรือนหอซึ่งเป็นบ้านหลังกะทัด รัด ปลูกอยู่ในบริเวณเดียวกันกับบ้านหลังใหญ่ของพ่อตาแม่ยาย ชีวิตครอบครัวเยี่ยงหนุ่มสาวทำให้เขาเริ่มรู้สึกดีขึ้น เนื่องจากภรรยาเป็นคนสุภาพและช่างเอาใจ เขาจึงหลงลืมเรื่องการออกไปเดินเล่นอยู่พักใหญ่ วันหนึ่งๆ หากไม่ไปทำงานที่บริษัทของพ่อตาในฐานะที่ปรึกษาด้านกฎหมาย เขาก็จะพาภรรยาออกไปเที่ยวเตร่ตามสถานที่ต่างๆ เยี่ยงคนมีเงินทองใช้สอยไม่ขาดมือ ราวกับว่าต้องการใช้มันชดเชยให้กับความปรารถนาที่เกิดขึ้นครั้งยังเยาว์ ซึ่งดูเหมือนกำลังสูญหายไปตามกาลเวลา กระทั่งเย็นวันหนึ่งภรรยาของเขาได้เอ่ยปากเรื่องการมีทายาทขึ้นมา	In the end he married the woman his parents had chosen. He moved to their newlyweds’ home, a well-proportioned house in the same compound as the mansion of his in-laws. Life as a young married couple made him begin to feel better, as his wife was well behaved and eager to please him. So he forgot about going out for a walk for quite a while. Every day, if he didn’t go to work in his father-in-law’s firm as their legal adviser, he took his wife out to parties and places as befits those who have a ready supply of money and the willingness to spend to compensate for youthful wishes that seem to have vanished with age – until one evening his wife broached the topic of having children.
“เราก็แต่งงานกันมานานแล้วนะคะ ใครๆ เขาชอบถามว่าเมื่อไหร่จะมีลูกเสียที” หญิงสาวเอ่ยเสียงเบา แต่ก็มีร่องรอยของการคาดคั้นขอคำตอบอยู่ในที	“We’ve been married for a long time. Everybody’s always asking when we’ll have children,” the young woman said in a low voice, but with more than a hint of demand for an answer in it.
“เราต้องมีลูกด้วยหรือ พี่ไม่อยากมีเลย รู้สึกว่าการมีลูกจะทำให้เราขาดอิสระไปมากนะ อย่างที่เขาพูดกันว่าลูกเป็นห่วงผูกคอไง”	“Do we have to? I don’t want any. I feel having a child would curtail our freedom a lot. Isn’t it said that a child is rope round the neck?”
ถึงตรงนี้ภรรยาของเขาก็หัวเราะ แล้วกล่าวว่า “แต่ก็มีนี่คะที่เขาบอกว่าลูกคือโซ่ทองคล้องใจ ตอนนี้พ่อกับแม่คงอยากอุ้มหลานเต็มแก่แล้ว เรามีแค่สองคนก็พอ จะได้เลี้ยงพวกเขาให้มีคุณภาพได้เต็มที่”	At this point, his wife laughed and then said, “But it’s also said, isn’t it, that a child is a gold chain round the heart. By now our parents are dying to hold grandchil­dren in their arms. Two will be enough, so we can give them the best nurturing.”	= = พ่อกับแม่: forget the previous distinction in this case!
“พี่แค่อยากออกไปเดินเล่น ใช่ พี่แค่อยากจะออกไปเดินแล่นเท่านั้น พี่รู้ว่าพี่คงไม่มีเวลาสำหรับเรื่องนี้ เพราะอะไรรู้ไหมจ๊ะ” เขาถามพลางมองสบตาภรรยา	“I just want to go out for a walk. That’s right: I only want to go for a walk. I know I don’t have time for it, though, and do you know why?” he asked, looking his wife in the eye.
“เพราะมันเป็นหน้าที่” ภรรยาและเขาพูดขึ้นพร้อมๆ กัน แต่เรื่องมันต่างกันตรงที่ฝ่ายหนึ่งหัวเราะอย่างขบขัน ส่วนอีกฝ่ายหนึ่งอยากร้องไห้ออกมา	“Because it’s your duty,” she said right as he said, “Because it’s my duty.” But there was a difference: one laughed amused; the other wanted to weep.
ชีวิตของเขาดำเนินต่อไปอย่างราบรื่นในสายตาของผู้คนในสังคม เขามีลูกชายหญิงสองคนตามความต้องการของผู้ใหญ่และภรรยา ส่วนหน้าที่การงานตลอดจนความรับผิดชอบก็เพิ่มมากขึ้นตามอายุ เขาเปลี่ยนจากชายหนุ่มร่างโปร่งบางกลายเป็นชายวัยกลางคนร่างอ้วนใหญ่ เส้นผมดกดำหายไปและถูกแทนที่ด้วยผมหงอกแซมอยู่บนหัว การกินดีอยู่ดีทำให้ร่างกายของเขาอุดมไปด้วยไขมันและโรคของคนชั้นกลาง ไม่ว่าจะเป็นความดันโลหิตสูง เบาหวาน และไขข้ออักเสบ นั่งคงเป็นเพราะเขาไม่เคยได้ออกไปเดินเล่นเลย แม้บัดนี้ฐานะของเขาว่าไปแล้วคือผู้นำครอบครัวอย่างแท้จริง พวกผู้ใหญ่ในอดีตไม่ได้เข้ามาบังคับให้เขาต้องทำอะไรอีก แต่เขาก็ไม่สามารถทำตามใจชอบได้อย่างที่เคยปรารถนา เขาทำได้เพียงแค่ดูแลธุรกิจของตระกูลให้เต็มไปด้วยความมั่งคั่ง คอยดูแลลูกเมียให้เต็มไปด้วยความอบอุ่น ทั้งๆ ที่หากเขาจะออกไปเดินเล่นก็คงไม่มีใครกล้าคัดค้าน หรือว่าจะมี เขาเองก็ยังไม่แน่ใจ บางครั้งเขาก็สงสัยว่าตัวเองคงจะไม่ต้องการออกไปเดินอีกแล้วกระมัง	His life went on smoothly in the eyes of society. He had a son and a daughter as his wife, parents and in-laws wanted. Work and responsibilities increased with age. He changed from a thin young man into a corpulent middle-aged man. His abundant black hair gave way to grey strands on his head. Good food and a cushy life larded his body with fat and middle-class diseases, be it high-blood pressure, diabetes or arthritis. That was because he never went out for a walk. Even though by now, however you looked at it, he truly was head of the family and his parents no longer forced him to do anything, he was not able to act to his satisfaction as he used to wish. The only thing he could do was to make sure the family business prospered and his wife and children were well provided for. Even though he could go out for a walk and nobody would dare protest – or maybe someone would, he still wasn’t sure. Sometimes he suspected that he himself no longer wanted to go out for a walk.	= = = = = = = = = = พวกผู้ใหญ่ในอดีต: literally, ‘his elders in the past’, which sounds awkward in English. I use ‘parents’ although those ‘elders’ also included his wife’s, especially his father-in-law, who was his boss.
วันหนึ่งเขาเกิดอาการหน้ามืดในห้องน้ำและล้มลงกระแทกพื้น ผลปรากฏว่ากระดูกเชิงกรานหัก ร่างกายซีกหนึ่งกลายเป็นอัมพาต พูดไม่ได้ เขาต้องนอนรักษาตัวอยู่ในโรงพยาบาลเป็นเวลานานจนน่าเบื่อ ท่ามกลางการดูแลเอาใจใส่จากลูกเมีย รวมทั้งแพทย์และพยาบาลในโรงพยาบาลชั้นดี อย่างไรก็ดี อาการของเขากลับทรุดหนักลงเรื่อยๆ จนถึงขั้นต้องให้อาหารเหลวผ่านท่อและต้องใช้เครื่องช่วยหายใจ ใครต่อใครพากันคร่ำครวญกลัวว่าเขาจะจากไป แต่เขากลับนอนยิ้มอยู่บนเตียง พร้อมกับคิดว่าคนเราส่วนใหญ่มักกลัวโลกหลังความตาย ทว่าเขาไม่ได้รู้สึกเช่นนั้นเลย มิหนำซ้ำยังคิดอย่างยินดีว่าคงถึงเวลาแล้วที่เขาจะได้ออกไปเดินเล่นเสียทีใช่แล้ว เขาจะเดินออกจากที่นี่ ไปจากโลกนี้ เพื่อเดินเล่นตลอดกาล	One day he fainted in the bathroom and collapsed on the floor. It turned out that he had broken his pelvis. One side of his body was paralysed. He couldn’t speak. He had to stay in hospital for boring ages under the kindly care of wife and children along with the doctors and nurses of a first-class hospital. For all that, his condition kept deteriorating to the point that he had to be fed by tube and breathe through a respirator. Everyone lamented, afraid he would depart, but then he was smiling on the bed at the thought that most of us are afraid of the world after death but he didn’t feel like that at all. Besides, he was pleased to think that the time had come for him to go out for a walk. That’s right: he would go out, away from here, from this world, for a walk that would last forever.
“คุณหมอคะ อย่าปล่อยให้สามีของดิฉันเป็นอะไรไปนะคะ ขอให้ช่วยเต็มที่ เรื่องเงินเรื่องทองไม่มีปัญหา ครอบครัวเราจะจ่ายเต็มที่ ขอแค่ให้พี่เขายังมีลมหายใจ แม้จะนอนนิ่งอยู่อย่างนี้ ก็ไม่เป็นไรค่ะ”	“Doctor, please don’t let anything happen to my husband. Do your very best. Never mind the expense. Our family can afford it. The only thing I ask is to keep him alive. Even if he has to lie still like this, so be it.”
“ครับคุณหมอ ช่วยยื้อชีวิตของพ่อผมไว้ด้วยนะครับ พ่อต้องเป็นร่มโพธิ์ร่มไทรของพวกเราไปอีกนานๆ”	“Yes, please, doctor, keep my father alive. He must remain our pillar for a long, long time.”
“หนูรักคุณพ่อ อย่าให้คุณพ่อตายนะคะ หนูอยากให้คุณพ่ออยู่กับหนูทุกๆ วัน”	“I love my daddy. Don’t let my daddy die, please. I want my daddy to be with me every day.”
ผู้อำนวยการโรงพยาบาลซึ่งมาตรวจเยี่ยมได้หันไปกำชับนายแพทย์คนหนึ่งให้ดูแลเขาจนสุดความสามารถ เครื่องมือทันสมัยที่ใช้พยุงชีวิตเท่าที่มีอยู่ได้ถูกนำมาใช้อย่างครบถ้วน เขาเฝ้ามองการทำงานและอาการของคนรอบๆ ตัวอย่างโศกเศร้าแกมผิดหวัง หรือว่าทั้งหมดนี้คือหน้าที่อีกประการหนึ่งของเขา เขาจะตายไม่ได้ใช่ไหม เขามองสบตากับนายแพทย์คนนั้น และถ้าเขาพูดได้เขาก็อยากจะพูดว่า “เอาเครื่องช่วยหายใจออกได้ไหมครับคุณหมอ ถอดออกเถอะไม่ต้องห่วงผมหรอก ผมแค่จะออกไปเดินเล่น”	The hospital director who was doing the rounds turned to instruct one doctor to take care of him to the best of his ability. All of the most sophisticated instruments that could be used to prolong his life were brought in. He kept observing the work and condition of the people around him with a mixture of sorrow and disappointment. Or was all of this yet another duty of his? He couldn’t die, right? He sought the doctor’s eyes and if he could have spoken he would have said, “Can you turn off the respirator, please? Take it off. Don’t worry about me. I’ll just go out for a walk.”
	Phom Khae Ja Ork Pai Deun Len, in Chor Karrakeit 44, 2008
	Born in 1964 in Bangkok, twice married Than Yutthachaibodin has held a number of small jobs before turning to full-time writing. So far, he has one novel and a collection of short  stories to his credit.	.

Tagged: ธาร ยุทธชัยบดินทร์, frivolousness, humour, swarted ambitions, Than Yutthachaibodin